ရန္ကုန္

ဘယ္ေလာက္သစ္လြင္တဲ့ အ၀တ္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ဆီသည္မလက္သုတ္လိုက္ရင္
ခ်က္ျခင္းညစ္စုတ္သြားသလို
တခ်ိန္ကခမ္းနားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ဟာ
ရာစုႏွစ္တစ္၀က္မက်ဳိးခင္ ခ်ဥ္စုပ္ပုပ္သိုးေနၿပီ။

ရန္ကုန္ဆိုတာ
အေပၚကစီးမိုးၾကည့္ေတာ့လည္း
သံေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႔
ေအာက္ကေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း
ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔
ဘယ္ပါးစပ္ပဲၿဖဲၾကည့္ၿဖဲၾကည့္
ေငြသံေၾကးသံပဲထြက္ထြက္က်လို႔
ရန္ကုန္ဟာ
အိပ္ယာထဲထိေအာင္ညွီစို႔စို႔အနံ႔ရတယ္။

ရန္ကုန္ဆိုတာ
ဘယ္အရပ္ကိုပဲစီးဆင္းစီးဆင္း
လူနံ႔နဲ႔မႊန္ထူေနတာခ်ည္းပဲ
အမႈိက္ပံုထဲနစ္ျမဳပ္သြားတာခ်ည္းပဲ
ဒါေပမယ့္ခုထိ
ရန္ကုန္ဟာရန္ကုန္လို
ရန္ကုန္က်င့္ရန္ကုန္ႀကံ ႀကံေနတုန္း။

ကိေလသာကိုညွဳိ႕ငင္ဖို႔
အေပါစားမိတ္ကပ္ လိမ္းၾကရတဲ့
ငွက္ကေလးေတြလိုရန္ကုန္ဟာလည္း
ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔
ေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္နဲ႔
ေဆးေရာင္ျခယ္တက္တူးရုပ္နဲ႔
ရယ္ဒီမိတ္စားေသာက္ကုန္နဲ႔
ေခတ္မီဇိမ္ခံကား
အဆင့္ျမင့္ေရြ႕လ်ားဓာတ္ေလွကားနဲ႔
ဘ၀ေတြကိုလမ္းခင္း
ကမာၻႀကီးကိုညွဳိ႕ငင္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ဟာ
သူ႔အိပ္ကပ္ထဲက
သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြကို
ေငြစကၠဴလိုအထပ္လိုက္ကိုင္လို႔
မီနီမားကက္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု
ၾကယ္ငါးပြင့္ေဟာ္တယ္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု
ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု
နားလည္မႈစာခၽြန္လႊာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ
ေမြးျမဴထားတဲ့မ်က္ႏွာေတြကေတာ့
ပိုင္ရွင္မဲ့အခန္းလိုေဟာင္းႏြမ္းညစ္ေထးလို႔ေနရဲ႕။

ေျပာမဆံုးေပါင္ေတာသံုးေတာင္ပါပဲ
ရန္ကုန္ဟာရန္ကုန္ဆိုေတာ့လည္း
ညေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔
အေမွာင္ေဒါင့္မွာၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့
ဆင္ေျခဖံုးကိုအသာမီးမွိတ္
ရာဇ၀င္မဲ့ၿမဳိ႕ေတာ္ကိုၾကည့္ေငးရင္း
လေရာင္ၿခံဳၿပီးအိပ္ယာ၀င္တယ္။