အေဖာ္မြန္

ေရးသားသူ — ေနသစ္
စြဲေဆာင္မႈရွိလွတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္္ဦး ဘတ္စကားေပၚကုိ မ်က္မျမင္သုံး ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သတိႀကီးစြာ လွမ္းၿပီး တက္လာတဲ႔အခါ ဘတ္စကားေပၚက ခရီးသည္ေတြက သူမကုိ က႐ုဏာသက္စြာနဲ႔ ေငးၿပီး ၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။ ပထမ ကားေမာင္းသူကုိ သူမ ဘတ္စကားခ ေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေနာက္ ထုိင္ခုံေတြကုိ လက္နဲ႔ စမ္းရင္း အလယ္လမ္းၾကားကေန ကားေမာင္းသူၫႊန္လုိက္တဲ႔ လြတ္ေနတဲ့ ထုိင္ခုံဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေနရာကုိေရာက္တဲ့အခါ ၀င္ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း ေပါင္ေပၚမွာ သူမရဲ့ သားေရအိတ္ကိုတင္၊ ေတာင္ေ၀ွးကုိေတာ႔ ေျခေထာက္ေဘးမွာ မွီၿပီး ေနရာခ်လုိက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အသက္ ၃၄ ႏွစ္အရြယ္ ဆူဇန္တစ္ေယာက္ မ်က္မျမင္ဘ၀ ေရာက္ခဲ႔တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီပဲ။ ေရာဂါအကဲျဖတ္ မွားယြင္းၿပီး ေဆးကုသ ခံယူခဲ့ရမႈေၾကာင့္ သူမရဲ့ မ်က္ေစ႔ႏွစ္ကြင္း အလင္းကြယ္ခဲ႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဒါသေတြ၊ အရာရာကုိ အ႐ႈံးေပးလုိမႈေတြ၊ ေပ်ာ့ညံ့မႈေတြနဲ႔ အေမွာင္ေတြလႊမ္းေနတဲ့ ကမၻာတစ္ခုထဲကုိ သူမ ႐ုတ္တရက္ ပစ္ခ်ခံလုိက္ရတယ္။

တခ်ိန္က ဆူဇန္္ဆုိတဲ႔ နာမည္တစ္လုံးနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ အျပင္းအထန္ ရပ္တည္လာခဲ့တဲ့ သူမဟာ ခုေတာ႔ သူမေဘးဘီက လူအားလုံးေပၚ မကူႏိုင္မကယ္ႏိုင္တဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးႀကီး ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္လာတဲ့ ၾကမၼာဆုိးေတြေၾကာင္႔ က်ိန္စာသင့္ ခံရသလုိကုိိ သိမ္ငယ္စြာ ခံံစားေနရၿပီ။

“က်မကုိ ဒီလုိကံၾကမၼာ ဘယ္လုိေၾကာင့္ ဖန္လာရက္ပါေပ႔။”

ေဒါသေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ေနတဲ့ သူမႏွလုံးသားနဲ႔ ေလွ်ာက္လဲခ်င္မိပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူမ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငုိေႂကြးခဲ့ငုိေႂကြးခဲ့၊ ေျပာဆုိေပါက္ကြဲတာေတြ ဒါမွမဟုတ္ ေတာင္းဆုေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပဳခဲ့ျပဳခဲ့။ ရင္ကုိနာက်င္ေစတဲ့ အမွန္တရားကုိ သူမ သိေနခဲ့သည္ေလ။ ဒါကေတာ့ သူမရဲ့ မ်က္ေစ့ႏွစ္ကြင္း ဘယ္ေတာ့မွ အလင္း ျပန္မရႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆုိတာပဲေပါ႔။

ခုေတာ့ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့မႈေတြ၊ ေမာဟုိက္ႏြမ္းလ်မႈေတြကုိ ထိေတြ႕ခံစားရင္း၊ တေန႔ တေန႔ လြန္ေျမာက္သြား႐ုံ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔၊ စိတ္အားငယ္ ေၾကကြဲျခင္းတိမ္တုိက္ေတြဟာ အရင္က အေကာင္းျမင္စိတ္ ထားတတ္တဲ့ ဆူဇန္ကုိ လႊမ္းမုိး ေျခာက္လွန္႔ထားခဲ့ၿပီပဲ။

ခုခ်ိန္မွာ သူမအေနနဲ႔ အားလုံးပုံအပ္ၿပီး မွီတြယ္ရမယ္႔သူက သူမရဲ့ခင္ပြန္းသည္ မတ္ ပါပဲ။ မတ္ က ေလတပ္အရာရွိတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး သူမကုိ အသဲနင့္ေအာင္ ခ်စ္တဲ့သူပါ။ သူမ မ်က္ေစ့ကြယ္သြားတဲ့အခါ သူဟာ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနရွာတဲ့ သူမကုိ ၾကည့္ရင္း သူမ ခြန္အားေတြ ျပန္လည္တုိးပြားလာေအာင္၊ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ျပန္ ရပ္တည္လာႏိုင္ဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့ ယုံၾကည္မႈေတြ ရွိလာေအာင္ ကူညီေဖးမေပးဖုိ႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ခဲ့တယ္။ မတ္ရဲ့ တပ္တြင္း အေတြ႕အၾကဳံေတြြက ထိလြယ္ခုိက္လြယ္ အေျခအေနေတြြကုိ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းရမယ္ ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သင္ၾကားေပးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ သည့္တုိင္ေအာင္ သူရင္ဆုိင္ရသမွ် တုိက္ပြဲေတြထဲမွာ ဒီတုိက္ပြဲက အခက္ခဲဆုံး တုိက္ပြဲဆုိတာလည္း သူကနားလည္ထားမိပါတယ္။

ဆူဇန္ဟာ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူမအလုပ္ဆီ ျပန္သြားဖုိ႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမအလုပ္ဆီ ဘယ္လုိ ျပန္သြားရမလဲ။ ယခင္ကေတာ့ သူမ ကားစီးၿပီး သြားေနက်ပါ။ ခုေတာ့ သူမဘာသာ ၿမဳိ႕ထဲ သြားဖုိ႔ရာ အလြန္အမင္း တုန္လႈပ္ေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔နွစ္ဦး ၿမိဳ႕ရဲ႕ အစြန္အဖ်ား တဖက္္တခ်က္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့ တုိင္ေအာင္ မတ္ဟာ ေန႔စဥ္ သူမကုိ အလုပ္ဆီ ကားေမာင္း ပုိ႔ရေတာ့တာေပါ႔။ အစ ပထမေတာ့ ဒါဟာ ဆူဇန္ကုိ စိတ္ေက်နပ္္ သက္သာရာ ရေစပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ အေသးငယ္ဆုံး ကိစၥေလး ေဆာင္ရြက္ရတာေတာင္ စုိးရိမ္စိတ္ လြန္ကဲေနရွာတဲ့ မ်က္မျမင္ဇနီးသည္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ မတ္ရဲ႕ လုိအပ္မွႈကုိလည္း တနည္းတဖုံ ျဖည့္ေပးရာ က်ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္မွာပဲ ဒီအႀကိဳအပုိ႔ အစီအစဥ္ဟာ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆုိတာ မတ္ သတိထားလာမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ နားရမယ့္ အခ်ိန္လည္း အနားမရဘဲ ပ်ားပန္းခတ္ အလုပ္လုပ္္ေနရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အကုန္အက်ကလည္း မ်ားေသး။ သူမကုိ ဘတ္စကား ျပန္စီးခုိင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ သူ႔ကုိယ္သူ စဥ္းစားခန္း ဖြင့္လုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမကုိ ေျပာဖုိ႔ ေတြးလုိက္႐ုံရွိေသး ဒီအေတြးေတြက သူ႔ကုိ ေနာက္တြန႔္ေနေစျပန္တယ္။ သူမက ထိလြယ္ခုိက္လြယ္ ျဖစ္ေနဆဲေလ။ စိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ စိတ္တုိစိတ္ဆတ္ေနဆဲ မဟုတ္လား။ သူသာ စဥ္းစားထားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကုိ ထုတ္ေျပာလုိက္္ရင္ သူမ ဘယ္လုိမ်ား တုံ႔ျပန္လုိက္မလဲ။

မတ္က သူ႔စဥ္းစားခ်က္ကို အရိပ္အျမြက္ေလာက္ပဲ ေျပာရ႐ုံရွိေသး၊ ဘတ္စကား ျပန္စီးရမယ့္ အျဖစ္ကုိေတြးၿပီး သူမ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားတယ္။

“က်မက ကန္းေနသူပါ မတ္”

သူမ ခါးခါးသီးသီး တုံ႔ျပန္လုိက္တယ္။

“သြားရမယ့္ ေနရာသိဖုိ႔ က်မ ဘယ္လုိလုပ္ မွန္းဆၾကည့္ရမလဲ။ က်မကုိ ရွင္ ခြဲခြာသြားသလုိပါပဲ မတ္ရယ္”

ဒီစကားေတြၾကားေတာ႔ မတ္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမိပါရ့ဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတာ သူသိၿပီးသားပဲေလ။ မတ္က “ဆူဇန္ေလး ဒီလမ္းခရီးကုိ မသြားတတ္မခ်င္း အခ်ိန္ေတြ ၾကာခ်င္သေလာက္ၾကာ ကုိယ္ ဆူဇန္နဲ႔ အတူ မနက္တစ္ခါ၊ ညေနတစ္ခါ ဘတ္စကား အတူတူစီးပါ႔မယ္” လုိ႔ ကတိေပးလုိက္တယ္။

ရက္သတၱ နွစ္ပတ္လုံးလုံး စစ္၀တ္စစ္စားအျပည့္နဲ႔ မတ္ဟာ ဆူဇန္တစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ျပန္မွာ အေဖာ္လုိက္လုိ႔ေပါ႔။ သူက သူမ ခုဘယ္ေနရာေရာက္ေနၿပီ ဆုိတာ ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔၊ ပတ္၀န္းက်င္သစ္နဲ႔ အလုိက္သင့္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ရာမွာ အျခားအျခားေသာ အာ႐ုံေတြေပၚ၊ အထူးသျဖင့္ အၾကားအာ႐ုံေပၚမွာ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ အားထားအသုံးျပဳဖုိ႔ သင္ၾကားေပးပါတယ္။

မတ္က သူမကုိ ဂ႐ုစုိက္ ေပးႏုိင္မယ့္၊ ထုိင္ခုံေနရာ စီစဥ္ေပးႏုိင္မယ့္ ဘတ္စကားေမာင္းသူေတြနဲ႔ သူမ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ရေအာင္ ကူညီေပးခဲ့တယ္။ သူမ ဘတ္စကား အတက္အဆင္း လုပ္ရင္း ေျခလွမ္းမွားၿပီး လဲေခ်ာ္က်တဲ့ ေန႔ေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမရ့ဲ သားေရအိတ္ေလး မေတာ္တဆ လြတ္က်သြားတဲ့ ေန႔ေတြ။ အဲဒီလုိ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတဲ႔ ေန႔ေတြမွာေတာင္ သူမ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္ မတ္က လုပ္တတ္တယ္။ မနက္တုိင္း သူတုိ႔နွစ္ဦးသား ကားအတူစီးၾကတယ္။ ေနာက္မွ မတ္က သူ႔႐ုံးဆီ အငွားယာဥ္ ျပန္စီးရတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ယခင္ကထက္ေတာင္ အကုန္အက်မ်ားၿပီး ပုိမုိလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွတယ္ ဆုိတဲ့တုိင္ ဆူဇန္ သူမဘာသာ ဘတ္စကားစီးႏုိင္ေအာင္ က်င့္ယူေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ မတ္က မွတ္ယူထားမိပါတယ္။ သူက ဘယ္လုိေသာ အခက္အခဲနဲ႔ စိမ္ေခၚမႈေတြကုိမွ မမႈတဲ့၊ အလုပ္တစ္ခုကုိ ဘယ္ေတာ့မွ တပုိင္းတစနဲ႔ ပစ္ၿပီး ထြက္ခြာလက္ေျမႇာက္ အ႐ႈံးေပး မသြားတတ္တဲ့ ဆူဇန္ကုိ အေလးအနက္ ယုံၾကည္တယ္ေလ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆူဇန္ဟာ သူမဘာသာ သည္ခရီးကုိ သြားလာၾကည့္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ တနလၤာေန႔ မနက္ခင္းကုိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အိမ္မွမထြက္ခင္မွာ သူမရဲ့ မနက္ခင္းတိုင္း ဘတ္စကား အတူစီးေဖာ္လည္းျဖစ္၊ သူမ ရဲ႕အေကာင္းဆုံး ဘ၀အေဖာ္မြန္လည္းျဖစ္တဲ့ လင္ေတာ္ေမာင္ မတ္ကုိ သုိင္းဖက္ ပစ္လုိက္တယ္။

မတ္ရဲ႕ သစၥာရွိမႈ၊ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေပၚ ၀မ္းသာေက်းဇူးတင္ရလြန္းလုိ႔ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ၿပီး သူမက မတ္ကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ တကြဲတျပားစီ အလုပ္ခြင္ဆီ သြားခဲ့ၾကတယ္။ တနလၤာေန႔၊ အဂါၤေန႔၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ ဒီလုိနဲ႔ ၾကာသပေတးေန႔ တုိင္လာခဲ့ၿပီ။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းလည္း သူမဘာသာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၿပီ။ ဘာမွ ပုိထူးၿပီးေတာ့လည္း သူမ မခံစားရဘူး။ သူမ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ လုပ္လုိ႔ ။ သူမဘာသာ သြားရမယ့္ အလုပ္ဆီ သြားလုိ႔။

ေသာၾကာေန႔မနက္။ ဆူဇန္ဟာ ေန႔စဥ္အတုိင္းလုိပဲ ဘတ္စကား စီးပါတယ္။ ဘတ္စကားေပၚတက္ၿပီး အ၀င္၀မွာ ဘတ္စကားခ ေပးေနဆဲ၊ ဘတ္စကားေမာင္းသူက “ေဟး- ဒီမွာ၊ ခင္ဗ်ားေလးကုိေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္ကုိ မလုိတမာ အားက်လာမိၿပီကြာ” လုိ႔ ႐ုတ္တရက္ ေျပာဆုိလုိက္ပါတယ္။ ဆူဇန္ဟာ ဘတ္စကားေမာင္းသူ သူမကုိ ရည္ညႊန္းၿပီး ေျပာလုိက္တာလား၊ မေျပာလုိက္သလား ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ တနွစ္တာ ကာလ ရပ္တည္ ရွင္သန္္ဖုိ႔၊ လုိအပ္တဲ့ အားမာန္ေလး ရွာေတြ႕ခဲ့ဖုိ႔္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္လာခဲ့ရတဲ့ မ်က္မျမင္မ တစ္ေယာက္ကုိ က်ားသားမုိးႀကိဳး ဘယ္လုိလူကမ်ား အားက်ခဲ့ဖူးပါလိမ့္။

သိလုိစိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ဘတ္စကားေမာင္းသူကုိ “က်မလုိလူကုိ မနာလုိ အားက်မိတယ္လုိ႔ ရွင္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ေျပာရတာလဲ” လုိ႔ ေမးလုိက္မိတယ္။

ကားေမာင္းသူက “မင္းလုိ ၾကင္နာဂ႐ုစုိက္ခံရ၊ ကာကြယ္ ေစာင္႔ေရွာက္ေပးခံရရင္ တကယ့္ကုိ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္မွာ အမွန္ပဲေလ” လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဆူဇန္ဟာ ဘတ္စကားေမာင္းသူ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း စဥ္းစားမတတ္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ “ရွင္ ဘာကုိ ဆုိလုိေနတာလဲဟင္” လုိ႔ ထပ္ၿပီီး ေမးလုိက္ျပန္တယ္။

ဘတ္စကားေမာင္းသူက “မင္းသိမလား။ လြန္ခ့ဲတဲ့ တပတ္တာ နံနက္ခင္းတုိင္းပဲ။ စစ္၀တ္စုံနဲ႔ လူေခ်ာလူခန္႔ တစ္ေယာက္ မင္း ဘတ္စကားေပၚတက္တဲ့အခါ မင္းကုိ ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ ဟုိဘက္လမ္းေထာင့္မွာ ရပ္ေနခဲ့တယ္ကြ။ မင္းရဲ့ ႐ုံးဘက္ေရာက္ေတာ့လည္း မင္းေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ႐ုံး၀င္းထဲ ၀င္သြားတဲ့တုိင္ သူက မင္းကုိ ေစာင့္ၿပီး ၾကည့္ေနျပန္တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခပ္္လွမ္းလွမ္းကေန မင္းကုိ အနမ္းတစ္ခုေပးလုိ႔၊ ခပ္ဆတ္ဆတ္ အေလးတစ္ခ်က္ျပဳလုိ႔။ သည့္ေနာက္မွ အေ၀းကုိ ေလွ်ာက္သြားေတာ႔တယ္။ မင္းဟာ သိပ္ကံေကာင္းတဲ့ မိန္းကေေလး တစ္ေယာက္ပါပဲကြာ” လုိ႔ ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။

၀မ္းသာၾကည္ႏူးျခင္းရဲ့ မ်က္ရည္စေတြဟာ ဆူဇန္ရဲ့ ပါးျပင္ေပၚဆီ လိမ့္ၿပီး စီးဆင္းလာခဲ့ေပါ႔။ သူမ မတ္ကုိ ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေပမဲ့လည္း သူမအပါးမွာ မတ္ ရွိေနတယ္ဆုိတာ အျမဲတမ္း ခံစား နားလည္ေနမိတယ္ေလ။ သူမ ကံေကာင္းပါတယ္။ သူမ တကယ့္ကုိ ကံေကာင္းပါတယ္ေလ။ ျမင္ႏိုင္စြမ္းေတြထက္ ပုိၿပီး စြမ္းအားႀကီးမားတဲ့ လက္ေဆာင္၊ သက္၀င္ယုံၾကည္ဖုိ႔ရာ ျမင္စရာ ေတြ႕စရာေတြ မလုိတဲ့ လက္ေဆာင္၊ အေမွာင္ေတြ လႊမ္းေနတဲ့ ေနရာကုိ အလင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာႏိုင္တဲ့ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ကုိ မတ္က သူမကုိ ေပးခဲ့သည္ပဲ မဟုတ္ပါလား။


http://www.spiritual-short-stories.com/spiritual-short-story-62-The+Blind+Bus+Passenger.html မွ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆုိပါတယ္။