အညာက ေဆးရိုး

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုရီးယားဘာသာသင္တန္းခ်ိန္ ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ သင္တန္းဆရာႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု လၻက္ရည္ဆိုင္ဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ကိုရီးယားဘာသာ ေလ့လာခဲ့ၾကေသာ သင္တန္းေဖာ္မ်ားထဲတြင္ ကိုရီးယားျပန္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ ထိုအထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေခၚ အညာသားဆိုသူလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ကိုရီးယားဘ၀အေတြ႔အႀကဳံေတြက က်ေနာ္တို႔လို ကိုရီးယားအိပ္မက္ မက္ေနၾကသူေတြအဖို႔ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ အျပည့္။

တစ္ေန႔…။
ကိုရီးယားဘာသာစကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကခိုက္ အညာသားက သူ႔အေတြ႔အႀကဳံကို ထံုးစံအတိုင္း ေဖာက္သည္ခ်ေလသည္။

“ ဟာ… ဆရာ၊ အဲဒီ ကႀကီးေတြက အေတာ္ေတာ့ ရယ္(ရီ)ရတယ္ ဆရာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ကိုရီးယားမွာ (၁၀) ႏွစ္လံုးလံုး ကိုယ့္အရပ္ေဒသ အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပခဲ့တယ္ ဆရာ…”
“ ဟ!! အညာသားရ…၊ ဘယ္လို ဘယ္လို ကိုရီးယားမွာ မင္းတို႔ အညာက အေၾကာင္းေတြနဲ႔ အဆင္ေျပခဲ့တာလဲကြ။ လုပ္စမ္းပါဦး…” ဟု ဆရာျဖစ္သူက စကားေခၚလိုက္ေလရာ အဆိုပါ အညာသားကလည္း သူ၏ ၁၀ ႏွစ္တာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားထဲမွ တစ္ခ်ဳိ႕ကို အခုလို အားပါးတရ ေျပာျပပါေလေတာ့သည္။

“ ဆရာ…၊ အခု က်ေနာ္ ကိုရီးယားကေန ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လို႔ ကိုရီးယားဘာသာသင္တန္းေတြ တက္ၿပီး ကိုရီးယားစာကို ေလ့လာေနရလို႔သာ မဂၤလာပါ…ဆိုတာကို ကိုရီးယားလို အန္ေညာ္ဟာဆယ္ယိုး… လို႔ သင္ေနရတာ ဆရာေရ…။ က်ေနာ္ ဟိုမွာ အညာက ေဆးရိုး…လုိ႔ ေျပာတာပဲ ၾကားခဲ့တယ္ ဆရာရဲ႕…။ က်ေနာ္ေတာ့ ကိုရီးယားမွာ ၁၀ ႏွစ္လံုးလံုး ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔႔ေတြ႔ အညာက ေဆးရိုး..လို႔မ်ား ေျပာလိုက္ရင္ ကႀကီးေတြက ၿပံဳးၿပီး သေဘာေတြ က်ေနတာ ဆရာရဲ႕…။” ဟု ေျပာလိုက္ရာ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုလည္း ဆရာႏွင့္အတူ ၿပံဳးရံုသာ ၿပံဳးႏိုင္ၾကေလေတာ့သတည္း။