အျဖဴေရာင္ သံမဏိ ႏွင္းဆီႏွင့္ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား

ေရးသားသူ — ေနထြန္းႏုိင္

(၁)
“ကြၽန္မတို႔မွာ လက္နက္ မရွိဘူး။ ကြၽန္မတို႔မွာ ကိုယ္ခႏၶာပဲ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ကိုယ္ခႏၶာကို လက္နက္အျဖစ္ အသံုးခ်ၿပီး ကြၽန္မတို႔ လိုခ်င္တာကို ရယူဖို႔အတြက္ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတာပါ”

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇန္န၀ါရီ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကား တစ္စြန္းတစ္စ ျဖစ္ပါတယ္။

အသက္ ၂၇ ႏွစ္ အရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ဟာ ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ဗကသ) အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး လႈပ္ရွားမႈ ဦးေဆာင္ ေကာ္မတီ အဖြဲ႕၀င္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးအတြက္ အာဏာပိုင္ေတြကို အံတုရင္း နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ေရာက္ရွိေနပါတယ္။

သူတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔လိုပဲ လက္နက္မပါ၊ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုတည္းကို အားျပဳရင္း ႐ိုးသားစြာ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေထာက္ခံသူေတြဟာ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ လူမဆန္တဲ့ ဥပေဒမဲ့ ႐ိုက္ႏွက္ခံျခင္း၊ စစ္ေဆး ခံရျခင္းေတြကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ရင္ဆိုင္ေနၾကရပါတယ္။

ထြက္ေပၚလာတဲ့ အေထာက္အထား၊ မွတ္တမ္းေတြ ျပန္လြတ္ လာသူေတြရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္ေတြ အရ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ၀န္းရံေပးသူ ျပည္သူေတြကို အာဏာပိုင္ေတြက အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ ရက္စက္စြာ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဆက္ဖမ္းတာေတြ ရွိေနသလို အားလံုးကို ျပန္လႊတ္ေပးမယ့္ ပံုလည္း မရွိပါဘူး။

(၂)
မတ္ ၁၁ ရက္ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ ကေန တရား႐ံုးတင္ အစစ္ခံရသူေတြထဲမွာ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ ပါခဲ့တယ္။ ႐ံုးအထုတ္မွာ ဦးညြတ္ခိုင္းတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ လက္ကို ပုတ္ခ်ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို မတ္မတ္ ေထာင္ျပခဲ့ပါတယ္။

သမီးေရ.. လို႔ ေအာ္ေခၚေနတဲ့ မိခင္ဘက္ကို တစ္ခ်က္သာ လွည့္ၾကည့္ရင္း “စိတ္မပူနဲ႔...” လို႔ ေျပာၿပီး ရင္ေကာ့ ထြက္သြားပါတယ္။

ဒါဟာ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ပါပဲ။ သူ႔ ယံုၾကည္မႈဟာ သူ႔ ရပ္တည္ခ်က္ပဲ ျဖစ္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္ဟန္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ဆိုေပမဲ့ ခႏၡာကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ မာေက်ာသူ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ကန္တာကို သူလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္တ မရတတ္သလို ဦးညြတ္တတ္သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး ေထာင္ဆိုတာ သူ႔ အတြက္ မစိမ္းပါဘူး။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ကာလမွာ ေမြးခဲ့တယ္။ ရွစ္ေလးလံုး သမိုင္းနဲ႔ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ၀ိဉာဥ္က သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္း ခဲ့ပါတယ္။

သူ႔အသက္ ဆယ္လသမီး အရြယ္မွာ ဖခင္ ေဒါက္တာေန၀င္းကို ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မေတြတပ္ၿပီး စစ္အာဏာ ရွင္ေတြက ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရွည္ ခ်မွတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္တံဆိပ္ ကပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီအခ်က္ကို စြဲကိုင္ၿပီး သူတို႔ကို စြပ္စြဲခဲ့တဲ့ အာဏာ ပိုင္ေတြက မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္တို႔ ေနာက္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ႀကိဳးကိုင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ဥပမာ- မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ ဆိုရင္ သူ႔ လုပ္ေဆာင္မႈ၊ သူ႔ ရပ္တည္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူ႔မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ကိုင္မႈ၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြကို စည္းျခား ထားပါတယ္။ သူ လုပ္ကိုင္ေနတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔မိဘေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ ႏွီးေႏွာျခင္းလည္း မရွိပါဘူး။ လက္ပံတန္း သပိတ္ စခန္းကို အလွဴပစၥည္းေတြ ပို႔ရင္း ေရာက္လာတဲ့ သူ႔မိဘေတြကို “ဘာလို႔ လိုက္လာတာလဲ။ သူတို႔ ဒီေလာက္ စြပ္စြဲေနတာကို ဘာလို႔ လာတာလဲ” လို႔ ျပစ္တင္ ေျပာဆိုပါတယ္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ေဒါက္တာ ေန၀င္း ျပန္လြတ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ အေဖနဲ႔ သမီး ပထမဆံုး ျပန္ဆုံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး အတူေနရခ်ိန္ သိပ္ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေရာက္ခ်ိန္မွာ သားအဖ ႏွစ္ဦးစလံုး ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မ ကိုယ္စီနဲ႔ ေထာင္က်ခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။

(၃)
အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြကို သူ ဖတ္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆေတြကို သိလာခဲ့ၿပီ။ ပညာေရးစနစ္ ဘာေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနရတယ္။ ျပည္သူေတြ ဘာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတ ေနရတယ္။ ဒါေတြ အတြက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ ဆိုတာကို ေတြးေခၚ တတ္လာပါၿပီ။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဗကသ ျပန္လည္ ဖြဲ႕စည္းခ်ိန္မွာ သူပါ၀င္ခဲ့တယ္။ သူ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ သူ႔ ရပ္တည္ခ်က္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သူ႔မိဘရဲ႕ ပံုသြင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ အရာေတြပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ အေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ ဖမ္းဆီးတာကို ေရွာင္တိမ္းခဲ့ပါတယ္။

လူပံုစံနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္လြန္းသူ ဗကသေက်ာင္းသူ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ထဲက အာဏာပိုင္ေတြ အလိုရွိခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ သူ အဖမ္းခံလိုက္ ရပါတယ္။

အသက္ ၂၀ ႏွစ္အရြယ္ ဗကသ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးရဲ႕ ပထမဆံုး ေထာင္အေတြ႕အၾကံဳကို သူ ရင္ဆိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လႈပ္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဖခင္ဆီက ၾကားသိခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ ေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားနဲ႔ ေထာင္ဆိုတာ သူ႔အတြက္ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။

နာဂစ္ မုန္တိုင္း ဒဏ္သင့္ ျပည္သူေတြကို ကူညီ ကယ္ဆယ္ခဲ့တဲ့၊ ပိုင္ရွင္မဲ့ အေလာင္းေတြကို စနစ္တက် ေျမျမႇဳပ္ ေပးခဲ့တဲ့ သူတို႔ ေတြကို ပုဒ္မ မ်ိဳးစံုတပ္ၿပီး စစ္အာဏာ ရွင္ေတြက ေထာင္ထဲ ပို႔ခဲ့တာပါ။

မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ကို ေထာင္ဒဏ္ေလးႏွစ္ ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ရမန္ မယူ၊ တရား႐ံုး ထုတ္ျခင္း မရွိဘဲ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ေလးလေက်ာ္ ေနခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္ ပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ခ်ဳပ္ရက္ ခံစားခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။

ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္ကို ေရာက္ၿပီး ေျခာက္လ အၾကာမွာ ေထာင္အာဏာပိုင္ တစ္ဦးက သူ႔ကို ကမ္းလွမ္း ခဲ့ပါတယ္။

အက်ဥ္းခံရက္ တိုေစဖို႔ ေျခာက္လတိုးၿပီး တစ္ႏွစ္ သတ္မွတ္ေပးရမလားလို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့တာပါ။ ဒီကမ္းလွမ္းမႈကို လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ အမႈတြဲကို ဖတ္ၿပီးၿပီလားလို႔ ေထာင္ အာဏာပိုင္ကို ျပန္ေမးပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးၿပီဆိုတဲ့ အေျဖရခ်ိန္မွာ သူ႔ဘက္က တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

“ထားလိုက္ပါေတာ့” လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။

ဒီၾကားထဲမွာ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္လက္ထက္ အက်ဥ္းသား အားလံုးကို ေထာင္ဒဏ္ တစ္ႏွစ္စီ ေလ်ာ့ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။

သံုးႏွစ္နဲ႔ေလးလ ေထာင္ဒဏ္ က်ခံခဲ့ရၿပီး သူ ျပန္လြတ္ခဲ့ပါတယ္။

(၄)
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အဖမ္းခံရခ်ိန္မွာ သူက တတိယႏွစ္ ၿမိဳ႕ျပ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္လြတ္လာေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းပါေသးတယ္။ အသနားခံစာ တင္မွ ျပန္တက္ခြင့္ ျပဳမယ္လို႔ ေက်ာင္းအာဏာ ပိုင္ေတြက ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။

“ႏွစ္ခါ အနာခံစရာ မလိုဘူး” လို႔ တံု႔ျပန္ရင္း ေက်ာင္းျပန္တက္ေရးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မွားယြင္းတဲ့ ပညာေရး စနစ္ကို မုခ် ေျပာင္းလဲမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက သူ႔စိတ္ထဲမွာ စြဲၿမဲခဲ့ပါၿပီ။

ပညာေရးက လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးတယ္၊ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ေက်ာင္းေနေရးကို ပညာေရး အာဏာပိုင္ေတြက ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔ မရဘူး၊ ပညာေရးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလို႔ မရဘူး၊ ကန္႔သတ္ထားလို႔ မရဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြမွာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ရွိရမယ္၊ ျမန္မာ့ ပညာေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုလာၿပီဆိုတာ သူ႔အတြက္ ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ျဖစ္လာပါတယ္။

ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚ ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းတတ္တာ သူ႔ အက်င့္ပါပဲ။ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ျပန္လည္ ဖြဲ႕စည္းခ်ိန္မွာ သူ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို စည္း႐ံုးမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ခ႐ိုင္ ၂၆ ခု၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ၄၀ ေက်ာ္ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္တဲ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

(၅)
မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္တို႔ မိသားစုဟာ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖခင္က ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့သူ၊ မိခင္က ေစ်းေရာင္းရင္း မ်ားျပားလွတဲ့ မိသားစု၀င္ေတြကို ေထာက္ပံ့ေနသူ၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ စိတ္ဓာတ္ မဆင္းရဲခဲ့ပါဘူး။

သူ႔အသက္ သံုးႏွစ္ အရြယ္မွာ အဖိုးအိမ္ သြားရင္း ဖိနပ္ေပ်ာက္ခဲ့ ဖူးပါတယ္။ လူႀကီးေတြက ဖိနပ္ယူသြားသူကို အျပစ္ဖို႔ေနေပမဲ့ သူက ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာခဲ့ပါတယ္။

“လိုခ်င္လို႔ ယူသြားတာ၊ ယူသြားပါေစ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတာပါ။

ပင္ကိုယ္ စ႐ိုက္က အငို၊ အရယ္ ကင္းမဲ့သူ၊ ေပေတေတ ေနတတ္တယ္။ ေထာင့္မက်ိဳးတဲ့ ပံုစံ ျဖစ္ေပမဲ့ အမ်ားအတြက္ ဦးစားေပး လုပ္ေပးတဲ့ စိတ္ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ပိုင္ဆိုင္ထားပါတယ္။ ကတိတည္တာကို ႀကိဳက္တတ္ၿပီး ကတိ ေပးၿပီးရင္လည္း တည္တတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသား ပညာေရး ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ ေက်ာင္းသား သပိတ္စစ္ေၾကာင္း ခ်ီတက္မႈမွာလည္း အမ်ားရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း သူလုပ္ခဲ့တာပါ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ စစ္ေၾကာင္း မစခင္ အခ်ိန္မွာ သူ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ခင္ပြန္းနဲ႔ အတူ ၾကာၾကာ မေနထိုင္ဘဲ သပိတ္ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လိုက္ပါခဲ့သလို ၿဖိဳခြင္းခံရ ခ်ိန္မွာလည္း သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို စြန္႔ခြာ မသြားပါဘူး။

မတ္လ ၁၀ ပင္မသပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါ၀င္ေနသူေတြနဲ႔ ရဲေတြအၾကား တင္းမာေနခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ ပီသတဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။

ေဒါသထြက္ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကို ေဒါသ မထြက္ဖို႔၊ စိတ္မတိုဖို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို နားခ် ေျပာဆိုေနတဲ့ သူ႔ပံုရိပ္ေတြက မာေက်ာလြန္းတဲ့ သူ႔စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနပါတယ္။

ၿဖိဳးခြင္းခံရၿပီး အဖမ္းခံရ ခ်ိန္မွာလည္း ဦးညြတ္ ေခါင္းငံု႔သြားျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။

သူ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့ ဗကသ အဖြဲ႕၀င္ ေက်ာင္းသား ကိုလင္းထက္ႏုိင္က မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ကို -

“ႏိုင္ငံေရးကို ႏိုင္ငံေရးသမားလို မေတြးသူ၊ ေခါင္းမာတတ္လြန္းသူ၊ စကင္ဒီေနးဗီးယား ႏိုင္ငံေတြအတိုင္း ဗမာျပည္ကို ျဖစ္ေစခ်င္သူ” လို႔ တင္စားခဲ့ပါတယ္။

(၆)
အမ်ိဳးသားပညာေရး ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ အတူ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ အပါအ၀င္ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့သူ ေက်ာင္းသားေတြ ဆင့္ကဲ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို အာဏာပိုင္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ပါတယ္။

ပင္မေက်ာင္းသား သပိတ္စစ္ေၾကာင္း ျဖစ္လာခ်ိန္၊ ေတာင္သာ ေတာင္ၾကားကို ျဖတ္ခ်ိန္၊ မလႊဲသာတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုမႈ၊ အဲဒီက တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ စိန္ရတုခန္းမ ေလးပြင့္ဆိုင္ ေတြ႕ဆံုပြဲ ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလးပြင့္ဆိုင္ ေတြ႕ဆံုမႈ စခ်ိန္မွာပဲ အစိုးရနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ထိပ္တိုက္ တိုးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သမၼတ႐ံုး ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္း၊ ဦးတင္ႏိုင္သိန္း၊ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ထိပ္တိုက္တိုးခဲ့တာပါ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ ၁၁ ခ်က္၊ အႀကိဳညႇိႏိႈင္းမႈ အခ်က္ ၉ ခ်က္ ကိစၥေတြမွာ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က မလိုက္ေလ်ာခ်င္တာေတြ ရွိခ့ဲပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြက ခ်က္က်လက္က် ျပန္ရွင္း ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြကို အသိအမွတ္ ျပဳေရးနဲ႔ သပိတ္လွန္ေရး ကိစၥမွာ အျပင္းထန္ဆံုးပါပဲ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဘာေၾကာင့္ ရွိသင့္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ သပိတ္မလွန္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေက်ာင္းသားေတြဘက္က အေၾကအလည္ ေျပာတဲ့အခါ အာဏာပိုင္ေတြ အတြက္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး သပိတ္မလွန္ရင္ အေရးယူခံရမယ္ ဆိုတဲ့အထိ အာဏာပိုင္ေတြက ေျပာဆို လာၾကပါတယ္။ ပညာေရး ဥပေဒ ျပင္ဆင္ဖို႔ ဘာတစ္ခုမွ မေရရာခ်ိန္မွာ သပိတ္လွန္ေပးဖို႔ကို ေက်ာင္းသားေတြ လက္မခံပါဘူး။ သူတို႔ မွန္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဦးေအာင္မင္းက ေက်ာင္းသားေတြ “သပိတ္လွန္ပါ” လို႔ ယတိျပတ္ ေျပာပါတယ္။ ပုပၸါးေနာက္ပိုင္းကိစၥ တာ၀န္မယူႏိုင္ဘူးလို႔ သူက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ဆိုပါတယ္။

ဦးေအာင္မင္းရဲ႕ ေျပာစကားကို မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈက ရွင္းလင္း ျပတ္သားခဲ့ပါတယ္။

“ကြၽန္မတို႔ ေတာင္းဆိုထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီေဆြးေႏြးပြဲက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာေတာင္ စိန္ေခၚမႈေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာပါ။ ဒီလို အေျခအေန အတြင္းမွာ အခု ရက္ေပါင္း ၆၀ အတြင္းမွာ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲက ရက္ေပါင္း ၆၀ အလြန္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ေတြေၾကာင့္ ဒီေဆြးေႏြးပြဲႀကီး အေကာင္အထည္ ေပၚလာၿပီ။ အဲဒီလို အေနအထားမ်ိဳးမွာ ဒီေဆြးေႏြးပြဲကိုေပါ့ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လို ရလဒ္ေကာင္း ထြက္မလဲဆိုတာ ဒီသပိတ္ေတြနဲ႔ အေနအထားေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကြၽန္မ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ စည္းကမ္းရွိရွိနဲ႔ သူတို႔ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အလိုရွိေနတဲ့ အရာကို သူတို႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေတာင္းဆိုေနတာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင့္။ အဲဒီလို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေတာင္းဆိုေနတာကို အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြင္းမႈမ်ိဳး ျပဳလုပ္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ခုနတုန္းက လူႀကီးမင္းတို႔ ေျပာတဲ့ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈကို ပ်က္ျပားေစတာမ်ိဳး ဒါက လုပ္တဲ့သူရဲ႕ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မတို႔ ယူဆပါတယ္ရွင့္” လို႔ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္က ေျပာခဲ့တာပါ။

(၇)
ေလးပြင့္ဆိုင္ ေဆြးေႏြးပြဲ စကတည္းက ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အင္အားသံုး အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြင္းမယ္ ဆိုရင္ ၿဖိဳခြင္းသူေတြရဲ႕ တာ၀န္ပဲလို႔ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္က ႀကိဳေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသား ပညာေရး ဥပေဒ ျပင္ဆင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႐ိုးသားစြာ ေတာင္းဆိုမႈတိုင္းကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျပန္တံု႔ျပန္ခဲ့သလဲ၊ ဘယ္လို ကတိဖ်က္မႈေတြ ရွိလဲဆိုတာ အာဏာပိုင္ေတြ အသိဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။

ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ အေျခအေနေတြအရ အာဏာပိုင္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို အၿငိဳး ထားခဲ့ပါတယ္။ ပိုၿပီး အၿငိဳးထားျခင္း ခံခဲ့ရသူေတြက ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

လက္ရွိ အခ်ိန္မွာ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ အဖမ္းခံထားရတယ္။ ဒုတိယဥကၠ႒ ကိုမိုးထက္ေန အပါအ၀င္ ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဗဟိုလုပ္ငန္း ေကာ္မတီက ကိုသီဟ၀င္းတင္၊ မဟန္နီဦး တို႔ကိုလည္း မတ္ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ထပ္ဖမ္းၿပီး သာယာ၀တီေထာင္ကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

ဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ကိုကို လြတ္ေျမာက္ေနဆဲ ျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔ကို ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာေဖြေနပါတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ပစ္မွတ္ထားေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး ဦးေဆာင္ေကာ္မတီမွာ ပါ၀င္ေနတဲ့ ဗကသ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္မ်ား ေက်ာင္းသားသမဂၢ (တကသ) ေက်ာင္းသားေတြ ကိုလည္း ခြဲထုတ္ဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြ၊ သူတို႔နဲ႔ နီးစပ္သူ အက်ိဳးေဆာင္ ပြဲစားေတြက ႀကိဳးပမ္းေနတာေတြ ျမင္ေနရပါတယ္။

(၈)
အာဏာပိုင္ေတြက ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာေဖြေနတဲ့ ကိုေက်ာ္ကိုကို၊ ဖမ္းဆီးခံထားရတဲ့ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္၊ ကိုမင္းေသြးသစ္၊ ကိုေအာင္မိႈင္းဆန္း၊ ကိုမိုးထက္ေန၊ ကိုသီဟ၀င္းတင္နဲ႔ မဟန္နီဦးတို႔ဟာ ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ အမာခံေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္ေနသူ တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိေပမဲ့ အမာခံ အမ်ားစုကို ဖမ္းထားျခင္းအားျဖင့္ ဗကသကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။

စတုထၴ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ျဖစ္ေအာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္သူေတြလို႔ တင္စားခံခဲ့ရတဲ့ ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြဟာ စုစည္းမႈ အားေကာင္းၿပီး ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

သမိုင္း အစဥ္အလာ ႀကီးမားတဲ့ ဗကသကို သူတို႔ ျပန္လည္ ေမြးဖြားခဲ့ၾကတယ္။ သမဂၢ စိတ္ဓာတ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းမႈ ရရွိခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ဗကသအဖြဲ႕ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္ ျပားျပား၀ပ္ေနရခ်ိန္မွာ သူတို႔ ထိုးထြက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီမတိုင္ခင္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေတြမွာ ဗကသအဖြဲ႕ ေပၚခဲ့ဖူးေပမဲ့ သပိတ္ကာလမွာပဲ အခိုက္အတန္႔ ေပၚခဲ့တာပါ။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ေပၚခဲ့တဲ့ ဗကသဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေသြးသစ္ေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး ပထမဆံုး ေပၚလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ကို ကိုေက်ာ္ကိုကို ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ အခု အဖမ္းခံထားရတဲ့ အမာခံေတြ ခ်ိတ္ဆက္ပါ၀င္ ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ကာလမွာ သူတို႔ေတြဟာ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး အေရးဆိုခဲ့ပါတယ္။ ႏွိမ္နင္းခံရၿပီးခ်ိန္မွာ တိမ္းေရွာင္မႈေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေတြထဲမွာ ဆက္တိုက္ အဖမ္းခံခဲ့ ရပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖမ္းခံခဲ့ ၾကရေပမဲ့ ဗကသအလံကို သူတို႔ ဆက္လႊင့္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ကိုကို အဖမ္းခံရခ်ိန္မွာ သမဂၢအလံကို ကိုမင္းေသြးသစ္က ဦးေဆာင္ၿပီး ဆက္လႊင့္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဗကသ မ်ိဳးဆက္ေတြ ျပန္လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ သမဂၢ အလံကို ဆက္လႊင့္ခဲ့သလို ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို စနစ္တက် ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဖြဲ႕ပါတယ္။ ဗကသ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ႏွီးေႏွာ တိုင္ပင္တာေတြ ရွိခဲ့ၾကသလို သူတို႔ေနာက္ ေပၚလာတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြနဲ႔လည္း ခ်ိတ္ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဗကသ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လြတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကိုေက်ာ္ကိုကို၊ မဟန္နီဦး အစရွိတဲ့ သူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာဖူးပါတယ္။ သူတို႔ဟာ စိတ္႐ူးေပါက္လို႔ ထလုပ္ၾကသူေတြ မဟုတ္သလို ေျမႇာက္ပင့္ေပးသူရွိလို႔ လုပ္ေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။

သူတို႔မွာ ကိုယ္စီ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေတြက သူတို႔အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ျပည္သူေတြ အတြက္ပဲ ဦးတည္ခဲ့ပါတယ္။

(၉)
ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီေခတ္ ၁၉၂၀ မွာ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေပၚတယ္။ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္က ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေမမွာ ဗကသအဖြဲ႕ စတင္ ေပၚေပါက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြက လြတ္လပ္ေရးရတဲ့တြန္းအား ေပးႏုိင္ ခဲ့သလို ႏိုင္ငံေရး မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦ ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသား လူငယ္ မ်ားစြာရဲ႕ အသက္ေတြ စေတးခဲ့ရပါတယ္။ ဘ၀ပ်က္သူ မ်ားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ပညာေရးစနစ္ပါ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ ရပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုဟာလည္း ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြပဲ စခဲ့ၾကတာပါ။ အာဏာရွင္ တြန္းလွန္မႈ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တိုင္းက ေက်ာင္းသား အေရးက စခဲ့တယ္။ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို တြန္းလွန္ဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္တိုင္းမွာ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ အမ်ားဆံုး အသက္ဆံုး႐ံႈး၊ ဘ၀ပ်က္၊ စေတး ခံခဲ့ရတာေတြက ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံု အေျခအေနေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဒီအခ်က္ကိုပဲ ေတြ႕ရမွာပါ။

ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး တြန္႔ဆုတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ရဲ၀ံ့ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ကို လူထုက ၀န္းရံေပးခဲ့တယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေပၚလာတဲ့ ဗကသအဖြဲ႕ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ အဲဒီ ကာလကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူတိုင္း အသိဆံုး ျဖစ္မွာပါ။

(၁၀)
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္း အခ်က္အလက္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို ခြဲလို႔ မရပါဘူး။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ခြဲလို႔ မရပါဘူး။

ေက်ာင္းသား ရွိမယ္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ရွိရပါမယ္။

သမဂၢ ၀ိဉာဥ္၊ သမဂၢ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖယ္ခြာ မရႏုိင္ပါဘူး။

သမဂၢ စိတ္ဓာတ္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့သူ ေက်ာင္းသားမွန္ရင္ ေခတ္ေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းသြားပါေစ၊ ျပည္သူေတြကို သစၥာ မေဖာက္ၾကပါဘူး။ အမ်ားအတြက္ ျပည္သူ႔အေရး ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ၾကသူေတြပါ။ ျပည္သူ႔အေရးအတြက္ လက္မေႏွးၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး အခုခ်ိန္ထိ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္ကိုကိုတို႔၊ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္တို႔၊ ကိုမင္းေသြးသစ္တို႔ရဲ႕ ဗကသ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာလည္း ဗကသေတြရဲ႕ သမိုင္း အစဥ္အလာအတိုင္း ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာစြာ ေပၚထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ေပၚထြက္လာၿပီး သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ လက္ထက္မွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ရပ္တည္လာတဲ့ ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို အာဏာပိုင္ေတြဘက္က မေၾကလည္တဲ့ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ အစိုးရရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗဟိုစင္တာ (MPC) နဲ႔ ပူးေပါင္းသြားၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အတိုက္အခံ၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ အင္အားစုေတြထဲမွာ ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ မပါခဲ့ပါဘူး။ MPC နဲ႔ ပူးေပါင္းသြားခဲ့ သူေတြက အခြင့္အေရးေတြကို သြယ္၀ိုက္၊ တိုက္႐ိုက္အားျဖင့္ ရယူသြားတာေတြ ရွိေပမဲ့ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က မယူခဲ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာ MPC နဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ ရွားလာပါၿပီ။ ဒီလို ရွားပါးလာတဲ့ အထဲမွာ သူတို႔နဲ႔ မပူးေပါင္း သူေတြဟာ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ ႏွိပ္စက္ ခံလာရတာေတြ ရွိလာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ MPC ဟာ ကိုေက်ာ္ကိုကိုတို႔၊ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္တို႔ကို မစည္း႐ံုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ MPC က စည္း႐ံုးလို႔ မရတဲ့ အင္အားစုတစ္ခု အေနနဲ႔ သူတို႔ ရပ္တည္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ သူတို႔ကို အခဲမေၾက ျဖစ္သူေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာၿပီး သံမဏိစိတ္ဓာတ္ ရွိတဲ့ သမဂၢမ်ိဳးဆက္ ေနာက္တစ္ခုကို ေခ်မႈန္းဖို႔ ၾကံစည္ခဲ့ပါတယ္။

ျဖစ္စဥ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။

ပင္မေက်ာင္းသား သပိတ္စစ္ေၾကာင္း ေတာင္သာကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ စကားေျပာဖို႔ အစိုးရအဖြဲ႕က စတင္ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ ဒီ ကမ္းလွမ္းမႈကို MPC နဲ႔ ႏွီးႏႊယ္ေနတဲ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပြင့္လင္းလူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ၾကား၀င္ပါတယ္။ ဒီမတိုင္ခင္ အခ်ိန္ကလည္း ကိုေက်ာ္ကိုကိုနဲ႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ၾကားမွာ ကြဲျပားျခားနားမႈေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္မွာ ပထမဆံုးလုပ္တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကသူေတြ တက္ခဲ့တယ္။ MPC ကို ဦးေဆာင္သူ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုခန္းမ ေလးပြင့္ဆိုင္ ေဆြးေႏြးပြဲမွာေတာ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ မပါေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးေအာင္မင္း တက္တယ္။ ဦးေအာင္မင္းကို MPC အဖြဲ႕၀င္ေတြက ေပၚေပၚထင္ထင္ အေထာက္အကူ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဦးေအာင္မင္းဘက္က အရွက္ရစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ ေဆြးေႏြးမႈေတြမွာ ဦးေအာင္မင္း မပါေတာ့ပါဘူး။

ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဗကသ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေပၚ အခဲမေၾကတာေတြ ျဖစ္လာၿပီး အခုလို ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ဦးေအာင္မင္း ပါ၀င္ပတ္သက္တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။

သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူ႔နားက လူေတြဆီကေန သတင္းအမွားေတြ ရေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

လက္ေတြ႕ အေျခအေနမွာ ေက်ာင္းသားေတြက သေဘာထား တင္းမာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစြန္း ေရာက္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူ၀ါဒ အေပၚမွာပဲ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

စည္း႐ံုးခံရမႈတိုင္းကို မူ၀ါဒနဲ႔ တံု႔ျပန္ခဲ့ၾကတာပါ။

ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြ အဖမ္းခံထားရေပမဲ့ လက္ရွိ အခ်ိန္မွာလည္း ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာ MPC က မစည္း႐ံုးႏိုင္ေသးတဲ့ အင္အားစု တစ္ခုအျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနပါတယ္။

(၁၁)
ဗကသမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ အခု ပါ၀င္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ သူတို႔ ျပန္လြတ္တယ္။ ဒီငါးႏွစ္မွာ သူတို႔ ဘာျဖစ္ေနလဲ။ ဘယ္လို ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာမႈေတြ ရွိသြားသလဲ။ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ေထာင္မက်ခင္က ပံုစံနဲ႔ ျပန္လြတ္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ပံုစံအတူတူပါပဲ။

သူတို႔နဲ႔ အတူတူ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ ျပန္လြတ္လာျပီး MPC နဲ႔ ႏွီးႏြယ္ခဲ့သူေတြ တစ္ခ်ိဳ႕ေရာ အခုခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ။ အားလံုးကို မဆိုလိုပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေျပာတာပါ။ သူတို႔ ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ။ သူတို႔ သေဘာထားေတြ ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ။

ေထာင္က ျပန္လြတ္လာတဲ့ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အခြင့္အေရး ေပးခဲ့သူေတြ ရွိမွာပါ။ ေနရာေပးခဲ့သူေတြ ရွိၾကမွာပါ။ သူတို႔ မယူခဲ့ပါဘူး။

အခုလည္း အမ်ိဳးသားပညာေရး ဥပေဒ ျပင္ဆင္ဖို႔ သူတို႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ အက်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။

သူတို႔ ေနာက္မွာ ဘယ္သူမွလည္း မရွိပါဘူး။ ရွိတယ္ ထင္ေနရင္ အဲဒီ ထင္တဲ့သူေတြ မွားသြားပါလိမ့္မယ္။ ဦးခင္ညြန္႔ လုပ္ခဲ့သလို ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး အျပစ္ပံုခ်မယ္ ဆိုရင္လည္း ဗကသ ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာင္ထဲ ပို႔လိုက္လို႔ ရပါလိမ့္မယ္။ အမွန္တရားကို ဖံုးဖိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အခု ေက်ာင္းသားေတြက ပညာေရးအတြက္ပဲ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က ႏိုင္ငံေရး ေအာက္လံုးသံုးၿပီး ပံုဖ်က္ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မေတြ တပ္ၿပီး ေထာင္ထဲပို႔ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ပါတယ္။

(၁၂)
အခု အဖမ္းခံသူေတြထဲ၊ အေရးဆိုခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသား မဟုတ္သူေတြ၊ အသက္ႀကီးေနသူေတြ ပါတယ္ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ ရပ္တည္ေနသူေတြပါ။ ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့ေပမဲ့ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈအေပၚ သစၥာရွိမႈနဲ႔ ပါ၀င္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါ။

အခုခ်ိန္မွာ အေရးႀကီးဆံုးက ပင္မသပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွာ ဖမ္းဆီးခဲ့သူ အားလံုးကို ျခြင္းခ်က္မရွိ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။ ဒါကသာလွ်င္ အထိေရာက္ဆံုး ေျဖေဆးကို ရွာေတြ႕ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) အေနနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ လမ္းေၾကာင္းကေန ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပိုၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးသင့္ပါတယ္။ သာမန္ ေၾကညာခ်က္ ပံုစံမ်ိဳးထက္ လႊတ္ေတာ္တြင္းကေန ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အရွိန္ျမင့္ ေတာင္းဆိုေပးသင့္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ အခု NLD မွာ ပါ၀င္ေနတဲ့ သူေတြ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ ေရာက္ရွိေနသူေတြဟာ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြက တစ္ဆင့္ ေပါက္ဖြားလာသူေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြ မတရားသျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေနရတာ အတြက္ ႏိုင္ငံေရးအရ ႏႈတ္ဆိတ္ ေနသင့္တဲ့ အခ်ိန္ မဟုတ္ပါဘူး။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အႏွိပ္စက္ခံ၊ အဖမ္းခံ၊ အဖိႏွိပ္ ခံေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေနာက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မျဖိဳးျဖိဳးေအာင္နဲ႔ အဖြဲ႕ စိတ္ေလ်ာ့စရာ မရွိပါဘူး။ ၁၉၂၀ ေက်ာင္းသား သပိတ္ကို စခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ လူ ၂၀ ေလာက္ပဲ ရွိသလို ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးေဆာင္ တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့သူ၊ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း သံုးက်ိပ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ျပည္သူလူထုက အားေပးေနပါျပီ။ ကမာၻၾကီးက ေစာင့္ၾကည့္ေနပါျပီ။