အေတြးမ်ားကို ဧည့္ခံျခင္း

ေရးသားသူ — ခန္႕ေနသူတုိး

ညက က်ေနာ္ အိမ္မက္မက္သည္။ လူေတြလည္း သိေတာ့သိေနပါၿပီ .. စာတစ္ပုဒ္ကို ယခုလိုမ်ိဳး “ညက က်ေနာ္ အိမ္မက္မက္သည္” .. ဟု စလိုက္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေရးခ်င္တာေရးဖို႕ လိုင္စင္ရသြားၿပီ ဆိုသည္ကို ။ ဒါေပသိ လူဆို သည္မွာ ေရးခ်င္ရာေရး ၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ေရးခဲ့သမွ် ကိုယ္ေျပာခဲ့သမွ် အေပၚ တာဝန္ေတာ့ ယူနိုင္ရမည္ေပါ့ ။

ဟုတ္ပါသည္ .. ညက က်ေနာ္ အိမ္မက္မက္သည္။ အိမ္မက္ထဲတြင္ မေတြ႕ရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး ေတာ္လ္စတိြဳင္းႏွင့္ ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းအတူေလွ်ာက္ရင္း .. ေတာင္ေတြေက်ာ္ ေတာေတြျဖတ္ လြင္ျပင္ေတြကိုကူးကာ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ၊ စကားေတြ ေျပာၾကရင္း .. ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆရာႀကီးမွ အေတြးနွင့္ ပါတ္သက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို က်ေနာ့္အား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး ႏွုတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသည္။

“အေတြးဟာ ဧည့္သည္နဲ႕ တူတယ္ကြယ့္ လူေလးရဲ႕ .. အဦးဆံုး အေခါက္ကေတာ့ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ သိပ္မထားပဲ လူေတြဆီ ဒီလိုပဲ လာလည္တယ္ ဆိုေပမယ့္ .. သူ႕ကို အိမ္ရွင္က ဘယ္လို ဧည့္ဝတ္ျပဳ ႀကိဳဆိုေနရာေပးသလဲ ဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္ၿပီး အဲဒီအိမ္ကို ေနာက္ထပ္ မၾကာမၾကာ ထပ္လာသင့္သလားဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္” (Lev Nikolaevich Tolstoi 1828~1910)

က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ထံ လာလည္တတ္ေသာ အေတြးမ်ားကို ေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ခံေလ့ရွိတတ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ပင္ထင္သည္ .. အေတြးမ်ားကလည္း က်ေနာ့္ဆီမွာ ေပ်ာ္တတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ခါဆိုလွ်င္ တစ္လကိုးသီတင္း မျပန္ပဲကို ေနတတ္ၾကတယ္ ။ ယေန႕ မနက္ေတာင္ အိပ္ယာက နိုးေတာ့ “ငါ ထီမ်ားေပါက္ရင္” ဆိုသည့္အေတြး က်ေနာ့္ဆီ လာလည္သြားခဲ့ေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုအေတြးကို ေနရာထိုင္ခင္းေပး ဧည့္ခံဖို႕ ျပင္ရေတာ့သည္။ က်ေနာ္ ထီေပါက္လွ်င္ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုလုပ္မည္ ။ ေခါင္းစဥ္ကို “ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္ေနသူ၏ စြဲေဆာင္မွုရွိေသာ အရာမ်ား အေၾကာင္း” ဟု ေပးမည္။ လူမ်ိဳးမေရြး ဘာသာမေရြး ဝင္ၿပိဳင္နိုင္ေအာင္ ခြင့္ေပးထားမည္ ။ ဒါဆို တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ကမာၻကလည္း ေလးစားလာမည္။ ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္၏ စြဲေဆာင္မွုရွိေသာ အရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာဆိုၿပိဳင္ၾကရာဝယ္ မွီျငမ္းစရာ အခ်က္တစ္ခုလည္း တိုးလာနိုင္မည္။ ပထမဆုကို ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းသတ္မွတ္မည္။ နဲသလား .. နဲလွ်င္ တစ္သိန္းေပးမည္ ။ ဘာျဖစ္သတုန္း .. ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္မလုပ္ ရပဲ ထီေပါက္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံပဲ။ ဘာႏွေျမာ စရာရွိသတုန္း။ ဒီလိုႏွင့္ အလည္လာသည့္ ထိုအေတြးကို ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ေပး မည္ဟု႕ ဧည့္ခံလိုက္ရာ “ငါ ထီမ်ားေပါက္ရင္” ဆိုသည့္ အေတြးေလး ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒီလုိႏွင့္ ၿပိဳင္ပြဲစတင္ေလ ေတာ့သည္။ လူျဖဴေတြလည္းပါသည္ .. လူမဲေတြလည္းပါသည္ .. လူဝါေတြလည္းပါသည္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ဘာသာေပါင္းစံု ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသည္။ က်ေနာ့္ထံတြင္ ရွိေသာ စြဲေဆာင္မွုမ်ားကို ေသခ်ာသိနားလည္၍ ဝင္ၿပိဳင္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိသလို ၊ ဆုေၾကးေငြ ေဒၚလာတစ္သိန္းကို လိုခ်င္၍ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ၿပိဳင္ပြဲကား .. အႀကိတ္အနယ္ ရွိလွသည္။ ၿပိဳင္ပြဲဝင္သူ မ်ားလြန္းျခင္းႏွင့္ အခ်ိန္ မေလာက္ငျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ပါတ္လည္စနစ္ မဟုတ္ပဲ ရွံုးထြက္စနစ္ျဖင့္သာ က်င္းပနိုင္သည္။

ၿပိဳင္ပြဲတြင္ အားလံုးေသာ ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စကားလံုး ေရြးခ်ယ္မွုႏွင့္ ေလယူေလသိမ္းမ်ားသာ ကြဲျပားၾကေသာ္လည္း အဓိပၸါယ္အားျဖင့္မူ ဆင္တူရိုးမွားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။

၁။ ဆရာႀကီး၌ ႀကီးမားႀကံ႕ခိုင္သည့္ ကိုယ္ခႏၶာဆိုင္ရာ စြဲေဆာင္မွုရွိသည္။
၂။ ဘာသာစကား ၆ မ်ိဳးေလာက္ကို ေကာင္းစြာေျပာနိုင္သည့္ အစြမ္းရွိသည္။
၃။ ေတာက္ပၿပီး စူးရွတဲ့ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ တစ္ဖက္သားကို ညွိဳ႕ယူနိုင္သည္။
၄။ ကဗ်ာလကၤာ ရတု ရကန္ အဲခ်င္းမ်ားကို လက္တန္း စပ္ဆိုနိုင္သည့္ အစြမ္းရွိသည္။
၅။ အမည္ ၾကားရံုမွ်ျဖင့္ ဦးညႊတ္ ေလးစားမိသြားသည္။
၆။ ေလာကဓံ တရားကို ေက်ာ္ျဖတ္လာနိုင္သည့္ ေျခသလံုး ႏွစ္ေခ်ာင္းက စြဲေဆာင္မွုအျပည့္ ရွိသည္။

အစရွိသျဖင့္ … ၿပိဳင္ပြဲဝင္တို႕၏ စကားလံုးမ်ားကို နားေထာင္ရင္း .. က်ေနာ့္ ရင္ထဲတြင္ တစ္လွပ္လွပ္ႏွင့္ ဖုတ္လွိုက္ဖုတ္လွိုက္ျဖစ္ကာ ေပ်ာ္ေနမိတယ္ ။ “ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ သတိမထားမိတာေတြ .. သူတို႕ ဘယ္လိုမ်ား သိေနၾကပါလိမ့္ .. ဟိဟိ .. ဟိဟိ” ဟု႕ တိတ္တခိုး ေရရြတ္ကာ ဘဝင္က ရင္ကိုလာဟပ္ေလေတာ့သည္။ ထို႕သို႕ ဘဝင္ေလဟပ္ေနစဥ္ ..“ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားသည္ အခ်က္ ၆ ခ်က္အတြင္းမွ ေက်ာ္လြန္ေျမာက္ကာ ေဆြးေႏြးတင္ျပနိုင္ျခင္း မရွိေသး” ဟူေသာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ား၏ အားမလိုအားမရ စုတ္တသပ္သပ္ အသံမ်ားကို ထပ္ဆင့္ၾကားသိရာတြင္မေတာ့ ေပ်ာ္ရာမွ ေပ်ာ့ကာ ဂြမ္းဆီထိသကဲ့သို႕ ၾကည္ၿပီး နူးလာမိေတာ့သည္။ ထိုစဥ္အခိုက္ က်ေနာ့္ထံ မၾကာခဏ လာေနက် “သတိ” တည္းဟူေသာ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးက .. ေက်းလက္ေဒသေန “က်ေနာ့္ဘႀကီး အေၾကာင္း” တည္းဟူေသာ အေတြးကို ပုခံုးဖက္ကာ က်ေနာ့္ထံ ဧည့္သည္အျဖစ္ ထံမံဝင္ေရာက္လာေလေတာ့သည္။

တစ္ခုေသာ ႏွစ္သစ္ကူး ရက္ထူးသႀကၤန္တြင္ က်ေနာ့္ ဘႀကီး ရဟန္းခံသည္။ ပုဇင္းတက္သည္။ ဆြမ္းကြမ္း ကိစၥမ်ားအတြက္ က်ေနာ့္ အမဝမ္းကြဲ (ဘႀကီး၏ သမီးမ်ား) ကြမ္းေတာင္ကိုင္မ်ားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ သြားေရာက္ တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ကုသိုလ္ေရးမို႕ ျမန္မာမေလးမ်ား လက္မေႏွးၾက။ ျမန္မာမေလးမ်ား ကုသိုလ္အေရး လက္မေႏွးသကဲ့သို႕ ရြာထဲမွ ငေပ ၊ ငေတ ၊ ၾကက္သမား .. ထန္းရည္သမား သာလွတို႕ .. ေမာင္ထြန္းတို႕ .. ဖိုးေအးတို႕ကလည္း အမ်ိဳးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕အေရး ေနာက္မက်ၾကေခ်။ ရဟန္းဝတ္ က်ေနာ့္ ဘႀကီးထံ ေန႕စဥ္သြားကာ တရားေတာင္းၾကသည္။ ေျခဆုတ္လက္နယ္ ျပဳၾကသည္။ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးမွာမူ သူ႕ကို ဖားလို႕ဖားမွန္း မသိ။ ရုတ္တရက္ လိုင္းကူး ေျပာင္းလဲလာသူမ်ားအေပၚ သံသယ စိုးစဥ္းမွ် မျဖစ္။ သူ၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္ လူမိုက္မ်ား လိမၼာယဥ္ေက်းလာၾကသည္ဟု သာ ဘဝင္ျဖင့္ အထင္ေရာက္ေနသည္။ သာလွတို႕ အုပ္စုက ၄င္းတို႕အား ဘႀကီးဘုန္းႀကီးမွ ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ပုတ္ေပးလိုက္သျဖင့္ အဆိုပါေန႕ ေျမြကိုက္ခံရမည့္ ေဘးမွ လြတ္သြားသည္ဟု ရြာထဲတြင္ သတင္းလႊင့္သည္။ ရြာသားမ်ား တဖြဲဖြဲျဖင့္ ထန္းလွ်က္ခဲကို ပုရြက္ဆိတ္အံုသကဲ့သို႕ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးထံ ေခါင္းအပုတ္ခံရန္ လာၾကသည္။ ရြာစားေက်ာ္ စိန္ဗိုလ္တင့္ ပတ္လံုးတီးသကဲ့သို႕ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး လာသမွ် လူေတြေခါင္းကို ပုတ္ေပးေနရသည္။ သို႕ေသာ္ ပင္ပန္းသည္မထင္ .. ဘႀကီးဘုန္းႀကီး ေပ်ာ္ေနသည္။ ဆြမ္းခံထြက္ခ်ိန္ လမ္းမွာဆံုလွ်င္ ဟိုးအေဝးမွ ေၾကးစည္ထုသံ ၾကားရရံုမွ်ျဖင့္ ၊ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး အရိပ္အေရာင္ကို လွမ္းျမင္ရံုမွ်ျဖင့္ သာလွတို႕အဖြဲ႕ ေျမျပင္အထက္ ဖုတ္ေတာခဲေတာထဲတြင္ “ဦးတင္ပါတယ္ဘုရား” ဟု သံၿပိဳင္ ရြတ္ဆိုကာ ဖင္ဘူးေတာင္းမ်ားကိုလည္း ၿပိဳင္တူ ေထာင္ထားလိုက္ၾကေတာ့သည္ ။ ပုဇင္းတက္သက္ ၁၀ရက္ခန္႕ အတြင္းမွာပင္ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး ဘုန္းေတြအရမ္းႀကီးသလို ခံစားေနရၿပီ။ က်ေနာ့္ အမမ်ားမွာလည္း မ်က္ႏွာေတြ ပြင့္ေနၾကသည္။ သာလွတို႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိသြားသည္။ အရင္က မ်က္ႏွာေက်ာမတည့္ခဲ့သမွ် ယခုေတာ့ ျပည္ဖံုးကားခ်ကာ ေမာင္နွမရင္းပမာ ခ်စ္ၾကည္ျဖာၾကသည္။ တစ္ရြာလံုးကလည္း က်ေနာ့္ အမမ်ားအား .. လံုမ .. လံုမ နွင့္ ပါးစပ္က မခ် ။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးပင္ က်ေနာ့္ဘႀကီး ဘုန္းႀကီးတာကို အလန္႔တၾကားေတြ ျဖစ္ေတာ္မူရင္း ဆြမ္းဘုန္းေပးစဥ္ လက္ထဲမွ ဇြန္းမၾကာခဏ ျပဳတ္က်ေတာ္မူရသည္။

ေနာက္ေတာ့ မိုးေလး တစ္ၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္က်ကာ လယ္ေတြျပန္စဖို႕ ပ်ိဳးက်ဲရာသီေရာက္ေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး က်ေနာ့္ ဂ်ီးေတာ္ႀကီး အမိန္႔ျဖင့္ မထြက္ခ်င္ထြက္ခ်င္ျဖင့္ လူျပန္ထြက္လိုက္ရသည္ ။ လူထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာ က်ေနာ့္အမ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတြလည္း လင္ေတြရကုန္ေတာ့သည္။ ဘယ္သူေတြနဲ႕ ရသနည္း .. ဘယ္သူေတြ ရွိရမလဲ သာလွတို႕ ေမာင္ထြန္းတို႕ ဖိုးေအးတို႕ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ အသီးသီးက်ၾကၿပီးေနာက္ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ မရွိၾကေသာ သားမက္တစ္စု ဘႀကီးအိမ္ေပၚ ေရာက္လာၾကသည္။ ၾကက္ျပန္တိုက္သည္ ၊ ထန္းရည္ျပန္ေသာက္သည္။ လိုခ်င္တာ ရသြားၾကေတာ့ ဘႀကီးကို ရွိသည္ဟု ပင္ မထင္ၾကေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ ႏြားလွည္းေမာင္းရင္း ဝင္းတိုင္ကို နဲနဲ တက္ခ်ိတ္သြားမိလွ်င္ “ဟာ .. ဒီလူႀကီးကလည္းေဟ .. မွုန္ဝါးဝါးနဲ႕ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီေဟ .. တပ္တိုင္ကို အလကားရတယ္မ်ား ထင္ေနသလားေဟ” ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီး ဟိန္းေဟာက္တတ္ပါေသးသည္။ အဲဒီကတည္းက ဘႀကီးသည္ သူ႕အေပၚ ေျမွာက္ပင့္တတ္သည့္ လူမ်ားအား အယံုအၾကည္မရွိေတာ့။ က်ေနာ္ ထင္သည္ ဘႀကီး၏ မ်က္စိထဲ၌ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္ ေျမျပင္ထက္ဝယ္ သူ႕အား ျပားျပားဝပ္ကာ ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ ဦးခ်ခဲ့ၾကသည့္ သူ႕သားမက္မ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနေခ်မည္.. ဟု႕ ။

ဒီလိုနွင့္ က်ေနာ္လည္း ၿပိဳင္ပြဲလုပ္မည့္ အစီအစဥ္ကို စိတ္ကူးထဲမွာပင္ ျပန္လည္ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရပါေတာ့သည္။ အေတြးမ်ားကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္အတြင္းဝယ္ .. ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးစြာ တည္းခိုေနၾကဆဲျဖစ္၏။