ျပတင္းေပါက္တစ္ခုနဲ႔လူ

စာေရးဆရာ - ျမင့္မိုးေအာင္

၁

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုရွိေနတယ္။
ျပတင္းေပါက္လို႔သာ ဆိုလိုက္ရေပမယ့္
တစ္ကယ္ေတာ့၊ ျပတင္းေပါက္နဲ႔ သိပ္မတူလွပါဘူး။
တစ္ျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ျပတင္းေပါက္ေလးေတြဟာ၊
သိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းၾကေပလိမ့္မယ္။
သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ေတြကိုလည္း
အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ကေလးေတြကပဲ ယူေဆာင္လာတတ္ၾကတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ၊
ေရႊေရာင္ေတာက္ပတဲ့ ေနျခည္တန္းေလးေတြကို ယူေဆာင္လာၾကတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ၊
သိပ္ၿပီးလတ္ဆတ္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းနံ႔ေလးေတြကိုလည္း ယူေဆာင္လာၾကတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ၊
ဟုိးအေ၀းက မိုးတိမ္ေလးတခ်ဳိ႕ကိုေတာင္ မွ်ားေခၚလာတတ္ၾကတယ္။



၂

ဒါေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။
သူရဲ႕တံခါးရြက္ေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ပိတ္ၿပီး၊
ကၽြန္ေတာ့္ကို မြန္းက်ပ္ေနေအာင္ အက်ဥ္းခ်ထားတတ္တယ္။
ၿပီးေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးကိုပဲ လွပခမ္းနားေစဖို႔
အၿမဲတမ္း ျပင္ဆင္မြမ္းမံခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။
သူက၊ ဒီအလုပ္တစ္ခုသာ
ကမၻာေလာကရဲ႕ ျမင့္ျမတ္ခမ္းနားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုလို႔
အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ထားတယ္။
ဒီေတာ့၊ အခန္းနံရံေတြေပၚမွာ၊ အညစ္အေၾကးေလးတစ္ခု စြန္းထင္းသြားတာနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေတာ့တာပဲ။
မၾကာခဏဆိုသလိုပဲ
အခန္းနံရံေတြကို ေဆးေရာင္အသစ္ေတြနဲ႕ ျပန္သုတ္ခိုင္းတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းနံရံေတြဟာ
ဒီေဆးေရာင္ေတြေၾကာင့္ တကယ္ပဲ လွပခမ္းနားပါေပရဲ႕။
သူ႔ရဲ႕ တံခါးရြက္ေတြပိတ္ထားလို႕၊
အလင္း၀င္ေပါက္တစ္ခုမွမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းက်ဥ္းေလးဟာ
ဒီေဆးေရာင္ေတြေၾကာင့္ပဲ အၿမဲတမ္းလင္းလက္ေတာက္ပေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္၊ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္အေရာင္ေတြရဖို႔ ဆိုတာကေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ၿပီးခက္ခဲမြန္းက်ပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။


၃

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူ႔ရဲ႕တံခါးရြက္ေတြကိုဖြင့္ေပးဖို႔
ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းဆိုမိတတ္တယ္။
အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ သူက ေဒါသတႀကီးေပါက္ကြဲေတာ့တာပါပဲ။
တစ္ခါတုန္းက၊ နီရဲတဲ့မ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။
တစ္ခါတုန္းက၊ အခန္းက်ဥ္းထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြကို အျပင္လႊင့္ပစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
တစ္ခါတုန္းက ဒီထက္က်ဥ္းတဲ့အခန္းတစ္ခုထဲမွာ
ျပတင္းေပါက္မရွိဘဲထားမယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေတြေျပာေနခဲ့ျပန္တယ္။
ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးကို ခမ္းခမ္းနားနားျပင္ဆင္ထားသင့္တဲ့အေၾကာင္း
အက်ဳိးအေၾကာင္းခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႔ ရွင္းျပေနတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း၊ ဒီအလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႕
ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး လုပ္ကိုင္ေနခဲ့မိတာေပါ့။


၄

မၾကာေသးခင္ကေတာ့ ထူးျခားမႈတစ္ခု ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကြက္လပ္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတာကို
ပထမဆံုး သတိထားလိုက္မိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဒီကြက္လပ္က
ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လႈိက္စားလာခဲ့တယ္။
ဒီကြက္လပ္ေၾကာင့္ပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အလုပ္မွာလည္း မွားယြင္းမႈေတြနဲ႕ ႀကဳံေတြ႕လာခဲ့ရတယ္။
သူ႔ကို ဘယ္အရာနဲ႕ အစားထိုးရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက အရာအားလံုးနဲ႔ ျဖည့္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း
အဲဒီကြက္လပ္ဟာ ပိုၿပီးေတာ့သာ က်ယ္ျပန္႔လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေနတဲ့ အျပင္ေလာကမွာ
ဒီကြက္လပ္အတြက္ တစ္စံုတစ္ခုမ်ား ရွိေနမလား။
‘ခင္ဗ်ားရဲ႕ တံခါးရြက္ေတြကို ခဏေလာက္ဖြင့္ေပးပါ‘
ကၽြန္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္ကို ေတာင္းဆိုလိုက္မိေတာ့တယ္။


၅

‘ဒီေလာက္ခမ္းနားတဲ့ အခန္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ေနရက္နဲ႔
မင္းကဘာကို လိုအပ္ေနရတာလဲ‘
‘ဒီခမ္းနားတဲ့ နံရံေတြကလည္း တျခားနံရံေတြလိုပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မြန္းက်ပ္ေစတာပဲ‘
ဒီအေျဖေၾကာင့္
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတာက သူ႔ရဲ႕ေဒါသထက္ႀကီးမားေနတယ္ဆိုတာ
သူ မသိေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။
‘အျပင္မွာ မုန္တိုင္းတစ္ခု တိုက္ခတ္ေနတယ္။
ငါ့ရဲ႕ တံခါးရြက္ေတြကို မဖြင့္ႏိုင္ေသးဘူး။‘
‘ခင္ဗ်ားမညာပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီထက္ဆိုးသြားႏိုင္တယ္။
ခင္ဗ်ားမေတြ႔ဘူးလား၊
ဒီကြက္လပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သဲသဲမဲမဲစားေသာက္ေနတာ၊‘
ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက၊ ဒဏ္ရာကိုေတြ႔လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့
သူတကယ္ပဲ တုန္လႈပ္သြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းနံရံေတြ ေဆးေရာင္မညီမညာနဲ႔
အရုပ္ဆိုးေနရတဲ့အေၾကာင္းကို သူသိသြားခဲ့ၿပီေပါ့။
‘ခင္ဗ်ားရဲ႕ တံခါးရြက္ေတြကို ဖြင့္လိုက္ပါ။
မိုးတိမ္ေလးတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ သစ္ရြက္ေႂကြေလးတခ်ဳိ႕နဲ႔
ဒီကြက္လပ္ကို ျဖည့္ၾကည့္ပါရေစ။‘
သူ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတြေ၀ေနခဲ့တယ္။
‘ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဒီအခန္းနံရံေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ဆီးပစ္မိလိမ့္မယ္။‘


၆

ဒါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္နက္ပါပဲ။
ဒီအခန္းနံရံေတြ ပ်က္စီးသြားမွာကိုေတာ့ သူလက္ခံႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီစကားေၾကာင့္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းတီးသြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္၊ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕တံခါးရြက္ေတြကို ဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့တယ္။
ဒီေနာက္ေတာ့၊
ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏအိပ္မက္ေနခဲ့တဲ့ အျပင္ကမၻာေလာကဟာ
သူရဲ႕က်ယ္ျပန္႔တဲ့ရင္ခြင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ထြက္မသြားေစဖို႔
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႔ဖက္ထားေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းက
ကၽြန္ေတာ့္ကို တုန္လႈပ္သြားေစတယ္။
‘မင္းဟာ၊ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္၊ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ဖို႔မလြယ္ေသးဘူး။‘

ဆရာျမင့္မိုးေအာင္၏ အမဲလိုက္အက စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။