အာ႐ွတိုက္ရဲ႕ တစ္ေနရာ

ကဗ်ာဆိုသည္က ေခတ္ကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ ေခတ္၏ အသံ၊ ေခတ္၏ ခံစားမႈေတြကို ေခတ္ေပၚကဗ်ာအမ်ားစုတြင္ေတြ႔ရသည္။ ယေန႔ ေခတ္က မြန္းၾကပ္ေနသည္။ ထြက္ေပါက္မ႐ွိေသာ ဘ၀မ်ားစြာသည္ ထြက္ေပါက္ကို လုိက္႐ွာရင္းပင္ လမ္းေပ်ာက္ၾကရျပန္သည္။ ထိုအထဲတြင္ အဖိႏွိပ္ခံ လူတန္းစားမ်ားသာမဟုတ္၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား ကိုယ္တိုင္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဆရာမ်ားကိုယ္တိုင္က ကဗ်ာျဖင့္ ေတာ္လွန္ၾကသည္။ ေတာ္လွန္႐ုံသာမဟုတ္၊ ေခတ္၏ မြန္းၾကပ္မႈထဲတြင္ ထြက္ေပါက္႐ွာရင္း ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ပါ ေ႐ႊ႕ ေျပာင္းလုပ္သားျဖစ္လာရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္မည္သာ။ ကဗ်ာဆရာက သူခံစားေနရေသာ ဖြံ႔ၿဖဳိးဆဲႏိုင္ငံမ်ား၌ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားတို႔ ႐ုန္းကန္ေနရေသာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ ဘ၀မ်ားကို ေခတ္၏ အသံ၊ ေခတ္၏ နမိတ္ပံု၊ ေခတ္ၿပဳိင္ခံစားမႈတို႔ျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္သည္။ ယခု အာ႐ွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာ ကဗ်ာသည္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ သည္ကဗ်ာျဖင့္ပင္ ဆရာၾကည္ေမာင္သန္းသည္ ၂၀၀၆ ေ႐ႊအျမဳေတ စာေပဆုတြင္ ကဗ်ာဆုကို ရ႐ွိခဲ့သည္။ ဤကဗ်ာကို ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၃၁) ရက္ေန႔၊ ပူခၽြန္းၿမဳိ႕ ျမန္မာအသင္း(ဧည့္ခံခန္းမ)၌ ျမန္မာအသင္း(ကိုရီးယား)မွ ႀကီးမွဴးက်င္းပမည့္ ကိုရီးယားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတို႔၏ ဘ၀အေျခအေနႏွင့္ အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္ထားေသာ မွတ္တမ္း/ ဇာတ္လမ္း ႐ုပ္႐ွင္ကားမ်ားကို ျပသမည့္ တတိယအႀကိမ္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ႐ုပ္႐ွင္ပြဲေတာ္အား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

အာ႐ွတိုက္ရဲ႕ တစ္ေနရာ

(၁)

အမွန္တကယ္ဖံြ႔ၿဖဳိးဆဲ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႔႐ြာ
ၿမဳိ႕ ေတာ္နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၆၀ ခန္႔ေ၀းတဲ့ေနရာ
အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးရဲ႕ ပခံုးေပၚမွာ
ေလးထပ္တိုက္ ၈ လုံးနဲ႔ ဖြ႔ဲစည္းထားတဲ့႐ြာ
အာ႐ွတိုက္ရဲ႕ တစ္ေနရာလို႔ဆိုပါစို႔
အဲဒီ႐ြာရဲ႕ အ႒မေျမာက္တိုက္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ
အင္ဒိုနီး႐ွားလူငယ္ ၄ ေယာက္
( ၂ ေယာက္က ညီအစ္ကို )
ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္
ၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔ ၂ ေယာက္
ဓါရဏ ပရိတ္၊ ကိုရ္အမ္က်မ္း၊ ေရာ့ခ္သီခ်င္း
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ၀ိုင္ယာႀကဳိးေခြမ်ားနဲ႔
အမ်ဳိးအမည္မသိ အလွေမြးငွက္ ၂ ေကာင္
တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္လုိ႔ေနၾက
သူတို႔ဘ၀ေတြဟာ
အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွကၽြန္းဆြယ္ေပၚက
အၾကမ္းထည္ပစၥည္းပစၥယေတြနဲ႔
ခပ္ဆင္ဆင္တူေနရဲ႕

(၂)

နာရီစက္သံေၾကာင့္
အထိတ္တလန္႔ႏိုးထ
အိပ္ေရးမ၀တဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာ
ႏွင္းေတြ အတံုးအ႐ုံးက်ေနတဲ့ မနက္ခင္း
႐ြာလည္လမ္းထိပ္မွာ ေရသန္႔ဘူးကိုယ္စီနဲ႔
အလုပ္ဆင္းဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ
တစ္ေနကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးဆီကိုသြား
ျမင့္မားတဲ့အေဆာက္အအံုေခါင္မိုးေတြေပၚတက္
ဆံပင္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ မခ်ိမဆန္႔အလုပ္လုပ္ၾက
အဲဒီအလုပ္က အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔နီးေပမဲ့
‘ေငြမ႐ွိတာလည္း အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔နီးတာပဲ‘ လုိ႔
ဘဂၤလားေဒ့ရွ္လူ႐ြယ္က မွတ္ခ်က္ခ်တယ္
ေန၀င္ရီတေရာမွာ
ေက်ာေပၚအေမာေတြထမ္းၿပီးျပန္လာၾက
ေရခ်ဳိးခန္းကို သူ႔ထက္ငါဦးေအာင္ အလုအယက္တိုးေခြ႔၀င္ၾက
ဒါဟာနိစၥဓူကိစၥ
ညက်
တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ပင္လယ္စာဆိုင္မွာ
ေဒသရဲ႕ ႐ိုးရာထမင္းေၾကာ္ကိုစားရင္း
စကားစမည္ဆိုၾက
က်ဳိးပဲ့ေနတဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ပ
ၿပီးေတာ့ ကိုကာကိုလာတစ္ပုလင္းေသာက္ရင္း
ေလးညွင္းန႔ံသင္းေနတဲ့ စီးကရက္ကိုဖြာ႐ွဳိက္
ဂ်က္ဂြါကားတစ္စီးရဲ႕ ေနာက္ကိုေျပးလိုက္သြားတဲ့စိတ္ကူးေတြ
သဘာ၀က်ပါတယ္ေလ
စားေသာက္ဆိုင္က အျပန္
လမ္းေဘးအမ်ားသံုးဖုန္းကေန
ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို ဖုံးဆက္သူကဆက္
တိုက္ေပၚတက္ၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္သူကနားေထာင္
ေန႔လယ္ကေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေပါင္တံျဖဴျဖဴနဲ႔ တ႐ုပ္မေလးေတြကို
စိတ္ကူးယဥ္သူယဥ္
အဓမၼက်င့္ခံလိုက္ရတဲ့ ဖိလစ္ပင္းအိမ္ေဖာ္မေလးအတြက္
က႐ုဏာသက္သူကသက္
ေနရပ္ျပန္ပို႔ခံ ဗီယက္နမ္ေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သူျဖစ္
ဘုရား၀တ္ျပဳသူကျပဳ
သမား႐ိုးက် လူ႔အဖြဲ႔အစည္းငယ္ေလးပါပဲ

(၃)

ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်
ကၽြဲလိုႏြားလို အလုပ္လုပ္ရ
အခန္႔မသင့္ရင္ ေခြးေသ၀က္ေသ ေသသြားၾက
နက္႐ွဳိင္းလွတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းထဲက ခုန္ထြက္ဖို႔
အလုအယက္ႀကဳိးစားရင္း
အာ႐ွတန္ဖိုးဆိုတာဘာလဲ
ကြန္ျဖဴး႐ွပ္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာဘာလဲ
ေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္းေၾကကြဲရျပန္
‘တရားမ၀င္ အလုပ္သမား‘ တဲ့
အာ႐ွက်ားေတြ ထြားက်ဳိင္းဖို႔အေရးမွာ
ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္လို လုပ္အားေပးခဲ့တာကုိပဲ
ဂုဏ္ယူရမလား
အာ႐ွတိုက္ႀကီးကေတာ့
အပ်ဳိေပါက္တစ္ေယာက္လိုျခယ္သ
ဂ်ပန္၊ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကကို
မ်က္စပစ္ေနေလရဲ႕

(၄)

ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့
ငါတို႔ဟာ စက္႐ုံတစ္႐ုံမျဖစ္ႏုိင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ကုမၸဏီတစ္ခု မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ဘဏ္တိုက္တစ္ခု မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ေစ်းကြက္တစ္ခုကို မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့
ငါတို႔ဟာ ေစ်းေပါတဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြသာျဖစ္တယ္
အာ႐ွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ စေတးခံဘ၀မ်ားစြာ
ငါတို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏိုင္ေသးပါဘူးကြာ
ငါတို႔ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဘာမွမေသခ်ာလွ
အဲဒီလိုမေသခ်ာမႈေတြထဲကပဲ
ေသခ်ာတဲ့ ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္ယူရတာ
တို႔လူသားေတြရဲ႕ ေမြးရာပါတာ၀န္ပဲ မဟုတ္လား
( ၀ဋ္ေႂကြးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕ )
ခုမွ ငါ႔ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ေကာင္းကင္မွာ
ၾကယ္ေရာင္မွိန္ပ်ပ်
ျမင္ရ႐ုံပဲ ႐ွိပါေသးတယ္
တစ္ခါတစ္ေလ
နံရံေပၚက ကမၻာေျမပံုကိုၾကည့္ရင္း
ငါလြမ္းေနမိရဲ႕
ငါလြမ္းေနခဲ့တာ
ပီဇာနဲ႔ ဟမ္ဘာဂါေတြကိုမဟုတ္ဘူး
ဟာဒ္ေရာ့ခ္ကေဖးကိုမဟုတ္ဘူး
‘ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္‘ လို႔အမည္ရတဲ့
၀ီစကီပုလင္းလွလွကို မဟုတ္ဘူး။
ေအာင္လက္မွတ္ေတြေနာက္ကို ေလွ်ာက္လုိက္ေနတဲ့
ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းကိုမဟုတ္ဘူး
မီ႐ွယ္ယိုးဆိုတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးကိုမဟုတ္ဘူး
ငါလြမ္းေနခဲ့တာ
ကံေခေပမဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကိုပါ
ေလျပင္းထန္တဲ့ ကမ္းေျခက
ငါ႔ရဲ႕ ေျခတံ႐ွည္အိမ္ေလးကိုပါ

(၅)

‘အမ်ဳိးသားက ႏိုင္ငံျခားမွာေလ…‘ ဆိုၿပီး
ရပ္ကြက္ထဲမွာ
တစ္ခ်ဳိ႕ဇနီးမယားေတြပါးစပ္အရသာခံၾကတာမ်ဳိးအတြက္နဲ႔ေတာ့
ဒီေနရာကို ငါဘယ္ထြက္လာပါ့မလဲ
မိအိုဖအိုေတြ႐ွိေနစဥ္မွာ
အဆင္ေျပေျပ အေႂကြးကင္းကင္း႐ွိေနေစခ်င္တာအတြက္
ငါ့ဆႏၵေတြကို ကြက္မ်က္ခဲ့ရတာပါ
မိသားစုနဲ႔ အိမ္ကိုခြဲခြာခဲ့
သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တိုင္းျပည္ကိုခြဲခြာခဲ့
အဲဒီအတြက္ရမယ့္ ဆုလာဘ္ဟာ
စကၤာပူက ႀကိမ္ဒဏ္မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ
အသားမာတက္ေနတဲ့ လက္နဲ႔
ျပကၡဒိန္ေပၚက ေန႔ေတြကို ေရတြက္ရင္း
‘ေလယာဥ္ပ်ံေတြျမင္ရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လို႔‘ ညည္းမိ
ဒါေပမဲ့ သု၀ဏၰသွ်ံမဟုတ္ေတာ့…

(၆)

ခုေတာ့
အာ႐ွက်ားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲက
အမဲသားတစ္ဖတ္
သြားၾကားညွပ္ခဲ့ရင္ခြင့္လႊတ္ပါ
ဒါဟာ ဒ႑ာရီမဟုတ္ပါဘူး
အာ႐ွတိုက္ရဲ႕ တစ္ေနရာက
ၿမဳံေနတဲ့ အနာေတြပါ
ရင္းေနတဲ့ အနာေတြပါ။ ။

ၾကည္ေမာင္သန္း

ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၅
ႏွလုံးအိမ္မဂၢဇင္း

ဆရာၾကည္ေမာင္သန္း၏ ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း ကဗ်ာစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ ဆရာ႔၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ မ႐ွိေသာ္လည္း ကဗ်ာကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္သက္သက္ျဖင့္ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပမိျခင္းအတြက္ ဆရာ့အား အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။