ေျခာင္းၾကည့္သူရဲ့ အမွား (၆)

ေရးသားသူ — ကိုႀကီးေပၚ

``ေရႊျပည္ႀကီး ကြာေ၀းသကို၊ ကြာေ၀းသကို၊ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီး ကြာေ၀းသကို၊ ကြာေ၀းသကို…´´ လို႔ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ရဲ့ ေတးစာသားေလးနဲ႔ တညည္းညည္း လုပ္ေနရတဲ့ ကိုႀကီးေပၚကို ဟိုမွဒီမွ ရင္းႏွီးသူမ်ားက `ေျခာင္းၾကည့္လို႔ မ၀ေသးဘူးလားဗ်´ လို႔ ေထာမနာ ျပဳၾကပါတယ္။ မေျခာင္းဘဲနဲ႔လည္း သိတာပါပဲကြာလို႔ ဆိုခ်င္ၾကပုံ ရပါတယ္။ အဲသည္ထဲ မုိးေသာက္ၾကယ္ အယ္ဒီတာမင္းက `ေျခာင္းၾကည့္လို႔ မၿပီးေသးဘူးလား´ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့၊ အဲဒါ အဓိပၸာယ္က တမ်ိဳးေျပာင္းသြားေရာ ခင္ဗ်။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ၊ ေျခာင္းလို႔ပဲ သိသိ၊ မေျခာင္းဘဲနဲ႔ပဲ သိသိ၊ ကိုႀကီးေပၚမွာေတာ့ ေျခာင္းက်င့္ပါေနၿပီမို႔ ေျခာင္းမိေနေတာ့ တာပါပဲ။ အယ္ဒီတာမင္းေရ၊ ဒီတခါ ေျခာင္းလိုက္တာ ဟိုး အင္း၀ရာဇ၀င္အထိ ေရာက္သြားပါေရာဗ်ိဳ႕…။

ေရႊတိုက္စိုးမ်ား

ျမန္မာေရႊျပည္ႀကီးက တကိုယ္တည္း သီးသီးသန္႔သန္႔ ေနတယ္ ဆိုေပမယ္လို႔၊ ဂလိုဘယ္ ေခတ္ႀကီးထဲကိုလည္း တယ္၀င္ခ်င္တာကိုးဗ်။ ႏိုင္ငံတကာက လုပ္ၾကတဲ့ စံခ်ိန္စံၫႊန္းေတြနဲ႔လည္း သိပ္ ကိုက္ညီခ်င္တာေပါ့။ အဲသေတာ့ ဟိုမွာဒီမွာ ေကာ္မတီေတြ ဘာေတြ ဖြဲ႔တယ္ဆုိရင္ ကိုႀကီးေပၚတို႔ ေရႊျပည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္မင္းမ်ားကလည္း လိုက္လုပ္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။

ဒီကေန႔ေခတ္က `လူ႔အခြင့္အေရးေခတ္´ လို႔ ေျပာရေပမယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတဲ့ ကိစၥက သိပ္ကို ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔ေပတာကိုး။ ကုလသမဂၢႀကီးမွာေတာင္ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ ကေန ေကာင္စီ ဆိုၿပီး ေျပာင္းသြားပါေရာလား။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာလည္း လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္မရွင္ ဆိုတာေတြ၊ အန္ဂ်ီအိုေတြဆိုတာ မရွိရင္ ေခတ္မမီေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းမ်ားကလည္း လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဆိုတာကို ဖြဲ႔ေတာ့တာပဲ ခင္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔လည္း လူ႔အခြင့္အေရးကို အေလးထား ပါတယ္ေပါ့။
အဲ ျဖစ္ပုံက လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ရဲ့ ဥကၠ႒က `ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး´ ဆိုတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တဲ့။ အဖြဲ႔၀င္ေတြက ရဲတို႔၊ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔၊ ျပည္ထဲေရးတို႔က အရာရွိႀကီးေတြတဲ့။

လူ႔အခြင့္အေရး ျပႆနာဆိုတာက တကယ္ေတာ့ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔နဲ႔ ယင္းရဲ့ လက္ေအာက္ခံေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ေတြကေန သာမန္ အရပ္သားေတြ အေပၚ က်ဴးလြန္တာေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ အရပ္သား အခ်င္းခ်င္း က်ဴးလြန္ရင္ ကာကြယ္တားဆီးဖို႔ ရာဇသတ္ဥပေဒ ဆိုတာ ရွိတယ္။ ကာကြယ္ေပးရမယ့္ ရဲတုိ႔ တရား႐ုံးတို႔ ရွိတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ သူ႔လူေတြက က်ဴးလြန္တာက်ေတာ့ အခြင့္အာဏာအရ လုပ္တာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေရာႀကိတ္လို႔ ရေနတယ္ေလ။ လက္နက္ကိုင္ေတြဆိုလည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာပိုင္ေတြဖက္က လူေတြရဲ့ အေျခခံ အခြင့္အေရးကို မက်ဴးလြန္ရေအာင္ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာနဲ႔ ကာကြယ္ထားရတာပါ။

ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာရရင္ အစိုးရက လူထုအေပၚ ဖိႏွိပ္ ညႇဥ္းပန္းမႈေတြ မလုပ္ရေအာင္ ကာကြယ္ေပးထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ႏိုင္ငံရဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒေတြမွာ ထည့္သြင္း ထားၾက ရတာေပါ့။ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူ႔အခြင့္အေရး အတြက္ ႀကီးၾကပ္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ဖြဲ႔ၾကတာက၊ အစိုးရနဲ႔ လူထုအၾကား သမာသမတ္ ရပ္တည္ေပးဖို႔နဲ႔၊ ႏိုင္ငံအတြင္း လူ႔အခြင့္အေရး အသိအျမင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေစဖို႔ပါ။ တနည္းေျပာရင္ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဆိုတာ တရားေရး မ႑ိဳင္ရဲ့ အကိုင္းအခက္ တခုပါပဲ။

နအဖတို႔ လုပ္ခ်လိုက္ပုံကေတာ့၊ လူ႔အခြင့္အေရး အတြက္ အႀကီးဆုံးလူက ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးတဲ့ဗ်ာ။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဆိုတာ ရဲတပ္၊ လုံထိန္းတပ္၊ ေထာင္၊ ေထာက္လွမ္းေရး စတာေတြရဲ့ အႀကီးအခ်ဳပ္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဆင့္ဆင့္ကို ကြပ္ကဲရသူ။ အဲဒီလူေတြက လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ အဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္ၾကတယ္ ဆိုေတာ့၊ ဒါ သူခိုးကို ေရႊတုိက္စုိး ခန္႔တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။

ျမန္မာ ရာဇ၀င္မွာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ အင္း၀ဘုရင္ သတိုးမင္းဖ်ားလက္ထက္မွာ သူခိုး ငတက္ျပား ဆိုတာ အေတာ္ ေသာင္းက်န္းေတာ့၊ ဘုရင္က စီမံကိန္းခ်ၿပီးကို ဖမ္းဆီးေရး လုပ္ရတယ္။ ဖမ္းမိေတာ့ ေသဒဏ္စီရင္ခါနီးမွာ ဘုရင္က `မင္း မေသခင္ ဘာလိုခ်င္လဲ´ ေမးတယ္တဲ့။ ငတက္ျပားက `အရွင့္ မိဖုရား ေစာဥမၼာကို လိုခ်င္တယ္´ ျပန္ေျပာသတဲ့။ ဘုရင္က ဒီေကာင္ သတၱိ မေခဘူး၊ ငါ့အတြက္ အသုံးက်ေလာက္တယ္ ဆိုၿပီး၊ မသတ္ေတာ့ဘဲ ေရႊတိုက္စုိး ခန္႔ထားလိုက္သတဲ့။

ရာဇ၀င္မွာေတာ့ သူခိုး ငတက္ျပား ကေန ေရႊတိုက္စိုး ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္တယ္ရယ္လို႔ သိပ္ မသိရပါဘူး။ ဘုရင့္ အမႈေတာ္ကို သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ထမ္းေဆာင္ေလသည္ ေလာက္သာ ပါပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေရႊတိုက္စိုး ငတက္ျပားဟာ ဘုရင့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္ အသုံးတည့္မွာပါ။ ဒါက ဘုရင္ေခတ္ေပကိုး။

အခုေတာ့ အရပ္သားေတြ အေပၚ လူ႔အခြင့္အေရး တိုက္႐ိုက္ က်ဴးလြန္ေနတဲ့ ဌာနက ၀န္ႀကီးက လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒ ဆုိၿပီး လုပ္ေတာ့၊ ေသခ်ာတာေပါ့။ သူ႔အစိုးရ အတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကို အသုံးတည့္ေပမွာပဲ။ ေအာက္ေျခကေန လူ႔အခြင့္အေရး က်ဴးလြန္မႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုင္တိုင္ ေကာ္မရွင္ေရာက္ရင္ အကုန္ေပ်ာက္ေပ့ါ။

အဲသလို သူခိုးႀကီးက ေရႊတိုက္စုိုး ရာထူးပါ ရယူထား႐ုံ မကဘူးခင္ဗ်။ အာဆီယံ ႏိုင္ငံေတြကရဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုင္ရာ သေဘာတူညီခ်က္ ဆိုတာႀကီးကိုပါ နအဖက လက္မွတ္ေရးထိုးေတာ္ မူလိုက္ပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ အတြက္ အဲသည္ အာဆီယံခ်ာတာ ဆိုတာႀကီးကို အဲသည္ ေကာ္မရွင္ဆိုတာႀကီးက ေလ့လာေတာ္ မူေသးသတဲ့။ အင္း… တယ္လဲဟုတ္ပ။ သူခုိးႀကီးမ်ား ေခါင္းညိတ္တာကို သူခိုးကိုယ္စားလွယ္ ေမာင္ဉာဏ္၀င္းက စကၤာပူမွာ လက္မွတ္သြားထိုးေပးတယ္။ အဲဒါကို အာဆီယံ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးမ်ားက ေကာင္းၿခီးေပးတယ္ ခင္ဗ်။ အာဆီယံက သိသိႀကီးနဲ႔ သူခိုးကို လက္ကမ္းတယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္းပဲ သတိုးမင္းဖ်ားလို ေတြးေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္။ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြက သိပ္ဆန္းလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတခုရဲ့ ဥပေဒ ေရးဆြဲေရးမွာ ဥကၠ႒လုပ္သူက တရားသူႀကီးခ်ဳပ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူကပဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အဓမၼလုပ္အား ခိုင္းေစမႈ ပေပ်ာက္ေရး ဗဟိုအဖြဲ႔ဆိုတာ ဖြဲ႔တယ္၊ ဥကၠ႒က အလုပ္သမား၀န္ႀကီးတဲ့။ အဲသည္ အဖြဲ႔လည္း ဖြဲ႔ၿပီးေရာ မီဒီယာေပၚမွာ `ေစတနာ လုပ္အား´ ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္း ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့၊ အင္မတန္ ေတာ္ခ်က္ပါ။ အဓမၼလုပ္အား ဆိုတာ ပေပ်ာက္သြားေအာင္ ေစတနာလုပ္အား ဆိုတာနဲ႔ အစားထိုးလိုက္တာ၊ လုံး၀ ေပ်ာက္သြားေရာ မဟုတ္လား။

အဲသလိုေပါ့ေလ၊ သူခိုးကို ေရႊတိုက္စိုး ခန္႔တဲ့ အေလ့က ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အလြန္ေခတ္စားသကိုး။ ခက္တာက ငတက္ျပား က ေရႊတိုက္စိုး ျဖစ္ေတာ့ သူခိုးအလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်။ နအဖေခတ္က ေရႊတိုက္စိုးမ်ားကေတာ့ … သူခိုးအလုပ္ကို ဆက္လုပ္သလား မလုပ္သလား…၊ အဲ အဲ ဒါေတာ့ ကိုႀကီးေပၚ ဆက္လက္ ေျခာင္းၾကည့္ သြားရဦးမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။