မုန္းစရာ သူနာျပဳ

အခုရက္ပိုင္း အခ်ိန္နည္းနည္း အားေနတာနဲ႔ ကိုရီးယား အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြ ဖတ္တဲ့ စာစီစာကံုးစာအုပ္ကေလး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အလယ္တန္းအဆင့္ဆိုေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ခံစားမႈေတြ၊ အေတြးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖန္႔က်က္ႏိုင္ေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးထားတဲ့ ကိုရီးယားစာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ႕ အႏုပညာကို ထိေတြ႔မိတဲ့ခဏ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတာင္ ထ မိပါတယ္။ မူရင္း စာေရးဆရာကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ေလးစုနီးပါေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္မႈေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတြ႔ႀကဳံခံစားခဲ့ရတာေတြဟာ က်ေနာ္တို႔လို ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံေလးရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားနဲ႔ လာၿပီး အံက် ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ သူနာျပဳဆိုၿပီး သူ႔မူရင္းအတိုင္း ဘာသာျပန္လိုက္ရေပမယ့္ သူနာျပဳအားလံုးကိုေတာ့ မဆိုလိုပါ။ ဒါကိုေတာ့ နားလည္သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဆရာဂ်ဴရိုေဆာ့ပ္ဟာ ၿပံဳးယမ္းဇာတိျဖစ္ၿပီး၊ တရုပ္ျပည္၊ ရွန္ဟိုင္း ဟိုဂန္းတကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႔ရခဲ့ပါတယ္။ ကိုရီးယားႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ျပန္လည္ရရွိၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ႏိုင္ငံတကာစာေရးဆရာအသင္းရဲ႕ ဥကၠဌအျဖစ္သာမက၊ ကိုရီးယား စာေပေရးရာဘာသာျပန္အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠဌအျဖစ္လည္း တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ အခု အက္ေဆးေလးက တိုတုိေလးဆိုေပမယ့္ မိမိတို႔ရဲ႕ အေတြးျဖန္႔က်က္ႏိုင္စြမ္းေပၚမူတည္ၿပီး ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ ကမာၻေလာကနဲ႔ လူ႔ပါတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အေနအထားကို သံုးသပ္ဆင္ျခင္စရာေတြ ေတြ႔ရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီေန႔ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ လူသားယဥ္ေက်းမႈကေရာ ဘယ္လို ဦးတည္ေရြ႕လွ်ားေနတယ္ဆိုတာ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ သိျမင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားၾကည့္လိုက္ပါဦးဗ်ာ။





မုန္းစရာ သူနာျပဳ



မေန႔က S ေဆးရံု၊ ကူးစက္ေရာဂါခန္းမွာ ႀကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးပါ။ A ဆိုတဲ့ ကေလးမေလး၊ ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္ အျပင္ ပိုမရွိတဲ့ ခ်စ္စရာ ကေလးမေလးဟာ ဆံုးသြားတယ္။ ၀မ္းကိုက္ေရာဂါနဲ႔ အိမ္မွာ တစ္ရက္ အသည္းအသန္ျဖစ္၊ အဲဒီေနာက္တစ္ရက္ ေဆးရံုမွာ အသည္းအသန္ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီေနာက္ေန႔ညေနမွာေတာ့ အေလာင္းထားတဲ့အခန္းကို မ သြားၾကတယ္။ ေန႔ ည ၃ ရက္ ထိုင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အေမလုပ္တဲ့သူခမ်ာ ကေလး အသက္မရွိေတာ့တာကို ၾကည့္ၿပီး၊ ဆံုးသြားတဲ့ ကေလးရဲ႕ အေဖကိုေခၚၿပီး အိမ္ကေန ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ အေတာအတြင္းမွာ ဆံုးသြားတဲ့ ကေလးကို အေလာင္းထားတဲ့အခန္းကို ေရႊ႕ၿပီးသြားၾကၿပီေလ။ မိဘေတြက သူနာျပဳဆီမွာ အေလာင္းထားတဲ့အခန္းကို ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။

“အေလာင္းခန္းက ေသာ့အကုန္ခတ္သြားလို႔ ဘာမွမွ မရွိေတာ့တာ၊ သြားၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ဘူး” လို႔ သူနာျပဳက တံုးတိတိ ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။ ခက္ထန္ၿပီး အၾကင္နာတရား မရွိတဲ့ ေလသံနဲ႔ေပါ့။

“မဟုတ္ဘူးေလ…။ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္း ထားၿပီး အခန္းကို ေသာ့ခတ္လိုက္တာလား” လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ ကေလးအေမရဲ႕ စကားသံဟာ တုန္ရီေနတယ္။

“ေသသြားတဲ့ကေလး! တစ္ေယာက္တည္းထားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ” လို ထပ္ၿပီး တံုးတိတိ ျဖတ္ေျပာလိုက္တဲ့ ေလသံဟာ ေရခဲတံုးလို ေအးစက္စက္ႏိုင္လွတယ္။

အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ဒီေလာက္ေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အဖို႔မွာေတာ့ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးရဲ႕ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမႈကို ေရွာင္လႊဲလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။

“ေသသြားတဲ့ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္းထားတာေတြဟာ ဘာျဖစ္မလဲ”။ လက္ေတြ႔အျဖစ္က ဒါပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို ပူပန္ေသာကျဖစ္ေနတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္။ အဲဒီ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးရမယ္ဆိုတာကို မသိနားမလည္တဲ့ သူနာျပဳကို က်ေနာ္ မုန္းတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ သူနာျပဳဟာ ယႏၱယားဆန္ေနခဲ့ၿပီလား။

က်ေနာ္ကေတာ့ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ယႏၱယားေတြထက္၊ မဖြံ႕ၿဖဳိးမတိုးတက္တဲ့ လူသားျဖစ္တည္မႈကို ပို ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ သိပၸံနည္းအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆံုးသြားတဲ့ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္းထားတယ္ဆိုတာ နည္းနည္းမွ မမွားယြင္းပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ … … … …။ ထပ္ၿပီး ဘာေရးလို႔ ဘာေျပာရမလဲ။ မိခင္ဆိုတာကို နားလည္မေပးႏိုင္တဲ့၊ ႏွစ္သိမ္႔ေပးရမွာကို မသိနားမလည္တဲ့ သူနာျပဳ။ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့ ေအးစက္စိမ္းကာမႈကို က်ေနာ္ စက္ဆုပ္မုန္းတီးမိပါတယ္။ သိပၸံနည္းပညာ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈဟာ ေရွ႕ဆက္ ပိုတိုးတက္လာၿပီး၊ လူသားမ်ဳိးႏြယ္အားလံုးဟာ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးတဲ့ ေခတ္လူသားေတြ ျဖစ္သြားတဲ့ ေန႔ရက္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ … … …။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္ဆိုရင္လညး္ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထ မိတာအမွန္ပါ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ …! ဒီအရာဟာ လူသားရဲ႕အေကာင္းဆံုးလက္ေတြ႔ဆန္မႈကို ဆင္ျခင္ေတြးေခၚတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ ေမႊးရနံ႕ပါပဲ။

ဂ်ဴရိုေဆာ့ပ္
(၁၉၀၂~၁၉၇၂)