ထိုေဆာင္းနံနက္

ဟိုအရင္တခ်ိန္က ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးတပုဒ္ပါ။ ၅၅ ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ ေထာင္စုျပတင္းဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာပါ။ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရးထားတာေလးေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ ျပန္တင္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခံစားၾကည့္ပါဦး။ မႀကိဳက္ရင္လည္း အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။

ထိုေဆာင္းနံနက္

(၁)
ေဝ့ေဝ့ဝဲဝဲက်ေနေသာ ႏွင္းျမဴမႈန္ သဲ့သဲ့ေလးမ်ားက ကံ့ေကာ္ပင္ အဖ်ားထက္တြင္ အုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္း။ အစိမ္းေရာင္ ရြက္ခ်ပ္ေတြကို ဇာပဝါပါးေလးျဖင့္ လႊမ္းထားေလသည္ အလား။ မီးခိုးေရာင္ကို တြန္းဖယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည့္ ေကာင္းကင္ျပာ၏ ၾကည္လင္မႈမ်ားက အ႐ုဏ္ေက်ာ္စ အလင္းဦးတြင္ အားယူ႐ုန္းကန္ေနၾကဆဲ။

ဟိုး မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း အစြန္းတြင္မေတာ့ ပ်ဳိ႕တက္ေနေသာ ေန႔အလင္း နီရဲရဲတို႔က ႏွင္းမႈန္မ်ားအၾကား ထိုးေဖာက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ဆီသို႔ တျဖည္းျဖည္း တုိးဝင္ေနေတာ့သည္။ မၾကာခင္မွာ ဒီအနီေရာင္ေတြက လိေမၼာ္ေရာင္ကုိ ေျပာင္းသြားေတာ့မည္။ ၿပီးေတာ့ အဝါေရာင္ဖက္ ခ်က္ခ်င္းကူးသြားကာ ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းတန္းမ်ားျဖင့္ နံနက္ခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ဖြင့္ဆိုၾကလိမ့္မည္။

ထိုအလင္းတန္းမ်ားက ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္လာၾကလိမ့္မည္။ ပိေတာက္ပင္ေတြၾကားက ေလ႐ူးေတြကို ေခၚလာလိမ့္မည္။ ဒီအထဲမွာ သစ္ပုတ္ပင္အို၏ အေငြ႔အသက္ေတြလည္း ပါလာလိမ့္မည္။

ဒီေဆာင္းရဲ့ နံနက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။

ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းက အေဆာင္အေပၚထပ္ စႀကၤန္ေပၚမွာ ရပ္ရင္း ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြ၊ ႏွင္းမႈန္မႊားမႊားေတြ၊ အလင္းေရာင္မွ်င္းမွ်င္းေတြ ဒီအရာေတြႏွင့္ သီဖြဲ႔ထားေသာ ေဆာင္းဂီတေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ဂီတသံေတြကို နံနက္ခင္းတိုင္း ၾကားနာခဲ့တာ ေန႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ကုန္ခဲ့ၿပီ ကြၽန္ေတာ္မသိ။ တမက္တေမာ ခံစားရင္း ပြင့္ခ်ပ္ေတြရဲ့ ႏုပ်ဳိျခင္းလို ႏုပ်ဳိတဲ့ ဘဝတာရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတခုကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနခဲ့။

(၂)
ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ေဆာင္းနံနက္တခုမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေမြးဖြားမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မသိေသာ သူေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ထက္အရင္ လြတ္လပ္မႈတခုကို ေမြးဖြားခဲ့ၾကသည္။ အနာဂတ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္လို ေမြးဖြားလာမယ့္ သူေတြအားလုံးအတြက္ ခံစားရပိုင္ဖို႔။ ျမတ္ႏိုးသူတိုင္း တန္ဖိုးထားဖို႔။ အားလုံးဖို႔။ ေသြးေတြ ေခြၽးေတြ ဘဝေတြႏွင့္ အရင္းျပဳထားေသာ ထိုလြတ္လပ္မႈအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သမိုင္းအျဖစ္ ေပးခဲ့ၾကသည္။

ရွည္လ်ားေသာသမုိင္း တခုက ဘဝမ်ားစြာကုိ ေခ်မြခဲ့သည္။ တုိးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ စြန္႔စားမႈ၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာမႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ မလိုမုန္းထားမႈ ... ထိုအရာအားလုံး သမိုင္းထဲမွာ ရွိေနၾကသည္။ အမ်ဳိးသားေရး၊ မိသားစုအေရး၊ အာဏာ၊ သိကၡာ၊ တရားမႈ၊ မတရားမႈ ... အရာရာေတြ ေပါင္းဖြဲ႔ေနၾကသည္။ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ညီၫြတ္ျခင္း၊ ၿပိဳကြဲျခင္း၊ မွ်တျခင္း၊ ခြဲျခားျခင္း ... ခံစားမႈအစုံအစုံေတြႏွင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုသမိုင္းကာလမ်ားကပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အေတြးအျမင္မ်ားကို ဆန္းသစ္ေစခဲ့သည္။ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျပန္႔ပြားေစခဲ့သည္။ ခံစားမႈမ်ားကို လန္းဆန္းေစခဲ့သည္။ အေဟာင္းအေဟာင္းတို႔ကို ဖယ္က်ဥ္၍ အသစ္အသစ္တို႔ကို ထုဆစ္ခဲ့သည္။ ဗာရာဏသီႏွင့္ ျဗဟၼဒတ္မင္းပုံျပင္မ်ားမွ ေနရီရီႏွင့္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားသို႔ တက္လွမ္း ေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည္။ ျမရည္နႏၵာ၊ ရွစ္စုံရြက္ၾကာ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မ်ားမွ တို႔ဗမာႏွင့္ နဂါးနီသို႔ ေျပာင္းလဲ သီဆိုခဲ့ၾကသည္။ မွန္ပါ့ဘုရားႏွင့္ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေတာ္မ်ားအစား ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုႏွင့္ အမ်ားသေဘာတူမႈတို႔က ေနရာရလာၾကသည္။ သခင္ႏွင့္ေက်းေတာ္မ်ဳိးကို လူအျဖစ္ ျပန္လည္ေနရာခ်ေပးခဲ့သည္။ ေတာ ေတာင္ ပင္လယ္ သဘာဝ၏ ပိုင္းျခားမႈေတြကို ၿဖိဳလွဲပစ္ခဲ့သည္။ အေသြး အေရာင္ အမ်ဳိး အမည္ေတြအားလုံး ေကာင္းကင္ထဲမွာ ကခုန္ခဲ့သည္။ ဆုေတာင္းသံေတြမွာ အဓိပၸာယ္တခုတည္း ရွိခဲ့သည္။

ထိုသမိုင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးခဲ့သည္ ဆိုတာ တကယ္ပဲလား။

(၃)
စစ္ႀကိဳေခတ္ ကိုလိုနီလက္ရာ အေဆာက္အဦႀကီးအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တ႔ုိ၏ သမိုင္းကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ စာအုပ္ထူထူႀကီးမ်ား အထဲတြင္ ဆုတ္ၿပဲေနေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားက ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ပိုပိုမ်ားလာသည္ ထင္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ေဆာင္းနံနက္ခင္း၏ အလင္းေရာင္ေတြက ဒီစာမ်က္ေတြကို မရွာေဖြေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေလးေရ ... သင့္အေဖာ္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနတာလား။ သင္ေမွ်ာ္ေနမယ့္အစား သူတို႔ကို သင္ လိုက္ေခၚပါလား။ သင္နဲ႔အတူ ငါလည္း လိုက္ခဲ့ခ်င္တယ္။

ဒီေနရာတဝိုက္မွာ ေၾကြခဲ့တဲ့ ရြက္စိမ္းေတြ မဝါေသးဘူး။ ေဟာဒီ ကြင္းစိမ္းစိမ္းက ျမက္ပင္ေတြဟာ မေန႔ကအတိုင္းပဲ။ ဒါျမက္ပင္ေတြ ဟုတ္ရဲ့လား။ ဒီျမက္ပင္ေတြရရဲ့ ေအာက္မွာ အုတ္ျမစ္႐ိုးတခု ရွိတယ္။ အုတ္ျမစ္ေတြရဲ့ေအာက္မွာ ေအာ္သံေတြ ရွိတယ္။ နားစိုက္ေထာင္စရာ မလိုဘဲ ဒီေအာ္သံေတြကို ငါၾကားတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေအာ္သံေတြဟာ ဒီတေနရာတည္းက လာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာဒီ စြယ္ေတာ္ ကံ့ေကာ္ ပိေတာက္ သရဖီေတြရဲ့ ရနံ႔တိုင္းမွာ၊ ဝါဝါ ျဖဴျဖဴ အေဆာက္အဦေတြရဲ့ နံရံတိုင္းမွာ၊ သံတိုင္ေတြၾကားမွာ၊ ငိုသံေတြၾကားမွာ၊ ေၾကကြဲဆို႔နစ္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားေတြၾကားမွာ၊ ေသနတ္သံေတြၾကားမွာ၊ ကြဲကြာေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြၾကားမွာ၊ ... အရာအားလုံးမွာ။

ေအာ္သံေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ပီပီသသၾကားႏိုင္ဖို႔ နားစိုက္ေထာင္မိသလား။ ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ေအာ္တာလဲလို႔ ဆန္းစစ္ ေတြးၾကည့္မိသလား။ ဒီေအာ္သံေတြနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္သလဲ။ ငါ့ရင္ထဲကို ဘာလို႔ ေရာက္လာတာလဲ။ ငါေကာ ေအာ္လိုက္မိသလား။ ဒီေအာ္သံေတြဟာ ငါ့ေအာ္သံပဲလား။ ငါ ဘယ္မွာလဲ။

ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေလးေရ သင္ ငါ့ကို တခုခု ေျပာလိုက္ပါ။

(၄)
ပါးျပင္ကို လာနမ္းေသာ ႏွင္းမႈန္ၾကားမွ က့ံေကာ္နံ႔သင္းသင္းကို ရွဴရႈိက္ရသည့္ လြတ္လပ္မႈထက္ ဘယ္အရာက သာလိမ့္မည္နည္း။ ဒီရနံ႔ေတြက လြတ္လပ္သည္။ ဒီဝန္းက်င္က လြတ္လပ္သည္။ ႏုပ်ဳိစဥ္က ခံစားမႈ စိတ္အစဥ္သည္ ယခုထက္တိုင္ တြယ္ေႏွာင္ရစ္ငင္လ်က္။

သ႔ုိေသာ္ ထိုရနံ႔မ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀မ်ားစြာမွာ ႏွလုံးသားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္၍ အက်ည္းတန္ေသာ သမိုင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းေနရသည္။ ဒီသမိုင္းထဲမွာ မလြတ္လပ္ျခင္းေတြက တင္းက်မ္း။ ေဆာင္းတရက္မွာ ပြင့္ခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ျခင္း ပန္းတပြင့္ဟာ ႏွင္းပြင့္ေတြလို မႈန္ရီေနဆဲ။ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ေဆာင္းနံနက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။ ။