၄၀ေက်ာ္အေတြးမ်ား(၄) ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားနဲ႔ အမ်ားအက်ဳိးစီးပြား

ေရးသားသူ — ေမာင္ဘေမာင္(ဘုန္းစိုး)
အသက္၄၀ေက်ာ္မွဘဲ လူ႔ဘ၀လူ႔အေၾကာင္းကို ႏွလုံးကပ္သုံးသပ္ၾကည့္မိတယ္၊ လူတိုင္းလူတိုင္း ျမတ္ႏိုးတြယ္တာတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရလာတဲ့ဘ၀ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ေကာင္းေစခ်င္ၾကတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆုံး အသာလြန္ဆုံးဆိုတဲ့ ဘ၀ကို ပိုင္ဆုိင္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဘ၀အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာေတြ ေမြးဖြားလာေတာ့တယ္၊ ဘ၀ရွိေနသမွ်ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလဲ ရွိေနအုံးမွာပါ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနသမွ်လည္း ဘ၀ဆိုတာ ရွိေနဦးမွာပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာကလည္း တကယ္ေတာ့ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ ေလာဘပါပဲ။
ဘ၀ဆိုတဲ့လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ အခြင့္အေရးကိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း သာတူညီမွ် ရၾကပါတယ္။ အတိတ္က ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ၊ အခုပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္ကိုင္ဆဲအလုပ္ေတြ၊ ေနာင္လာမဲ့အနာဂတ္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့ အေတြးအႀကံေတြ မတူညီၾကလို႔သာ ေလွ်ာက္လွမ္းရပုံျခင္း မတူၾကတာပါ။


ပစၥည္းဥစၥာအရ တိုက္ေတြကားေတြအေျမာက္အမ်ားနဲ႔ ပိုလွ်ံေနတဲ့သူေတြ၊ တိုက္တလုံး ကားတစီးေလာက္ ပိုင္တဲ့သူေတြ၊ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ေတာင္မရွိတဲ့သူေတြ၊ ညစာမနက္စာကို အလုအယက္ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရတဲ့သူေတြ စတဲ့လူေနမႈအဆင့္အတန္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနၾကပါတယ္။ အသိပညာအတတ္ပညာအရလည္း ကမၻာေက်ာ္ ပညာရွင္ႀကီးေတြကအစ၊ သာမန္တကၠသိုလ္ပညာ၊ အေျခခံပညာေလာက္ တတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ အေရးအဖတ္ ေလာက္ေတာင္ မတတ္တဲ့သူေတြအဆုံး အဆင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနၾကပါတယ္။ လူျဖစ္တာခ်င္းတူေပမဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ႀကံရြယ္ခ်က္ခ်င္းေတြ မတူညီၾကေတာ့ အက်ဳိးရလဒ္ေတြလည္း ကြာျခားၾကပါတယ္။
အဲ့ဒီလို ကြာျခားတဲ့အေပၚမွာ အသိဥာဏ္ မရင့္က်က္ၾကသူေတြက မွန္မွန္ကန္ကန္ ႏွလုံးမသြင္းႏိုင္ပဲ ပစၥည္းဥစၥာေပါႂကြယ္မႈ အေႁခြအရံေပါမ်ားမႈ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ျပည့္စုံမႈ စတဲ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပည့္စုံမႈေတြေၾကာင့္ စိတ္ေနစိတ္ထား ေထာင္လႊား ေမာက္ႂကြား တတ္ၾကပါတယ္။ ငါဆိုတဲ့မာန္က သိသိသာသာ ေထာင္တက္လာတာေပါ႔။
အသိပညာ အတတ္ပညာ ဆိုတာကလည္း လူအမ်ားရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ အဆင္တန္ဆာကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအသိပညာအတတ္ပညာမွာ ဥာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး အမွန္ကိုမျမင္ႏိုင္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မာန္မာနက ျမင့္တဲ႔ဘ၀ကေန ျမတ္တဲ့ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းဖို႔အတြက္ တားဆီးကာရံထားတဲ့ အရံအတားလို ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေလာကရဲ႕ျပည့္စုံျခင္းနဲ႔ ေလာကမွာရွိတဲ့ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ အရာေတြဟာ မိမိမွာရွိတဲ့ ျပည့္စုုံမႈေတြ သိထားတတ္ထားတာေတြထက္ အဆေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက သာလြန္ေနတယ္ဆိုတာကို သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ မိမိရဲ႕ျပည့္စုံမႈနဲ႔ တတ္သိနားလည္မႈေတြကို ေလာကနဲ႔ႏႈိုင္းစာၾကည့္ရင္ အဆုံးအစမထင္တဲ့ မိုးေကာင္းကင္က ၾကယ္မႈန္ပြင့္ ပမာဏေလာက္ပဲ ရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။
မိမိကိုယ္ကုိအထင္ႀကီးၿပီး သူတပါးကို အထင္ေသးတတ္တဲ့သူမ်ားဟာ မိမိေတာ္ေၾကာင္း ေကာင္းေၾကာင္းသာ မနားတမ္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာတတ္ၾကၿပီး သူတပါးကိုေတာ့ အၿမဲတမ္း အျပစ္ျမင္ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်တတ္ၾကပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကို ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနတဲ့သူေတြဟာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံေနေနေန တကယ္တမ္း ျမင့္ျမတ္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္းရာအရ အနိမ့္က်ဆုံးအဆင့္ကို ေရာက္ေနသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုေဖာ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာတတ္တဲ့သူဟာ သူေတာ္ေကာင္းမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြက အႏွစ္ျပည့္ေလ ကိုင္းၫႊတ္ေလ ျဖစ္တဲ့ စပါးႏွံလိုသာ က်င့္ႀကံေျပာဆိုၾကပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္ေတြဆိုရင္ ေလာကအျမင္အေနနဲ႔ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ျမင့္တဲ့အေနအထားမွာရွိပါတယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ရုိေသေလားစားမႈကိုလည္း ခံၾကရပါတယ္၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း ျမင့္ျမတ္သူလို႔ထင္ေနၾကၿပီး ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတဲ့ သူေတြအေပၚမွာလည္း ေမတၱာထားေလဟန္၊ ဂရုဏာသက္ေလဟန္၊ မုဒိတာပြားေလဟန္ ျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဇၥ်တၱ အတြင္းသရုပ္အစစ္ကေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ အေပၚယံလႊာကိုသာ ခြာခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ အျမင့္ဆုံးကေန အနိမ့္က်ဆုံးအဆင့္ကို ေလွ်ာက်သြားရေတာ့တယ္။ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ က်ီးလုိပါပဲ။
သာမန္လူေတြရဲ႕ ရႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား(အတၱဟိတ)လို႔ပဲ ျမင္မွာပါ၊။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိမိနဲ႔မိမိရဲ႕မိသားတစု ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးကိုသာ အဓိကထားတတ္ၾကတယ္။ မိမိရဲ႕ဘ၀ ျပည့္စုံခ်မ္းသာဖို႔ဆိုရင္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ထားေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပည့္စုံခ်မ္းသာေနရင္ ဘ၀ဟာ ၿပီးျပည့္စုံၿပီလို႔ ထင္မွတ္မွားၿပီး တရားသည္ျဖစ္ေစ မတရားသည္ျဖစ္ေစ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ႀကိဳးစားရွာေဖြေနၾကပါတယ္။ ရလာတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားေတြနဲ႔ အႏွစ္သာရခိုင္မာစြာ တည္ၿမဲေနမဲ့ ခ်မ္းသာျခင္းကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီလို႔ ယူဆတဲ့ အတိမာနေၾကာင့္ ဘ၀ဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန အစရွိတဲ့ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ ထူထပ္စြာ ဖုံးလႊမ္းျခင္းခံေနရပါတယ္။
မိမိရဲ႕ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္ ျပည့္စုံမႈေတြေၾကာင့္ မိမိထံကို ခ်ည္းကပ္လာၾကတဲ့ သူေတြအေပၚမွာလည္း ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြနဲ႔ ႏိုင္လုိမင္းထက္ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ တဘက္လူေတြက မလွန္ႏိုင္လုိ႔သာ ၿငိမ္ေနရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မိမိထက္ သာလြန္ျပည့္စုံတဲ့ သူေတြကို ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ခ်ည္းကပ္ၾက ခယတတ္ၾကပါတယ္။ မခ်စ္ေပမဲ့ေအာင့္ၿပီးနမ္းတတ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္မ်ား… ရွာေဖြစုေဆာင္ထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ရာထူးဂုဏ္သိန္ေတြ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးရၿပီ၊ အေႁခြအရံ အသင္းအပင္းေတြ ေလ်ာ့နည္းရၿပီ၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟေတြ ပ်က္စီးၿပီဆိုတဲ့ ေလာကဓံေတြနဲ႔မ်ား ႀကဳံရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းပူေဆြးၾက ငုိေႂကြးၾကေတာ့တာပါဘဲ။ အဲဒီလုိပုဂၢဳိလ္မ်ားဟာ မိမိထက္ သူတပါးခ်မ္းသာမွာ၊ ဂုဏ္တက္မွာ၊ ၾကည္ညိဳခံရမွာ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမွာကို မနာလုိမ႐ႈစိမ့္ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကာယကံ၊ ၀ဇီကံ၊ မေနာကံေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္လုယက္ေနၾကတယ္။
ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားဘ၀ရဲ႕ အနိ႒ာရုံေတြကို ႀကဳံေတြ႔လာရာက ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ လူပီသေအာင္ ေနတတ္ ထုိင္တတ္ က်င့္တတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ သိလာရပါတယ္။ ေျပာသာေျပာရတယ္ လူျဖစ္ေပမဲ့ လူပီသေအာင္ က်င့္ႀကံ ေနထိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး။
မေကာင္းမႈစရုိက္ဆိုးေတြ ကင္းႏိုင္သမွ်ကင္းၿပီး သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ့ ဘ၀တခုကို ရယူပိုင္ဆိုင္လိုရင္ေတာ့ မိမိနဲ႔ဆက္ဆံေနသူမ်ားကို ေလးစားၿပီး လူလိုျမင္တတ္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း လူလိုက်င့္ႀကံတတ္ဖို႔ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္။ လူဆိုတာက အမ်ားအားျဖင့္ သူတပါးထက္ သာလြန္ထူးျခားလိုတယ္၊ ေအာင္ျမင္လိုတယ္၊ ေက်ာ္ၾကားလုိတယ္၊ ဒီ… `လုိ´ေပါင္းမ်ားစြာကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပည့္စုံဖို႔ထက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ျပည့္စုံဖို႔ အလိုဆႏၵျပင္းျပရင္ ပိုၿပီးမြန္ျမတ္ပါတယ္။ ဒီထက္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာျပည့္စုံေစဖို႔ အလုိဆႏၵျပင္းျပရင္ေတာ့ အမြန္ျမတ္ဆုံးပါပဲ။
ကုိယ္က်င့္သိကၡာပိုင္းဆိုင္ရာမွာ အျမင့္ျမတ္ဆုံးကိုေရာက္ဖို႔ ႀကီးမားတဲ့အဟန္႔အတားကေတာ့ မာန္မာနပါပဲ။ ေထာင္လႊားတက္ႂကြတဲ့ ဒီမာန္မာနကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ အေကာင္းဆုံးလက္နက္က မိမိကုိယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႏွိမ့္ခ်တတ္တဲ့စိတ္ဟာ မိမိနဲ႔ဆက္ဆံသူေတြကို ဂုဏ္ပကာသန အတန္းအလႊာကို ခဲြျခားၿပီးမျမင္ေတာ့ဘူး၊ ခ်မ္းသာတာ ဆင္းရဲတာ ဂုဏ္ရွိတာ ဂုဏ္မဲ့တာ မသတ္မွတ္ေတာ့ဘူး၊ လူကိုလူလို႔ပဲျမင္လာတယ္၊ လူသားအားလုံးကို တေျပးညီျမင္လာၿပီး တေျပညီ ဆက္ဆံတတ္လာတယ္၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားလာတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ ဘယ္အရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းလာႏိုင္တယ္။
အရာအားလုံးကို နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ႏွလုံးသြင္းမႈစြမ္းအား ေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ျမင့္ျမတ္ဖို႔အတြက္ အေျခခံအက်ဆုံးျဖစ္တဲ့ သည္းခံစိတ္ကိုလည္း ေမြးျမဴလာႏိုင္ပါတယ္။ သည္းခံျခင္းဆိုတဲ့ အေဆာက္အအုံတခု ျဖစ္တည္လာဖို႔ ေမတၱာဆိုတဲ့ နက္႐ႈိင္းတဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္နဲ႔ ထူထဲခိုင္မာတဲ့ အမိုးအကာတို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ေမတၱာနဲ႔သည္းခံျခင္းကေတာ့ ပထမအဆင့္ပါ။ ဒုတိယအဆင့္ကေတာ့ ဂရုဏာနဲ႔သည္းခံျခင္းပါ။
မႏိုင္လုိ႔ သည္းခံလိုက္ရတာကေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕တဲ့သေဘာ၊ မ်ဳိသိပ္ေအာင့္အည္းထားရတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါေနပါတယ္။ ဒီလို မ်ဳိသိပ္ေအာင့္အည္းထားရတဲ့ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ နာက်ည္းမႈေတြ ရန္ညဳိးဖဲြ႔မႈေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း နာက်ည္းျခင္း ရန္ညဳိးဖဲြ႔ျခင္းဆိုတာ ေဒါသပါ။ ေမတၲာဆိုတာက အေဒါသပါ၊ ဒါေၾကာင့္ မႏိုင္လို႔သည္းခံတာ သည္းခံျခင္းအစစ္ မဟုတ္ပါဘူး။
သည္းခံျခင္းအစစ္ဆိုတာ လက္တုန္႔ျပန္ႏိုင္ပါရဲ႕၊ အေပၚစီးကရေနပါရဲ႕နဲ႔ ေမတၲာနဲ႔သည္းခံတာပါ၊ သည္းခံျခင္းအစစ္နဲ႔ မႏိုင္လို႔ သည္းခံလုိက္ရတာ နီးစပ္သေယာင္ရွိေပမဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အစြန္းႏွစ္ခုပါ၊ ေမတၲာအစြန္းက ေကာင္းက်ဳိးကိုျဖစ္ေစၿပီး ေဒါသအစြန္းကေတာ့ ဆိုးက်ဳိးကိုသာ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ားက သူမ်ားအျပစ္ဟာ ျမင့္မိုလ္ေတာင္ေလာက္ႀကီးပါေစ ဇီးေစ့ေလာက္သေဘာထားၿပီး ခြင့္လႊတ္သည္းခံႏိုင္သူျဖစ္ဖို႔၊ ကိုယ့္အျပစ္ကိုေတာ့ ဇီးေစ့ေလာက္ပဲျဖစ္ပါေစ ျမင့္မိုလ္ေတာင္ေလာက္ျမင္ၿပီး နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ သတိေပးဆုံးမခဲ့ၾကပါတယ္။
သည္းခံႏိုင္စြမ္း ရွိေလေလ အမ်ားအက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေလပါပဲ။ အမ်ားအက်ဳိးကိုေဆာင္ရြက္ရာမွာ အထက္ျမက္ဆုံးလက္နက္က ေမတၲာနဲ႔ဂရုဏာပါ၊ ေနာက္ၿပီး မုဒိတာနဲ႔ ဥေပကၡာကေတာ့ အဆုံးပါပဲ။
လူအမ်ားနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရဖို႔က မိမိဘက္က ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ဖို႔၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတာက္ေျပာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကုိယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ေတာင္ေျပာင္သေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈပမာဏ တိုးပြားမ်ားျပားလာႏိုင္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕အရည္အေသြးကို စစ္ေဆးရမဲ့ မွတ္ေက်ာက္ကေတာ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဗဟၼစိုရ္ေမတၱာဆိုတာက သားသမီးနဲ႔မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ မတူပါဘူး၊ မိမိကိုယ္နဲ႔ထပ္တူျပဳၿပီး အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ အတြယ္အတာမဲ့ ခ်စ္ခင္မႈပါ။
ဂရုဏာဆိုတာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူတို႔အေပၚ သနားၾကင္နာတာ၊ ဆင္းရဲမႈအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေစ လိုတာ၊ လြတ္ေျမာက္ေအာင္လည္း ကယ္တင္ျခင္တာ၊ ကယ္တင္တဲ့ေနရာမွာလည္း မိမိကိုယ္က်ဳိးတစုံတရာကို ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ သူတပါးရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡကေန လြတ္ေျမာက္ပါေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ရပါမယ္။
မုဒိတာကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားတဲ့ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သူေတြအေပၚမွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခံစားေပးႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတပါးခ်မ္းသာတာကို ျမင္လုိ႔ မနာလို၀န္တိုစိတ္မ်ဳိးမျဖစ္၊ မျမင္ခ်င္မၾကားခ်င္နဲ႔ မ႐ႈစိမ့္ႏိုင္လည္းမျဖစ္ပဲ၊ မိမိထက္ ျပည့္စုံခ်မ္းသာတာကိုသာ ျမင္လိုေတြ႔လိုတယ္၊ ခ်မ္းသာျပည့္စုံေအာင္လည္း ေဖးမကူညီေပးႏိုင္တဲ့စိတ္ဟာ မုဒိတာပါ။
ဥေပကၡာက အေတာ္ကေလးနက္ရႈိင္းပါတယ္၊ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုဒိတာတို႔နဲ႔မတူသလို လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာေပးရရင္ ျပင္ပ,ပေယာဂကင္းၿပီး ပကတိၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရျပင္လုိပါပဲ။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ မခံစားပဲ ဘယ္လုိအေၾကာင္းမ်ဳိးနဲ႔မွ မယိမ္းမယိုင္ပဲ အသိမ္ေမြ႔ဆုံးခံစားမႈျဖစ္ၿပီး၊ ျဖစ္ပ်က္သမွ်အေပၚမွာ ကံသာလွ်င္အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တယ္၊ သတၱ၀ါတခုကံတခုပဲလို႔ သေဘာပိုက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ျဗဟၼစိုရ္တရားကို ေမြးျမဴႏိုင္ေလ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ျမင့္ျမတ္ေလပါ၊ မိမိရဲ႕ အတၱကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို ေဘးဖယ္ၿပီး ေလာကသားတို႔အတြက္ ျမင္တတ္ ၾကည့္တတ္ လာပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔အနစ္အာခံၿပီး အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္တတ္လာပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အမ်ားအက်ဳိးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္တာနဲ႔အမွ် ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံႏိုင္တဲ့သူဟာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပည့္စုံႂကြယ္၀မႈတို႔အေပၚမွာ မမက္ေမာ မတြယ္တာတတ္ေတာ့ပါဘူး။
သူတပါးကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့သူဟာ ေက်းဇူးကိုသိတတ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးသိတဲ့သူဟာလည္း ေက်းဇူးကိုျပဳတတ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳတယ္ဆိုတာ မည္ကာမတၱမဟုတ္ပါဘူး၊ သိမ္ေမြ႔နက္နဲတဲ့ ေမတၱာ ဂရုဏာ မုဒိတာတရားေတြ သက္၀င္ေနပါတယ္။ သူတပါးကို အျမင္ၾကည္လင္စြာနဲ႔ ေလးစားႏိုင္မွ သနားၾကင္နာမွ အဲ့ဒီလူရဲ႕ ခ်မ္းသာမႈကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာလိုလားမွ ေက်းဇူးျပဳလိုတဲ့စိတ္ကို ေမြးျမဴႏိုင္တာပါ။
တသံသရာလုံးအတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ရင္ေတာ့ အျမတ္ဆုံးပါ၊ တဘ၀တာအတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ရင္ေတာ့ အလယ္အလတ္ေပါ႔၊ ယုတ္စြအဆုံး တႀကိမ္တခါေလာက္ ေက်းဇူးျပဳသူျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လူ႔တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ့ သူ လူပီသတဲ့သူလို႔ ဆိုႏိုင္ပါၿပီ။ အဲ့ဒီလုိ လူပီသလာသူတို႔ရဲ႕ အျမင္ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ (ပရဟိတ) အမ်ားအက်ဳိးစီးပြားလို႔ ျမင္လာပါေတာ့တယ္။
ဘ၀လမ္းမႀကီးအေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတဲ့ အမ်ားအက်ဳိးစီးပြားကိုေရွ႕႐ႈသူ (ပရဟိတသမား)တို႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား(အတၱ)သမားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ဦးတည္ေနပါတယ္။ အမ်ားအက်ဳိးစီးပြားေရွ႕႐ႈသူတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ရာက သံသရာရဟတ္မဆုံးသေရြ႕ ျမင့္တဲ့ျမတ္တဲ့ ဘုံဘ၀ကိုသာ အစဥ္ထာ၀ရ မ်က္ႏွာမူလွ်က္ရွိေနပါတယ္။ ။