ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ

ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက
ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္း ၿမဳိ႕ေလးမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ေမေမေလ…
တစ္ေယာက္ထဲရယ္။

အိမ္ျပန္တဲ့အခါ
ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေပးတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထက္
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနတတ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမေမ
(ဒီလို အခ်ိန္မွာ)
သူ႔ရင္ထဲက ကြက္လပ္တစ္ခုကို ဘယ္လိုေျဖသိမ့္ေနရွာမလဲ။

အခန္းနံရံက ဂစ္တာႀကဳိးေတြေပၚမွာပဲ
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးေနမလား…
သူ႔ဆံပင္ေတြကိုပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ရွည္ေတြအမွတ္နဲ႔ ၿဖီးသင္ေနမလား…
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက ပန္းအိုးမွာပဲ
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ႏွင္းဆီနီနီေတြ ထုိးစိုက္ေငးၾကည့္ေနမလား…
သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ တိုး၀င္လာမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကိုပဲ ေယာင္ယမ္းပြတ္သပ္မိေနမလား…
ကၽြန္ေတာ္ႀကဳိက္တဲ့ ဂ်ဳိး ရဲ႕ အျပာေရာင္အိပ္မက္၌ ပ်ံသန္းျခင္းကိုပဲ
ကက္ဆက္ထဲထည့္ ၾကားေယာင္ေနမလား…
ၿမဳိ႕ျပင္လမ္းက ေမာင္း၀င္လာမယ့္
အေ၀းေျပးကားေတြရဲ႕ အသံကိုပဲ နားစြင့္ေနမလား…

ေမေမ့အတြက္ေတာ့ ညေတြဟာ ရွည္လွ်ားလြန္းေနခဲ့။

ေမေမေရ…
ဘ၀ရဲ႕နံရံေတြကပဲ
သားတို႔ကို အဆိပ္သင့္ခဲ့ေစတာေပါ့။ ။


ပံုေလးက ဒီက ။