၀ံသာ မႏုႏိုင္ၾကေတာ့သည့္ အေၾကာင္း ေမတၱာစာ

ေရးသားသူ — စတုရဂၤဗလ

(မိုးမခ မွ တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။)

မၾကာခင္က မ်က္စိၾကီး နားၾကီး ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးၾကီးတဦးႏွင့္ စကားစပ္မိရာမွ စကၤာပူက ပါေမာကၡ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ၾကည္က ၂၁ ရာစုအတြင္း ျမန္မာလူမ်ဳိး ေပ်ာက္သြားႏိုင္သည္ ဆိုေၾကာင္း သိရေလသည္။ အနည္းငယ္ခ်ဲ႔ကားလြန္းသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေပ၏။

တေဘာင္လိုလို စနည္းလိုလုိႏွင့္ “တရုတ္ကဖိ၊ ရွမ္းက အိ၊ ရွိသည့္ ဗမာ ေတာင္ရုိးမွာ” ဆိုေသာ ေရွးစကားသည္ ယခုေခတ္တြင္ မ်ားစြာ မွန္လာေပျပီ။

အျခားေသာ ယိုးဒယား၊ ခမာ စသည့္ အေရွ႔ေတာင္အာရွသားမ်ားထက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျပည္ပလႊမ္းမိုးမႈဒဏ္ကို ပိုခံရသည္ ထင္ပါ၏။ ဗီယက္နမ္တို႔ကဲ့သို႔ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ၍ ေျမာက္အရပ္က အိမ္နီးခ်င္းကို တြန္းလွန္ခဲ့ရပါသည္။ မေလးတို႔ကဲ့သုိ႔လည္း အရင္းရွင္ကုန္ထုတ္စီးပြားေရးႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ ေစ်းေပါသည့္ လုပ္အား အိႏၵိယသားတို႔ လႊမ္းမိုးမႈကိုလည္း ၾကဳံခဲ့ရပါ၏။ ဂ်ပန္႔ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ကုလားမ်ား ျပန္ေျပးၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အျမင္က်ဥ္းမႈေၾကာင့္ ဗမာ့စီးပြားေရးကို ကုလားတို႔ လက္ဆုပ္ေျဖရသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ၁၉၄၁ ဂ်ပန္စစ္ေရာက္မွ စ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ၆၇ ႏွစ္ လုံးလုံး ဗမာျပည္ၾကီးသည္ အဂၤါျဂိဳလ္မင္း၏ တက္ရိပ္ေအာက္မွ မလြတ္ႏိုင္ေပ။ ျမိဳ႔ေတာ္ (၀ါ) အဓိကစီးပြားေရး ျမိဳ႔ၾကီး၏ အလယ္ ဘရင္းကယ္ရီယာမ်ား လွည့္ေနရသည္ဆိုေသာ တိုင္းျပည္တြင္ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ တိုးတက္ေရးကို ေဆာင္ရြက္ၾကမည္နည္း။

စစ္ျပီးေခတ္ ဦးႏုလက္ထက္ ပ်ဴေစာထီး ဒီမိုကေရစီ (၀ါ) ၆ ေလာင္းျပိဳင္ ေရြးေကာက္ပြဲေခတ္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးတေၾကာ ျပည္ေတာ္သာခဲ့ဖူးေလသည္။ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ ျမန္မာလူငယ္တို႔ကို အေမရိကန္၊ အဂၤလန္သို႔ အစိုးရစရိတ္ႏွင့္ ပညာေတာ္သင္ ေစလႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။

သုိ႔ေသာ္ အင္းလ်ားေစာင္းတြင္ အေမရိကန္အၾကံေပး ပါရဂူႏွင့္ တကၠသိုလ္က်ဳတာ မမတို႔ မြန္းလိုက္ပစ္ကနစ္ ထြက္ၾကခ်ိန္၀ယ္ မိုင္ ၁၀၀ မွ်မေ၀းေသာ ေျမာက္ဘက္ ပဲခူးရိုးမေစာင္းမွာ ျဖတ္ ၄ ျဖတ္ စနစ္ႏွင့္ မိတ္အင္ဘားမား ဗီယက္နမ္စစ္ ခင္းေနၾကသည္။

ဘယ္အခါမွ အေစးမကပ္ခဲ့ၾကဖူးေသာ ျမန္မာႏွင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားၾကားတြင္ကား ပင္လုံစာခ်ဳပ္ၾကီး ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ထိုးျပီးေနာက္ပိုင္း စစ္မွန္ေသာ ရင္ၾကားေစ့မႈဟူ၍ မရွိဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား လူရည္တက္မ်ားအၾကား ႏိုင္ငံေရး ကစားပြဲၾကီးပမာ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

ကစားပြဲ အရွိန္ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ တရုတ္နီႏွင့္ အေမရိကန္တို႔ “ခိုးေငြ႔ခ်င္းဆိုင္ တန္ခိုးျပိဳင္” ၾကခ်ိန္ႏွင့္ သြား၍ တိုက္ဆိုင္ေနေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမား လူစြာ အခ်င္းခ်င္း ကြန္ျမဴနစ္ ဆိုရွယ္လစ္ဟူ၍ ဆိုင္းဘုတ္ခ်င္းျပိဳင္ျပီး လူသတ္ပြဲၾကီး ဆင္ၾကခ်ိန္တြင္ ျပည္ပအုပ္စုအသီးသီးကလည္း မီးေလာင္ရာ အႏုျမဴဗုံး ၾကဲေပးၾကသည္။

စင္စစ္ ဗမာျပည္တြင္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး ဟူ၍ ေခတ္အဆက္ဆက္ လုပ္ခဲ့သမွ် ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ရသနည္း ဆိုသည့္ အေမးကို ေျဖရာ၌ ျပည္ပပေယာဂကို ထည့္သြင္းဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါ၏။

ကိုရီးယားကဲ့သုိ႔ ၂ ျခမ္းကြဲ၍ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္မသြားႏိုင္။ ဗီယက္နမ္ကဲ့သို႔ တဘက္သတ္လည္း အႏိုင္မယူႏိုင္ေသာ ဗမာျပည္တြင္ ခမာနီကဲ့သို႔ မ်ဳိးျဖဳတ္ပြဲ ဆင္မည့္သူ၊ ျပည္ပမွ မသာပြဲစား၊ ေခါင္းပြဲစားအျဖစ္ လက္နက္ေရာင္းမည့္သူမ်ားသာ ရွိသျဖင့္ ဗမာျပည္ဆိုင္ရာ ဂ်ီနီဗာ ကြန္ဖရင့္ဆိုသည္မွာ ေယာင္လို႔ပင္ အိပ္မက္မိႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါတည္း။

ဤကဲ့သို႔ ဦးလူေပါမ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡေနၾကသျဖင့္ ယန္းကီးႏွင့္ ေပါက္ေဖာ္တို႔ စစ္မတိုက္ေတာ့ဘဲ စီးပြားေရး ကူးသန္းေနၾကသည္ကိုပင္ သတိမထားမိေတာ့ႏိုင္။ သူတို႔ခ်င္း အေပၚယံ ၀ါေယာစစ္ခင္း၍ ေစ်းကစားသည္ကိုပင္ အဟုတ္မွတ္၍ ေရႊျမန္မာတို႔ ေယာင္လို႔ ေကာင္းေနၾကတုန္း ျဖစ္သည္။

အက်ဳိးဆက္ကား ေျမာက္အရပ္မွ ေစ်းေပါေသာ ကုန္စည္လိႈ္င္းလုံးၾကီးေအာက္တြင္ ျမန္မာကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းဆိုသည္မွာ ေလွ်ာေမြးျဖစ္ရေတာ့သည္။ အာဆီယံ ဖရီးတရိတ္ မေပၚခင္ကတည္းက ျမန္မာျပည္က ထြက္သမွ် ဖရီးရိုက္မည့္သူမ်ားက အဆင္သင့္။ လူတိုင္း ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ “ရုန္း”ရေသာ တိုင္းျပည္၌ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ လြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုေသာ စကားလုံးၾကီးမ်ားမွာ ၀ါးမရေသာ ေက်ာက္ခဲမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။

“ ေငြကုိ ယူသည္၊ ေျမကို ယူသည္၊ ျပီးေတာ့ လူကိုပါ ယူသည္” ဆိုသည့္ ေရွးသီခ်င္းကဲ့သို႔ ဗမာျပည္က ထြက္သမွ် ဇီးေစ့ႏွင့္ ဖြတ္လိပ္ ကစ ရသမွ် ယူသည့္ လူ၀ါမ်ဳိးၾကီးမ်ားသည္ ျမန္မာတျပည္လုံးကို လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ ၁၀၀ က ေအာက္ဗမာျပည္ကို ကုလား အပိုင္စီးသကဲ့သို႔ ယခုလည္း တျပည္လုံးကို ဂႏၶလရာဇ္ ဇာတ္သြင္းဖို႔ ၾကံေတာ့သည္။

၁၃ ရာစု၊ ၁၇ ႏွင့္ ၁၈ ရာစုမ်ားက မြန္ဂို မန္ခ်ဴး က်ဳးေက်ာ္စစ္၊ ၁၉၅၀ ေက်ာ္က တရုတ္ျဖဴစစ္မ်ားထက္ ပိုေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္က စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးအရ ကိုလိုနီလုပ္ျခင္းပင္တည္း။

အရာရာ ခၽြတ္ျခဳံက်ေနေသာ သာကီ၀င္မ်ားကား ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ကိုရီးယားဇတ္သြင္းျခင္းကအစ အေရွ႔အာရွ၏ ၾသဇာကို လြန္ဆန္ႏိုင္ၾကသည္ မဟုတ္။

အညာေက်းလက္ႏွင့္ ေတာင္ေပၚေဒသသားမ်ားက အစ ရန္ကုန္လူ႔မလိုင္မ်ားအဆုံး “ရြာေျပာင္း” ဖို႔သာ ၾကံေနၾကျခင္းကို မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရႈေဒါင့္က အျပစ္ဖို႔ ေန၍မျပီးေပ။ သီေပါလက္ထက္ မႏၱေလးပ်က္ခါနီးကလည္း အညာသားေတြ ေအာက္ျပည္ ေရႊ႔ခဲ့ၾကဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ သူ သူ ကိုယ္ ကိုယ္ မည္သူမဆို “ အေကာင္း” ေတာ့ ၾကိဳက္တတ္ၾကပါသည္။

ထိုသို႔ မေပ်ာ္သူကို ေပ်ာ္ေအာင္ မထားႏိုင္၍ ျပည္ပျမန္မာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ လူဦးေရ သန္းႏွင့္ခ်ီျပီး ျဖစ္လာရသည္။ ထိုအထဲတြင္ တိုင္းျပည္ကို ေရွ႔ေဆာင္ ေရွ႔ရြက္ျပဳမည္ လူရည္တက္ေတြ ဆုံးရႈံးရသည္မွာ အဆိုးဆုံးျဖစ္သည္။

ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ား အမ်ဳိးသားလကၡဏာကို မေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္း၍ ျမန္မာစိတ္ (ျမန္မာ့ျပည္ေထာင္စုသားစိတ္) ကို အျမဲ ႏွလုံးသြင္းႏိုင္မွသာ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ စိတ္ညြတ္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္မူက ေရွ႔က ပညာေက်ာ္မ်ား အေဟာဖတ္ၾကသလို ၂၁ ရာစုတြင္ ျမန္မာတို႔ တိုင္းျပည္မေပ်ာက္ခင္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္ႏွင့္ ၾကလိမ့္မည္။