စက္ဘီးကေလး

(၁)
လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြေႏွာင္းရက္မ်ား၏ တစ္ခုေသာ ေန႔လည္ခင္း။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သည္အခန္းက်ဥ္းေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အခန္းက်ဥ္းေလးဆိုသည့္အတိုင္း က်ဥ္းလြန္းလွသည္။ ပါလာသည့္ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ေနရာခ်ၿပီးသည့္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရမည့္ ေနရာသို႔ သြားၾကည့္ရန္ လမ္းထိပ္ ကားမွတ္တိုင္သို႔အေရာက္ သူမကို စတင္ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသည္။ သူမ၏မ်က္၀န္းမ်ားမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ အရိပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနၿပီး ဘတ္၊စ္၊ကားမွတ္တိုင္ကို မွီ၍ ရပ္ေနသည္။
သည္လို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသိဘာသာ မသိသလို ေနလိုက္သည္။ ဘတ္၊စ္၊ကားေရာက္လာေတာ့ ေရွ႕မွတက္သြားေသာ ေျခသလံုးသားလွလွ ႏွင့္ စမတ္က်က် ေကာင္မေလးမ်ားကို ၾကည့္ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ္ တက္လိုက္သြားသည္။ သူမကေတာ့ ဘတ္၊စ္၊ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူမ်ားထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရွာေနဟန္တူသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

(၂)
အလုပ္လုပ္ရမည့္ေနရာက အခန္းႏွင့္ေ၀းသည္။ လစာႏွင့္တြက္ၾကည့္ေတာ့ အသံုးစားရိတ္ႏွင့္ပင္ မလြယ္။ အလုပ္သြားဖို႔ စက္ဘီးကေလးတစ္စီးေတာ့ ၀ယ္မွျဖစ္မည္။ စက္ဘီးဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြအဖို႔ မရွိမျဖစ္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ပင္။ သည္လိုႏွင့္ စက္ဘီးကေလးရွာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ အမွတ္မထင္ ကားမွတ္တိုင္ဘက္ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ သူမ သည္မွတ္တိုင္ေလးမွာပဲ ေစာင့္ေနသည္ကိုေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သူမ ေန႔စဥ္ေမွ်ာ္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူကိုလည္း စိတ္၀င္စားမိသည္။ ထုိသူသည္ ဘယ္လို လူမ်ဳိးလဲ..။ ဒီေလာက္ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးတဲ့သူမ်ဳိး ဒီကမာၻေျမေပၚမွာ ရွိေနရတယ္လို႔..။ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာမို႔ အေတြးစေတြ ျဖတ္ၿပီး စက္ဘီးကေလး အျမန္ရေရး ထြက္ခဲ့ရသည္။

(၃)
အနီးဆံုး အေရာင္းျပခန္းထဲ သြားရွာၾကည့္ေတာ့ စက္ဘီးေတြက သိပ္မမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေသာ စက္ဘီးမ်ဳိးမေတြ႔။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းက ထူးထူးဆန္းဆန္း မ်က္ေစ့ကို စံုမွိတ္ထားေသာ စက္ဘီးကေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္သြားသည္။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ ေနပါေစေတာ့။ အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ သူ႔အနားသြား၍ သူ႔ပါးေပၚက ဘဲလ္ေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ႏွစ္ခ်က္တီး ပစ္လိုက္သည္။ သည္ေတာ့ သူက သူ႔မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခိုးခိုးခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒီ စက္ဘီးကေလးပဲ ယူေတာ့မယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနေသာ ေကာင္တာသို႔သြားၿပီး ထုိစက္ဘီးကေလးကို ေခၚလာခဲ့ေတာ့သည္။

(၄)
အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူက“ကၽြန္မကို အေပၚက ပလပ္စတစ္ေတြ ဖယ္ေပးပါလားရွင္။ ကၽြန္မ မြန္းၾကပ္ေနလို႔ပါ”။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားသည္။ ဘယ္လို စက္ဘီးလဲဟ..။ အျမန္ ပလပ္စတစ္ေတြကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရသည္။ “ကၽြန္မ အဲဒီ အလံုပိတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ ေနေနရတာ မြန္းၾကပ္လွၿပီ၊ ကၽြန္မက လိပ္ျပာေလးေတြလို ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲေနခ်င္တာ…”
“ေအာ္..အင္း..”
“ကၽြန္မတို႔ သြားၾကပါစို႔ရွင္..၊ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆံုးေ၀းေအာင္..”
သူမ ဆႏၵအတိုင္း အျမန္ဆံုးထြက္ခဲ့ရသည္။
“ငါ့ အခန္းေလးက က်ဥ္းတယ္ေနာ္..။ မင္းပါအတူေနဖို႔ အဆင္ေျပပါ့မလား မသိဘူး..”
“ က်မအတြက္ စိတ္မပူပါနဲ႔ရွင္..၊ ကၽြန္မ ေနတတ္ပါတယ္..၊ ရွင္ အဆင္ေျပသလိုသာ စီစဥ္ပါ..”။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေလးက က်ဥ္းလြန္းသည္ မဟုတ္ပါလား။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သူမက ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။ သူမကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပါ ေပ်ာ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းရွိရာ ထပ္ခုိးေလးကို တက္မည္လုပ္ေတာ့ သူမက ေလွကားနားတြင္ ေနခဲ့မည္ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း။ သူမကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပင္။ ေ၀းေ၀းက ေလဟာနယ္သို႔ ေငးၾကည့္ေနသည္။

(၅)
သည္လိုႏွင့္ စက္ဘီးကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ အေဖာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယႏၱယားမ်ားအၾကား အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္တြင္ သူမက အျပင္တစ္ေနရာတြင္ မညည္းမညဴ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္မဆံုးႏိုင္။ ေႏြရြက္ေႂကြမ်ားၾကားတြင္ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။
ရံဖန္ရံခါ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဘ၀တူ အျခားႏိုင္ငံျခားသား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အလစ္စီးသြားတတ္သည္။ သည္လိုေန႔မ်ဳိးတြင္ေတာ့ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဇြတ္ေတာင္းဆိုေနတတ္သည္။ သူမကို ေသာ့ခတ္ထားရန္။
“ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈသေကၤတဆိုတာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ့ လံုျခံဳၿငိမ္းခ်မ္းမႈပါရွင္..”။ သူမ၏ စကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အၿမဲတမ္း အထူးအဆန္းပင္။ ထိုေန႔မွ စ၍ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမကို လံုျခံဳမႈရွိေစရန္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ပိတ္ထားခဲ့ရသည္။

(၆)
သို႔ေသာ္ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္တိုင္း အၿမဲအတူရွိေနခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ သည္ေန႔လို မိုးမ်ားသည္းထန္စြာရြာသြန္းသည့္ေန႔မ်ဳိးတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္၊စ္၊ကားျဖင့္ သြားရသည္။ ထုိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္တိုင္တြင္ ရွိေနတတ္ေသာ ႏြမ္းလ်လ် မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္သူမကို သတိထားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း မိုးစက္ေတြၾကားမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ သူမကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ရသည္။ သူမေန႔စဥ္ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွာ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာသူတစ္ေယာက္မ်ားလား..။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူမ ဤမွ် အခ်ိန္ေတြ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္လား…။ ဒါမွမဟုတ္ ဆင္းရဲသား အလုပ္သမားတစ္ေယာက္မ်ားလား…။ အကယ္၍ သည္လိုမ်ဳိးု မဟုတ္ဆိုလွ်င္ ထိုသူ ဤမွ်ၾကာေအာင္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလဲ..။ သြားရင္းလာရင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈတစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့မ်ား … ဘုရား..ဘုရား..။ အဲဒီလိုလည္း မျဖစ္ပါေစနဲ႔..။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔တြင္ ေနာက္ထပ္ စိတ္၀င္စားစရာ သူမထက္လွေသာ ေနာက္တစ္ေယာက္မ်ား ေတြ႔သြားလို႔လား..။ ဒီလိုေတာ့ ျဖစ္ဟန္မတူ..။ သူမ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီး ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ပံုေထာက္ရင္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ အေတာ္နက္ရွဳိင္းခဲ့ပံုရပါရဲ႕…။
ကၽြန္ေတာ္ သူမအနားသို႔ ကပ္သြားလုိက္သည္။
“ ခင္ဗ်ား… ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ဘယ္သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာလဲဟင္..”
သူမ ဘာမွျပန္မေျပာ။
“ သူ တစ္ေန႔ ျပန္လာမယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ယံုၾကည္ေနရတာလဲ…”
“ ကၽြန္မမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ တစ္ျခားနည္းလမ္းမွ မရွိတာ…”
“ ေနာက္ရက္ေတြဆိုရင္ ႏွင္းေတြ အမ်ားႀကီး က်လာေတာ့မွာ..။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ေလေအးေတြက အရိုးကိုက္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးတယ္ေနာ္…”
“ ခိုင္မာတဲ့ သံႀကဳိးေတြကို ျပတ္ေတာက္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္အရာေတြက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္လို႔လဲ…”
“ ခင္ဗ်ား ျမင္ေနရတဲ့ ရွဳခင္းေတြလိုပဲ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကလည္း အၿမဲေျပာင္းလဲေနတယ္ေနာ္..၊ ခင္ဗ်ား အိမ္ျပန္ပါလားဗ်ာ…”
သူမျပန္မေျပာ..။ မ်က္ရည္ေတြသာ တေတြေတြစီးက်လာသည္။
“ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေဘးမသီ ရန္မခပဲ ရွိေစခ်င္တယ္..၊ သူ ကၽြန္မဆီကို ေရာက္မလာရင္ေနပါ..။ ကမာၻေျမေပၚက တစ္ေနရာရာမွာ သူ႔ကို ကၽြန္မ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းကင္း ရွိေနေစခ်င္တယ္..”
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ သူမက
“ တစ္ကယ္ေတာ့ ေသာ့ကေလးတစ္ေခ်ာင္းဆိုတာဟာလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလိုပဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို ခ်ည္ေႏွာင္လြန္းတယ္..”
သူမ၏ စကားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္။
“ ရွင္ ကၽြန္မကို စာနာတယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကူရွာေပးပါလားဟင္…”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္ မေ၀ခြဲတတ္္။ သူမကို သည္၀ဋ္ဒုကၡႀကီးက ကၽြတ္လြတ္ေစခ်င္သည္။ တစ္စံုတစ္ရာကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေစာင့္ဆိုင္းေနရေသာ သူမ၏၀ဋ္ဒုကၡကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ မထူးေတာ့။ သူမေျပာသည့္အတိုင္း သူမ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူ၏ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ားကို ယူ၍ အနီးဆံုး အကူအညီေတာင္းခံႏိုင္မည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ တစ္ေနကုန္ ဖတ္ဖတ္ေမာၿပီး ဘာမွ မထူးျခားခဲ့။ တစ္ေနရာၿပီး တစ္ေနရာ ေနရာအႏွံ႕ ရွာခဲ့သည္။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္က်မွ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရသည္။ သည္အေၾကာင္းေတြ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ျပန္ေျပာျပရမည္မသိ။

(၇)
တစ္ကယ္ေတာ့ သူမ ေစာင့္စားေနသည့္ တစ္ေယာက္ေသာသူမွာ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားတစ္ေယာက္၊ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က တရားမ၀င္ေနထိုင္မႈျဖင့္ လ၀ကမွ အဓၶမဖမ္းဆီးခံရကာ ေနရပ္သို႔ အတင္းအၾကပ္ ျပန္ပို႔ခံလိုက္ရသည္။ သူ အဖမ္းဆီးမခံရမီ စက္ရံုသို႔အသြား ဘတ္၊စ္၊ကားမွတ္တိုင္တြင္ သူစီးလာေသာ စက္ဘီးကေလးကို္ ေသာ့ခတ္၍ ဘတ္၊စ္၊ကားျဖင့္ စက္ရံုသို႔သြားရာ စက္ရံု၌ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရင္း ဖမ္းဆီးခံရျခင္းျဖစ္သည္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ခဲ့သည္။ ေနာင္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ကၽြန္ေတာ့္ စက္ဘီးကေလးကို ေသာ့မခတ္ေတာ့ပါ..။ ။