၀ံပုေလြရဲ႕ ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္

ေရးသားသူ — ကဗ်ာဆရာ ေနမ်ဳိး

ပင္လယ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းျခင္း


ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာေရးေနမိတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းတီးမိတဲ့အခါေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ ကဗ်ာေရးႏိုင္တဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိတယ္။ နည္းနည္းပိုေျပာရရင္ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြအတြက္ တခမ္းတနား ဂုဏ္ယူမိပါရဲ႕။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကဗ်ာေရးျခင္း၊ မေရးျခင္းအေပၚမွာ သာမန္ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္ၿပီး စူးစိုက္တတ္တဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုက နင့္ေနေအာင္ခံစားရၿပီး အဲဒီခံစားမႈဟာ အစစ္အမွန္မဟုတ္တဲ့ ကမာၻေလာကတစ္ခုထဲကို ေရာက္ရွိသြားေစခဲ့တယ္။ အစစ္အမွန္မဟုတ္တဲ့ ဒီကမာၻေလာကမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ ၀မ္းနည္းခဲ့ရ၊ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရ၊ အဲဒါေတြ ကင္းစင္သြားခ်ိန္မွ အစစ္အမွန္ကမာၻေလာကထဲကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအစစ္အမွန္ကမာၻေလာကထဲမွာလည္း ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာေတြ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သက္ဆိုင္ျခင္း ရွိတာ မရွိတာကေတာ့ ေျပာျပဖို႔ခက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုင္တြယ္ၾကည့္လိုက္မိတာနဲ႔ ၀မ္းနည္းဖြယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အရာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အစစ္အမွန္မဟုတ္တဲ့ ကမာၻေလာကထဲ ေရာက္ရွိသြားေစလို႔ပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀မ္းနည္းဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲတမ္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသူေတြပါ။ ၂၄နာရီ အသင့္ျဖစ္ေနသူေတြပါ။ သင္ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ သူရယ္ေမာၿပီး၊ သင္ ၀မ္းနည္းရင္ သူငိုလိမ့္မယ္။ အဲဒါ ကဗ်ာဆရာပါပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေၾကာင့္ပဲ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။ ပိုၿပီးဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ့္ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြကို တျခားသူေတြဖတ္မိမွာ စိုးရိမ္တာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာၿပီးသားစကားကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ၿပီး အေလးအနက္ေျပာရရင္ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြအတြက္ တခမ္းတနားဂုဏ္ယူမိပါရဲ႕။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထက္ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ဘ၀ဟာ နားလည္ရပိုခက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာကို ခင္မင္ပါ။ ကဗ်ာကို တန္ဖိုးထားပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ။ သဘာ၀ႀကီးရဲ႕အရသာကို ခံစားခ်င္ရင္ မပြင့္ေသးတဲ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္အနားမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ရပ္ေနပါ။ မိုက္မဲမႈအရသာကို ခံစားခ်င္ရင္ေတာ့ အရက္ျပင္းျပင္း တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ပါ။ ရိုးသားမႈရဲ႕စည္းစိမ္ကို ခံစားခ်င္ရင္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ပါေလ။….လို႔ အစခ်ီထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေနမ်ဳိးရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ၀ံပုေလြ ေခတ္ေပၚကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ၂၀၁၀ ေရာက္မွ ျပန္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဖတ္မိတဲ့အထဲက က်ေနာ့္ကို လာၿငိတြယ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ဖူးၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါလိမ့္မယ္။ ျပန္ခံစားၾကည့္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ… … …။

ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္


လိုက္မလား ခင္
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ကို
ပံုျပင္လိုလို တကယ္လိုလို
ေကာလာဟလလိုလို ျဖစ္ရပ္မွန္လိုလို
ငါတို႔သိခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ကိုေလ

ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ဟာ နတၳိၿမဳိ႕မွာရွိသတဲ့
နတၳိၿမဳိ႕ဟာ ကမာၻ႔ေျမပံုရဲ႕ အေပၚမွာလား
နတၳိၿမဳိ႕ဟာ အေ၀းႀကီးမွာလား
နတၳိၿမဳိ႕ဟာ နီးနီးကေလးမွာလား

ငါတို႔ သြားၾကမယ္ ခင္
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ကို
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္မွာ တံခါးလည္း မရွိဘူးတဲ့
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္မွာ ဂိတ္ေပါက္အေစာင့္လည္း မရွိဘူးတဲ့
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္မွာ မရွိပင္ေတြရွင္သန္ေပါက္ေရာက္သတဲ့
သိပ္လွတာပဲတဲ့ကြယ္
မရွိပင္ေတြက မျမင္ရတဲ့ပန္းေတြ ဖူးပြင့္ခ်ိန္ဆို
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ဟာ သိပ္ခမ္းနားလာေတာ့တယ္ တဲ့
ေလထဲမွာလည္း ေမႊးရနံ႔ေတြ ထံုအီေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္
ပန္းခ်ီဆရာ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ
မျမင္ရတဲ့ပန္းေတြ ဖူးပြင့္ခ်ိန္ဆို
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ကို မွန္မွန္ေရာက္လာတတ္သတဲ့
ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီကားေတြဆြဲဖို႔ေလ
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ
မေရးရေသးတဲ့ ၀တၳဳေတြထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြ ေရာက္ေရာက္လာၿပီး
ဟိုဟိုဒီဒီ လွည့္လည္သြားလာက်က္စားၾကသတဲ့ကြယ္
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ
လူးလာပ်ံသန္းလို႔ ငါတို႔ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔မလြယ္ကူႏိုင္တဲ့ ငွက္ကေလးေတြေပါ့

ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ
ေအာ္ျမည္လို႔ ငါတို႔ၾကားႏိုင္ဖုိ႔မလြယ္ကူတဲ့အသံနဲ႔ေပါ့
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္တဲ့တစ္ေနရာမွာ
အဖိုးတန္ေသတၱာတစ္လံုးကို ဘယ္သူမွမသိေအာင္
ျမွဳပ္ႏွံထားသတဲ့ ဒါေပမယ့္
အဲဒီေသတၱာထဲမွာ ဘာမွမရွိပါဘူးကြယ္

ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တာလဲ
ဘယ္သူမွမသိၾကဘူးတဲ့
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ခဲ့တာလဲ
ဒါကိုလည္း ဘယ္သူမွသိပ္မသိၾကေသးဘူးကြဲ႔
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္မွာ ရယ္စရာေတြမရွိဘူးတဲ့
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္မွာ ငိုစရာေတြမရွိဘူးတဲ့

ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္မွာ
မရွိပင္ေတြက မျမင္ရတဲ့ပန္းေတြဖူးပြင့္ခ်ိန္ေရာက္ျပန္ေပါ့
လိုက္မလား ခင္
ဘာမွမရွိျခင္းဥယ်ာဥ္ကို။

ေနမ်ဳိး

ပံုေလးက ဒီက