ေရာင္စံုခဲတံေလးမ်ား...

ေရာင္စံုခဲတံေလးမ်ားဆိုေတာ့ ကေလးဘ၀ကို အမွတ္မထင္ ျပန္သတိရမိတယ္…။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီးရခဲ့တဲ့ အမွတ္တရဒဏ္ရာေလးေပါ့…။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆင္းရဲလြန္းလို႔ အေမနဲ႔အတူ လမ္းေဘးမွာ မုန္႔ေလးေတြ ေရာင္းၿပီး ဘ၀ကို ရုန္းကန္ခဲ့ရတာပါ…။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ မီးပူ၊ ေနပူၾကားမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ၿပီး၊ မနက္အေစာႀကီး ထ ၊ သားသမီး ၆ ေယာက္ကို ထမင္း မငတ္ေအာင္ ရွာေဖြေကၽြးေနတဲ့ အေမ့ကို ၾကည့္ရင္း သနားတာနဲ႔ ေက်ာင္းအားရက္ဆို ကုိယ့္ေက်ာင္းစားရိတ္ရေအာင္ ေရေရာင္း၊ ပန္းရံထဲ ၀င္လုပ္ရတာေပါ့…။

အေမ့မွာ ညီမ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္…။ အေမက သူ႔မိသားစုနဲ႔ မခြဲႏိုင္တာနဲ႔ အဘိုးရယ္..၊ အဲဒီ အေဒၚအပ်ဳိႀကီးရယ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူေနခဲ့ရတယ္ေလ…။ အတန္းပညာတတ္ခဲ့ရတာ အဲဒီ အေဒၚရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ေပါ့…။ သူက ေက်ာင္းဆရာမ…။ စည္းကမ္းကလည္း အရမ္းႀကီးတယ္…။ သူ႔ကိုဆိုရင္ မိသားစုထဲမွာလည္း အားလံုးက ေၾကာက္ရတယ္…။ အရပ္ထဲမွာလည္း ေၾကာက္ၾကရတယ္…။ လက္သံကလညး္ ေျပာင္တာကိုး…။ စည္းကမ္းက ႀကီးၿပီး သိပ္တိက်လြန္းေတာ့ အေဖနဲ႔ မတည့္ဘူး…။ ဒါနဲ႔ အေဖက အေမနဲ႔ အတူမေနပဲ သူ႔ဟာသူ ၿမဳိ႕စြန္က ေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ ၿခံစိုက္ရင္း ေနရွာတယ္…။

မွတ္မွတ္ရရ ၂ တန္းတက္တဲ့ႏွစ္ေပါ့…။ အဲဒီတုန္းက အေဒၚအပ်ဳိႀကီးက သူ႔အလုပ္က်တဲ့ အေနာက္ရိုးမနားက ေတာင္ေပၚရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေနရတယ္ေလ…။ လစာထုတ္ရက္မ်ဳိးက်မွ အိမ္ကို ျပန္လာရတာေပါ့…။ အဲဒီေတာ့ အိမ္မွာက ေၾကာင္မရွိ ႂကြက္ထ ဆိုသလိုေပါ့…။ ညီေဇတို႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေတာ့တာပဲ…။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဆိုေပမယ့္လည္း မဟုတ္တာ လုပ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး…။ အေဒၚအပ်ဳိႀကီး အိမ္မွာရွိတုန္းက မဖြင့္ရဲတဲ့ အိမ္က ဘီဒိုအေဟာင္းႀကီးကို ဖြ တာေလာက္ပါပဲ…။

အဲဒီ ဘီဒိုႀကီးက အေဒၚအပ်ဳိႀကီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အသံုးအေဆာင္ေတြကို သိမ္းထားတဲ့ ဘီဒိုႀကီးေပါ့…။ သူ အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြကို ထည့္ၿပီး ေသာ့ခတ္ထားတာပါ…။ အဲဒီ ဘီဒိုႀကီးထဲမွာ…။ အဲဒီေလာက္ အစြဲအလမ္းႀကီးလြန္းလို႔ပဲ အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေနသလားေတာ့ မသိပါဘူး…။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကေလးပီပီ အဲဒီ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ဘီဒိုႀကီးကို ငယ္ငယ္ေလးထဲက စိတ္၀င္စားတာပါပဲ…။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔…။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အဲဒီ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ဘီဒိုႀကီးက ေသာ့ကို အဘိုးက ေသာ့မခတ္ဘူးေလ…။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီဘီဒိုႀကီးထဲမွာ ႂကြက္ေတြ ၀င္ၿပီး အသိုက္ေဆာက္ေနလို႔တဲ့…။ ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း…။ အဲဒီ ဘီဒိုအေဟာင္းႀကီးကို အားတိုင္း ေမႊေႏွာက္ေတာ့တာေပါ့…။ ဖြ လိုက္တိုင္းလည္း အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာ ပစၥည္းေလးေတြက ရွိေနတယ္ေလ…။ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြေပါ့…။

ေရာင္စံုခဲတံဆိုေပမယ့္ ရိုးရိုးေရာင္စံုခဲတံေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့…။ ဆီေဆးဆြဲတဲ့ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြဆိုတာ ေနာင္မွ သိလာရတာပါ…။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ဘယ္သိမလဲ…။ ေရာင္စံုခဲတံဆိုတာ တစ္မ်ဳိးတည္းပဲလို႔ ထင္တာေပါ့…။ ေက်ာင္းက ျပန္လာရင္ အေမ့ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ဘန္းထဲက မုန္႔ေတြကို ၀ါးဘန္းေလးထဲထည့္ၿပီး တစ္လမ္း၀င္၊ တစ္လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရင္း... ေနာက္ေန႔ ေရာင္းဖို႔အတြက္ အေမလိုအပ္တာေလးေတြ ကူလုပ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီဘီဒိုႀကီးထဲက ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြေရွ႕ေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲ…။ ဗလာစာရြက္အျဖဴေလးေတြေပၚမွာ မိုးတိမ္ေလးေတြ ဆြဲလိုက္…၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဆြဲလိုက္…၊ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အရုပ္ေလးေတြဆြဲၿပီး ပံုျပင္ေတြ ေျပာေျပာျပတတ္တဲ့ လွသန္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ ဆြဲလိုက္ေပါ့…။ ဆြဲၿပီးရင္ အိပ္ယာေဘးက ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမွာ ကပ္ၿပီး ၾကည့္ရတာ အေမာ…။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဆြဲယံုနဲ႔တင္ အားမရေတာ့ဘူး…။ အိမ္မွာလည္း ဘာမွ သံုးတာမဟုတ္တဲ့ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြကို ယူၿပီး ေက်ာင္းက ပံုဆြဲေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေပးေတာ့တာပါပဲ…။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြနဲ႔ ဆြဲတဲ့ ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဆြဲခ်င္လာၾကတယ္ေလ…။ အဲဒီေတာ့ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြ သူတို႔လည္း ေပးပါေပါ့…။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ…။ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းလာရင္ လုိခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ အေရာင္အတိုင္း ေရာင္စံုခဲတံေလးပါ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္ယူလာတာေပါ့…။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးခဲ့လဲ မသိပါဘူး…။ သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ စုစုေပါင္း သံုးဘူးရွိတယ္တဲ့…။ သိရေတာ့လည္း အဲဒီ အေဒၚအပ်ဳိႀကီး လစာထုတ္ရက္ျပန္လာေတာ့ ႂကြက္၀င္မွာ စိုးလို႔ဆိုၿပီး၊ အမွတ္မထင္ သူ႔ဘီဒိုအေဟာင္းႀကီး ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ေဒါသူပုန္ ထ ေတာ့တာပါပဲ…။ သူ႔ေရာင္စံုခဲတံေတြ ေပ်ာက္လို႔တဲ့ေလ…။ တိုင္ကို ဖက္ခိုင္းထားၿပီး တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔ စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ေတာ့တာပါပဲ…။ အိမ္ကပစၥည္း လူတကာကို အလွဴေပးလို႔တဲ့…။ ပုဒ္မက…။ စိတ္တိုင္းက် ရိုက္ရံုနဲ႔တင္ မၿပီးေသးဘူး…။ သူ႔ပစၥည္းေတြ ျပန္ေတာင္းေပးရမယ္တဲ့…။ အဲဒါနဲ႔ မိုးရြာႀကီးထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေတာင္းရေတာ့တာေပါ့…။

တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း စိတ္ေတြ ဘာေတြ ဆိုးလို႔ေပါ့…။ မင္း မ်က္ခမ္းစြံလိမ့္မယ္တဲ့…။ ေပးၿပီးသား ျပန္ေတာင္းလို႔ေလ…။ တစ္ခ်ဳိ႕မိဘေတြကလည္း ျပန္ရွာေပးၾကရွာပါတယ္…။ သူတို႔ေရွ႕မွာ ကၽြဲရိုက္ႏြားရိုက္ အရိုက္ခံေနရေတာ့ သနားလို႔တဲ့…။ ည အေမျပန္လာေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးက အရွဳိးရာေတြကို ပရုပ္ဆီလူးေပးရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနေတာ့တာပါပဲ…။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြေၾကာင့္ ရခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရ ေရာင္စံုဒဏ္ရာေလးေတြေပါ့…။ ။