ေခ်ာင္းၾကည့္သူရဲ့ အမွား (အမွတ္ ၂၃)

တိုင္းဗာရာ ျမန္မာဏသီ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာေတာ့ “ကဆုန္ နယုန္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္” ဆုိတဲ့ အတိုင္း ေနအပူဒဏ္ကို အလူးအလိမ့္ ခံေနၾကရပါတယ္။ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ပိုပိုပူလာတဲ့ ေႏြေနမင္းဟာ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးကို အညိႇဳးတႀကီးနဲ႔ မီးေလာင္တိုက္သြင္းေနသလား ထင္ရပါရဲ့။ ေျမေပၚေျမေအာက္က ေရေတြကိုပါ ခန္းေျခာက္ေအာင္ အပူက စုပ္ယူသြားေလေတာ့ ေရအငတ္ေဘးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့တယ္။ ပုိဆိုးတာက ေျမေအာက္မွာ ေရရွိရင္ေတာင္ စုပ္ယူစရာ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိတာပါပဲ။ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြဟာ ေရငတ္ မီးငတ္ ေဘးဒုကၡအတိကို ငုတ္တုတ္ခံေနၾကရတာပါ။ ေရွးစာေတြထဲမွာပါတဲ့ “မိုးေခါင္၍ ျပည္ပ်က္သည္” ဆိုတာ ဒါကို ေခၚတာပါလားလို႔ ကိုႀကီးေပၚေတာ့ သံေ၀ဂ ရမိပါရဲ့။

ဒီဒုကၡေတြၾကားမွာ လင္းလက္ ေပၚထြန္းလာတာကေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြရဲ့ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းကူညီၾကတဲ့ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈေတြပါပဲ။ “ႏြံထဲကၾကာ” ဆိုပါေတာ့။ လွဴဒါန္း ေပးကမ္းဖို႔ ဆိုရင္ ဘာသာေရးဖက္မွာပဲ အာ႐ုံက်တတ္တဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြဟာ အခုဆိုရင္ လူမႈေရးဖက္ကို အာ႐ုံစိုက္တတ္လာၿပီလို႔ သာဓုေခၚရမွာေပါ့။ ေရေဘး ေလေဘး မီးေဘး နာဂစ္ေဘး ... စတဲ့ ေဘးအႏၲရာယ္ ေပါင္းစုံၾကားက အသက္ေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ သာမန္ျပည္သူေတြက ႏိုးၾကားတက္ႂကြစြာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနၾကခ်ိန္၊ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ထဲက “ဖဲ့”လွဴေနၾကခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေတာ္ မူၾကကုန္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းႀကီးမ်ားကေတာ့ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ မပ်က္, မိန္႔ခြန္းေႁခြ မပ်က္, အလွဴေငြလက္ခံ မပ်က္, ... မပ်က္... မပ်က္, ေရႊျပည္ႀကီးကို “ဖဲ့”မပ်က္... ပါခင္ဗ်ာ။

ေဖာင္ေဒးရွင္းစတန္႔

ေရႊျပည္ေတာ္မွာ ေရအငတ္ေဘး ၾကံဳေနရသူေတြကို တပိုင္တႏိုင္ တစုတဖြဲ႔ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီေနၾကခ်ိန္မွာ မေထာ္မနမ္း ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း ဆိုသူက ေဖာင္ေဒးရွင္း ဆိုတာႀကီး တခုကို ထူေထာင္တယ္ ခင္ဗ်။ ေရငတ္တာ ကူညီဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္ဖို႔လို႔ ဆိုပါတယ္။ နာမည္က “ေက်းရြာ စာၾကည့္တိုက္ ေဖာင္ေဒးရွင္း” ပါတဲ့။ ဒီလို ေဖာင္ေဒးရွင္း ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္က မိုးပ်ံပူေပါင္းေလး တလုံးကို အေျပးအလႊား သတိရမိပါရဲ့။ ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္တို႔ စာဖတ္ဖို႔တို႔ ဆိုျပန္ေတာ့ သြားေလသူ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ့ စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးကိုလည္း ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့မိပါရဲ့။

ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ မဆလပါတီ လက္ထက္မွာ တတိုင္းျပည္လုံး စာတတ္ေျမာက္ရမယ္ ဆိုၿပီး အေရး အဖတ္ အတြက္ “အသုံးလုံး” စီမံခ်က္ကို အုတ္အုတ္က်က္က်က္ လုပ္ခဲ့ေလသေပါ့။ ကုလသမဂၢရဲ့ အေထာက့္အပံ့ေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရခဲ့ေလရဲ့။ ယူနက္စကို ဆုေတြဘာေတြေတာင္ ရခ့ဲေသး ထင္ရဲ့။ အဲသည္တုန္းက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုရင္ အသုံးလုံး လုပ္အားေပးဆိုတာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားမွာ အေတာ္ ေခတ္စားတာကိုး။ လူငယ္ အမ်ားစုကေတာ့ ရပ္ေ၀းခရီး သြားရ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြရ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ အဲ နည္းနည္းပါးပါး စပ္စုတတ္တဲ့ ကိုႀကီးေပၚ တို႔လို ေက်ာင္းသားေတြ အဖို႔မွာေတာ့ အသုံးလုံးရဲ့ ေနာက္ကြယ္က “လိမ္ဆင္”ေတြကိုပါ သိလာၾကရေတာ့တာပါပဲ။

သတင္းစာေတြမွာေတာ့ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္နယ္ကို ဘယ္ေက်ာင္းသားေတြ သြားေရာက္ စာသင္ေပးၾကတယ္။ စာတတ္ေျမာက္မႈ ေအာင္ပြဲေတြ ဘယ္လို က်င္းပတယ္ဆိုတာေတြက ထိပ္တန္း သတင္းေတြေပါ့ေလ။ လူအမ်ား မသိလိုက္တာက ဒီလို လုပ္အားေပး သြားတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေနတဲ့ အနက္ေရာင္ အညိဳေရာင္ နယ္ေျမေတြ မပါဘူး ဆိုတာပါ။ လုံျခံဳေရးအရ စိတ္ခ်ရၿပီးသား ေနရာေတြကိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြကို ေခၚသြားတာပါ။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆို ရြာအျပင္မွာ စစ္တပ္ခ်ထားၿပီး ကန္႔သတ္နယ္ေျမ အျပင္ဖက္ကို လုံး၀ ထြက္ခြင့္ မျပဳပါဘူး။ ဆိုေတာ့ အသုံးလုံး စီမံခ်က္ဆိုတာ တျပည္လုံးအႏွံ႔ လုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ အလြယ္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဆလက ေၾကညာေတာ့ ၉၈ ရာႏႈန္း စာတတ္ၿပီ ဆိုပဲ။

မွတ္သားစရာေလး တခုကို ေျပာျပခ်င္ေသးရဲ့။ ရြာတရြာမွာ လုပ္အားေပး စခန္းသိမ္းေတာ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ ဆရာက ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာပါတယ္။ ေရႊျပည္ေတာ္က ေတာသူရြာသားေတြဟာ ႐ိုးသား ခင္မင္တတ္သူေတြ ဆိုေတာ့ တလတာေလာက္ အတူေနခဲ့ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ခြဲခါနီးမွာ ၀မ္းနည္းေနၾကတာေပါ့။ ဒီခံစားမႈကို ေျပေလ်ာ့သြားေအာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္ၿပီး အာ၀ဇၨန္းေကာင္းတဲ့ ဆရာက ဟာသေလးတခု ထည့္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ ဒီရြာေရာက္စ ရက္ေတြမွာ မနက္ဆိုရင္ ၾကက္တြန္သံ စည္ေနေအာင္ ၾကားရတယ္။ အခု ျပန္ခါနီး ရက္ေတြမွာေတာ့ ၾကက္တြန္သံ မၾကားရေတာ့တာ သတိျပဳမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္တာကို လူေတြက ၀မ္းနည္းေပမယ့္ ၾကက္ေတြကေတာ့ ၀မ္းသာေနမယ္ ထင္တယ္။” တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ဟာသဟာ လက္ေတြ႕ ျဖစ္ေနတာပါ။ လုပ္အားေပး ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ရင္ ရြာမွာ တႏွစ္စာ စုထားသမွ်လည္း ေျပာင္တာပါပဲ။ မဆလရဲ့ အသုံးလုံးဒဏ္ကို ခါးစည္းခံရတာကေတာ့ ေက်းရြာလူထုေတြပါပဲ။

တျပည္လုံး စာတတ္ၿပီလို႔ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ကမာၻ႕ဘဏ္ကေန ေငြေခ်းလို႔ မရေတာ့ အသုံးလုံး အလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္း ရပ္ပစ္လိုက္ပါေရာလား။ ျဖစ္ပုံက တတိယႏိုင္ငံ အျဖစ္နဲ႔ ေငြေခ်းေတာ့ ဟိုက - မင္းတို႔က ၉၈ ရာႏႈန္းေတာင္ စာတတ္တာ, ဒီရာႏႈန္းဟာ ဒုတိယႏိုင္ငံေတြ ထက္ေတာင္ သာေသးတယ္, မူအရ ေငြေခ်းလို႔ မရဘူး - လို႔ ျငင္းလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့မွ စာအတတ္လြန္သြားတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္း ေလက်ယ္တာ တထစ္ေလ်ာ့သြားေလရဲ့။

ေဟာ အခု နပန္းဆံ သီခ်င္းထဲကလို “ေနာက္တခါ လာျပန္ၿပီေဟ့...” လို႔ ဆိုရေတာ့မယ္။ စာၾကည့္တိုက္တဲ့။ ေက်းရြာ စာၾကည့္တိုက္ ဆိုပဲ။ ေရႊျပည္ေတာ္မွာ အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္ကို ဘယ္နား ဖြင့္ရမယ္ ေနရာမရလို႔ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေက်းရြာစာၾကည့္တိုက္ေတြ ပလူပ်ံေအာင္ ဖြင့္တယ္ ဆိုပါလား။ ေက်းရြာေပါင္း ၆၄,၉၈၉ အနက္ စာၾကည့္တိုက္ေပါင္း ၅၅,၇၅၅ ဖြင့္ၿပီးၿပီ ဆိုပဲ။ ဒီအထဲက ၂၉,၁၈၅ က အေဆာက္အအုံနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္မွဴးနဲ႔ အခိုင္အမာ ျဖစ္ၿပီ ဆိုပဲ။ စာတတ္ေျမာက္မႈကလည္း ၉၄ ရာႏႈန္းတဲ့။ အံ့ဖြယ္သရဲပါပဲ။

ေရႊျပည္ေတာ္မွာ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးဌာန ဆိုတာကို တည္ေထာင္ၿပီး ေနာက္မွာ ျပန္/ဆက္ စာၾကည့္တိုက္ ဆိုတာေတြ ဖြင့္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သတင္းစာ ေဆာင္းပါးကို ၀ိုင္းဖြဲ႕ဖတ္တဲ့ အေၾကာင္း ဓာတ္ပုံသတင္း ထည့္ရတာကလည္း ဖက္ရွင္တခု ျဖစ္လာပါတယ္။ အခု ေက်းရြာတိုင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ ဒီေဖာင္ေဒးရွင္းက ဆက္လုပ္သြားမယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေဖာင္ေဒးရွင္းကို လွဴလိုက္ၾကတဲ့ ေငြက ၇၂၀,၉၄၃,၅၀၀ က်ပ္။ သိန္း ၇,၂၀၀ ေပါ့။ ဒကာက ၃၅၄ ဦး။ သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပခ်က္အရ လွဴတဲ့သူေတြက အဖြဲ႕အစည္း, ကုမၸဏီနဲ႔ စီးပြားလုပ္ငန္းရွင္ေတြလို႔ ဆိုပါတယ္။ သာမန္ ျပည္သူေတြ မပါပါဘူး။ ေရႊျပည္ေတာ္က သူေဌးသူႂကြယ္ေတြက “ေရအငတ္ေဘး” ထက္ “စာဖတ္ဖို႔အေရး” က ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ယူဆပုံ ရပါတယ္။

အသုံးလုံး လုပ္တာ, စာဖတ္တာ, စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္တာကို မေကာင္းဘူး ေျပာေနတာလားလို႔ ကိုႀကီးေပၚကို အျပစ္တင္ မေစာလိုက္ပါနဲ႔ဦးေနာ္။ မွန္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္လို႔ ျမင္သမွ်ကို တင္ျပေနတာပါ။ လူေတြ စာတတ္တာ ကိုႀကီးေပၚ ႀကိဳဆိုတာေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ လူႀကီးေတြ စာတတ္ဖို႔ထက္ ကေလးေတြ စာတတ္ဖို႔က ပိုအေရး မႀကီးဘူးလားလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ဖြင့္တာ ေကာင္းတာေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ လူေတြ စာလာဖတ္ဖို႔က ပိုအေရး မႀကီးဘူးလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။ မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ စားဖို႔အတြက္ အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္ၾကရသူေတြက ဘယ္အခ်ိန္မွာ စာလာဖတ္ၾကမွာပါလဲ။ မိသားစု အေရးအတြက္ ဘ၀ကို ဖဲ့ေပးေနရတဲ့ ကေလးအလုပ္သမားေလးေတြက စာၾကည့္တိုက္ကို လာႏိုင္မွာတဲ့လား။ စာသင္ေက်ာင္း မရွိ, ေက်ာင္းဆရာ မရွိတဲ့ ရြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီး ဟီးေနေတာ့... ဟုတ္ကဲ့ ဟီးတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ကမာၻမွာေတာ့ ႏိုင္ငံအဆင့္ တကၠသိုလ္အဆင့္ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ၿပီးရင္ ေဒသဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕စာၾကည့္တိုက္ေတြ တည္ေထာင္ထားၾကပါတယ္။ ၿပီးမွ ေက်းရြာ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ ဆက္လုပ္ၾကပါတယ္။ အေပၚကေနေအာက္ အဆင့္ဆင့္ သေဘာေပါ့။ ရန္ကုန္ မႏၲေလးလို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာင္ အမ်ားျပည္သူ သုံးႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕စာၾကည့္တိုက္ တခုမွ မရွိေသးဘဲနဲ႔, အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာေတာင္ စာၾကည့္တိုက္ စုံေအာင္ မရွိေသးဘဲနဲ႔, ေက်းရြာကုန္စုံဆိုင္မွာေတာင္ စာအုပ္တင္ေရာင္းတဲ့ ဓေလ့ မရွိေသးဘဲနဲ႔ ေက်းရြာလုံးေစ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ဖြင့္တယ္ ဆိုေတာ့... ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ့ အသုံးလုံး အလံရွဴးကေလး တလူလူ ပ်ံလြင့္လာတာလို႔ပဲ ကိုႀကီးေပၚက ျမင္မိပါေတာ့တယ္။

စာေပစိစစ္ေရး ဆိုတဲ့ “စာေပကင္ေပတိုင္” ထားၿပီး စာေပလြတ္လပ္မႈကို အဓမၼခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူေတြက ျပည္သူအမ်ား စာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တယ္တဲ့။ လူသတ္သမားက ဘုရားတည္, သူခိုးက ေက်ာင္းလွဴတဲ့ ေခတ္မွာ ႏႈတ္ပိတ္လက္ခ်ိဳး ကင္ေပတိုင္က စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တာ ဆန္းမယ္ေတာ့ မထင္။

န၀တေခတ္က တန္ခိုးထြားခဲ့တဲ့ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီး လုပ္တဲ့ ဗိုလ္ထြန္းၾကည္ဟာ “က႐ုဏာေဖာင္ေဒးရွင္း” ဆိုတာလုပ္ၿပီး တျပည္လုံးကို က႐ုဏာ သက္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူက “ရာသက္ပန္ နာယက” လုပ္တယ္ေလ။ အလွဴေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ရသေပါ့။ အရွင္ေမြးေတာ့ ေန႔ခ်င္းႀကီးေပါ့။ လက္ညိႇဳးထိုးမလြဲ က႐ုဏာေဖာင္ေဒးရွင္း ျဖစ္ခ့ဲသေပါ့။ မၾကာပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာလည္း ရာထူးျပဳတ္ကေရာ ေဖာင္ေဒးရွင္းႀကီးလည္း ဘုံးဘုံးလဲေရာ။ ခုေတာ့ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားပါၿပီ။ သူမေသခင္ ေဖာင္ေဒးရွင္းက မရွိေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ဘယ္ဆီမွာမ်ား ရာသက္ပန္ေနတယ္ မသိ။

အခု ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး မေထာ္မနမ္း ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းက ေဖာင္ေဒးရွင္း ေထာင္ၿပီး နာယက လုပ္ျပန္ၿပီ။ ဟိတ္လုံး ဟန္လုံး ႂကြားလုံးေတြနဲ႔ ၾကားဖူးနာ၀ မဆံ့မျပဲ စကားလုံးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ျပန္ပါၿပီ။ လုပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာသာ ကြာသြားေပမယ့္ ေတြးေခၚစဥ္းစားပုံက ေရွ႕က သြားေလသူတို႔ အတိုင္း ဖ၀ါးေျခထပ္ပါပဲ။ ကဲ ဒီေတာ့ သြားေလသူတို႔ သြားရာလမ္းအတိုင္း နိဂုံးမဆိုက္ရင္ ဘယ္ကို ဆိုက္ပါ့မလဲ။

ေရွ႕မွာ နပန္းဆံ သီခ်င္းထဲကလို “ေနာက္တခါ လာျပန္ၿပီေဟ့” လို႔ ဆိုရေတာ့မယ္လို႔ ေျပာခ့ဲပါတယ္။ အခု ေနာက္ပါဒေလး ဆက္ဆိုလိုက္ၾကပါစို႔လား။ “ေဟ ေဟ ၀ါး” လို႔ပါ။

ကိုႀကီးေပၚ