ယေန႔ေခတ္ႏိုင္ငံတကာအရပ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလုပ္ပံု

ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳမ်ား ေက်ာင္းေတြ ၊ ေဆး႐ံုေတြ ဖြင့္တာ ၊ အခုေခတ္ ပရ ဟိတလုပ္ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံတကာအရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္း(INGO)ေတြ လုပ္ၾကပံုနဲ႔ ဘြားဦးဇြန္းလုပ္ပံုက အမ်ားႀကီးျခားနားပါတယ္။ ခုေခတ္ႏုိင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြလုပ္ၾကတာက ၊ သူမ်ားဆီကအလွဴခံၿပီး 'အလွဴလက္ဖက္နဲ႔ လက္ေဆာင္တက္' ဆိုသလိုလုပ္ ၾကတာပါ။

ရလာတဲ့အလွဴေငြနဲ႔ပဲ ၊ လူေတြအလုပ္ခန္႔ ၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာသြားရင္ ေလယာဥ္ပထမတန္းစားစီး၊ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာတည္းၿပီး ဇိမ္လုပ္ၾက၊ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာေနတုန္းက တုိက္ခန္းက်ဥ္းမွာေန၊ ဘတ္စ္ကား၊ မီးရထားတိုးစီးေနခဲ့ၾကေပမယ့္ ပရဟိတလုပ္ဖို႔ ႏုိင္ငံတစ္ခုကိုသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ႏုိင္ငံရဲ႕အေကာင္းဆံုးၿခံဝင္းႀကီး အိမ္ႀကီးေတြမွာေန ၊ အေကာင္းဆံုးကားကိုစီး ၊ ထမင္းခ်က္နဲ႔ ၊ နာနီနဲ႔ ၊ မာလီနဲ႔ ၊ ဒ႐ုိင္ဘာနဲ႔ ၊ ဒရဝမ္နဲ႔ သန္းၾကြယ္သူေဌးႀကီးေတြလို ေနၾကတာေလ ။ တခ်ဳိ႕ေတာ္ေတာ္ကို သိကၡာမဲ့တဲ့အဖြဲ႕အစည္းမ်ားဆိုရင္ ေခ်ာင္းသာလို ၊ ေငြေဆာင္လို ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြဆီကို ဝန္ထမ္းေတြ ကိုးဆယ္တစ္ရာနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစား သြားၾကေသးတယ္ ။ ေဒၚလာေသာင္းခ်ီကုန္တာေပါ့ ။ အဖြဲ႕အစည္းေငြကို သံုးလုိ႔ရေအာင္ နာမည္တပ္ထားတာကေတာ့ ဝပ္ေရွာ့ (Workshop) တဲ့ ၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ေတာ့ဘူး ေျပာင္ေျပာင္ပဲ(Retreat) အပန္းေျဖခရီးတဲ့ ။ အနားယူ အပန္းေျဖ (Rest & Recreation) 'R & R' တဲ့ေလ ။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ၊ ရတဲ့အလွဴေငြရဲ႕ ေျခာက္ဆယ္ရာႏႈန္း ၊ ခုနစ္ဆယ္ရာႏႈန္းေလာက္ဟာ ႐ံုးစရိတ္ ၊ ဝန္ထမ္းစရိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ကုန္သြားၿပီး သူတို႔ကူညီတယ္ဆိုတဲ့ ၊ ဒုကၡသည္ေတြလက္ထဲ တကယ္ေရာက္တာက ေတာ့ ရာႏႈန္းသံုးဆယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

၁၃-၅-၂ဝဝ၉ ေန႔ထုတ္ Weekly Eleven စာမ်က္ႏွာ ၂၂ မွ မႏၱေလးရဲ႕ဝိညာဥ္ (၃) မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ ။