႐ူး႐ူူးမိုက္မိုက္တို႔ ႏွင့္ ဆက္ရန္ရွိေသးေသာ…

ေရးသားသူ — ေပၚဦး

အခုတေလာ… သူ႔အေၾကာင္း ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ တစ္ခါတေလမွာ ဒီလိုပဲဲ ျဖစ္တတ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အသံမၾကားရေတာ့တာနဲ႔ ျငိမ္သက္ေနတာနဲ႔ ၿပီးသြားၿပီ၊ ေပ်ာက္သြားၿပီလို႔ မွတ္ယူႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေမႊးၿပီး၊ သူ ကိုယ္တိုင္ပဲ ႐ႈိ႕ခဲ့၊ စတင္ခဲ့တဲ့ မီးဟာ သူမရွိေတာ့ေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ ထိ္ၾကာေအာင္ ေတာက္ေလာင္ေနဦးမယ္ ဆိုတာ ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းခံ၊ ဒုကၡေတြ တစ္ေလွခ်ည္းနဲ႔ ရင္းခံခဲ့ရတဲ့ သူေတြမေျပာနဲ႔ အေျခခံစာနာစိတ္ေလး အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ ရွိတဲ့သူတိုင္း ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။

တကယ္ဆို သူေသတာမွ တစ္လေလ်ာ့ေလ်ာပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ကဒါဖီရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္၊ သတင္းပိုင္းထဲက ျမင္ကြင္းေလးကို အခုရက္ပိုင္းအတြင္း သြားသြားသတိရေနတာေၾကာင့္ပါ။

ကမ္းေျချမိဳ့ေတာ္ ဆာ့တ္ရဲ့ တစ္ေနရာေသာ ေရျပြန္ပိုက္ရဲ ့အနား၊ ေသြးဆာေနဆဲ လက္နတ္ကိုင္ လူတစုရဲ့ အလယ္ ေျမ၀ါ၀ါေပၚက အခင္းေလး တစ္ခုအေပၚမွာ စုတ္ဖြားဖြားေခါင္းရဲ့ ဒဏ္ရာကေန ေသြးနီနီေတြ စီးက်ေနတဲ့ပံု၊ စကားေျပာရင္ လွဳပ္ရွားေနက်ျဖစ္တဲ့ သူ႔လက္ေတြအစား သူ႔ပါးစပ္ကေတာ့ ဗလံုးဗေထြး လွမ္းေျပာေနေသးတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ကို ပထမဦးဆံုး ေတြ႔တယ္ဆိုသူရဲ့ အေျပာအရေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာတုန္း လို႔ဆိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ညွာတာၾကပါဦး လုိ႔လည္း ေတာင္းပန္ေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာတုန္း တဲ့လား…
ညွာတာၾကပါ ဦး တဲ့လား….

ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ရန္သူလက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ၊ ေသဖုိ႔သိပ္ကို နီးစပ္သြားၿပီဆိုတာ သိလုိက္ရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ရလိုရျငား ေတာင္းပန္တာကေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းေပမဲ့ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာတုန္း ဆိုတဲ့ အေမးကေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သြားပါတယ္။

သူ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေမးခြန္းကို ေမးခဲ့တာလဲ..

သတင္းေတြအရေတာ့ သူ႔ကို စမိမိခ်င္းမွာ ေသေလာက္တဲ့ အေျခအေန မရွိေသးဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္၊ ျမင္ကြင္းအရလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိပံု ေပၚပါတယ္။ ေၾကာက္လုိ႔ေမးတဲ့ စကားေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူေသးပါဘူး။ ဒါဆို သူ႔လူ ကိုယ့္လူ မကြဲတဲ့အေပၚ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ မာန္သူ႔ဖုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း ေဟာက္ေမး ေမးတာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ တကယ္ကို အေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ေတြအေပၚ နားမလည္ႏုိင္လုိ႔လား။ ဒါက ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေလးေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိတာ ေတြပါ။ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ႏိုင္မွာလဲ။ ဟုတ္တယ္ မျမင္နုိင္ဘူး။ ျမင္ရရင္လည္း အခုလို ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုဟာက.. ဧကရာဇ္မင္းတစ္ပါးလုိ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ထင္သလုိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ တစ္ဦးရဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳး တစ္သိုက္လံုး ထင္သလုိ ျပဳမူေနထိုင္ခဲ့သလို လူတကာကိုလည္း သူ့႔သေဘာေတာ္က် ေနေစခဲ့သူ။ ေသခ်ာပါတယ္ေလ… ဇာတ္သိမ္းခန္းဟာ ဒီလုိျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ စိုးစံေနဆဲ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ခါမွကို ေတြးမိ၊ စဥ္းစားမိခဲ့မွာ မဟုတ္သူရဲ့ ေသငယ္ေဇာကပ္ခ်ိန္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာ အေတြးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး ကၽြမ္းက်င္သူေတြနဲ႔ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ ေနသူေတြကေတာ့ ဇာတ္သိမ္းက မလြမ္းဘဲ ၾကမ္းေလာက္တယ္ဆိုတာ အံုၾကြမႈေတြ စျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လ အၾကာေလာက္ကတည္းက ရိပ္မိသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးၾက၊ ေျပာၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔(ကဒါဖီ) အေနနဲ႔ ႀကိဳမမွန္္းဆႏိုင္ဘဲ ေနမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ တြက္တယ္။ အဲဒါထက္ ဘယ္လို ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား သူ႔ကို ဒီအေျခအေနထိ ျဖစ္သြားေအာင္ စြဲေဆာင္ထားခဲ့ပါသလဲလို႔ ပိုၿပီး သိခ်င္မိတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္နဲ႔ သေႏၶက်ထားတဲ့ စရုိက္စံုေအာင္ရွိတဲ့ သားေတြနဲ႔ သမီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိေအာင္ ရွိေနခဲ့သူကေတာ့ တစ္ခ်ိန္က အာဏာလႊဲေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့့ဲျပီး၊ ဖခင္ ကဒါဖီရဲ့ ျပန္လည္ေျမွာက္စားမႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး အႀကီးအကဲ အျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနလွ်က္ကေန ဖခင္နဲ႔အတူ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း ေသဆံုးခဲ့ရသူ သား မိုဒါဆန္ကဒါဖီ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

လူတုိင္းကိုယ္စီ အိမ္ပိုင္ရမည္ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္နဲ႔ ရႊံ႕နံရံကပ္ သက္ကယ္မိုး အိမ္ေတြေနရာမွာ ေနအိမ္တိုက္တန္းလ်ားေတြ..၊ ေရခက္ခဲတဲ့ ေဒသေတြအတြက္ ေခတ္မီေရေပးေ၀ေရး စနစ္ေတြ ေဖာ္ေဆာင္ေပးခဲ့သူ၊ ျပည္တြင္း စာတတ္ဦးေရ တိုးတတ္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သလုိ အာဖရိကရဲ့ လူေနမႈ အျမင္းမားဆံုး ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ျဖစ္တည္ေစခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ မျငင္းႏိုင္တာ အမွန္ပါ။ ဂုဏ္ယူဖြယ္ တစ္ခုကေတာ့ (က်ေနာ့္အျမင္အရ) ေၾကြးျမီကင္းေသာ တိုင္းျပည္ အျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာလုိ႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါကလည္း သူ႔စြမ္းေဆာင္ခ်က္ သက္သက္လုိ႔ ေျပာရမွာထက္ ပင္ကိုယ္ ပထ၀ီ အေနအထားအရ တည္ရိွေနတဲ့ သယံဇာတနဲ႔ လူဦးေရ အခ်ိဳးအစား၊ ေခတ္ကာလ အေျခအေနနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေကာင္း ကူပံ့ေပးမႈေတြ ရွိေနခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ သူ႔ရဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြၾကားမွာ မနည္းလွတဲ့ အုပ္စိုးသက္တမ္း ၄၂ ႏွစ္တာ အတြင္းက လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေမးစရာေတြ တစ္ပံုႀကီး ဆိုသလုိပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူလုပ္ေပးခဲ့တာေတြ ရွိတာလည္း အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဒါမမဟုတ္ ဘယ္သူ႔အၾကိဳက္ လုပ္ခဲ့တာလဲ၊ ျပည္သူ႔အႀကိဳက္လား… ကိုယ္ထင္တာ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ လုပ္ခဲ့တာလား ဆိုတာေတာ့ ႏိုင္ငံစီးပြားေရးကို ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀န္းနဲ႔ အေပါင္းအပါ တစ္စုကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခဲ့တာ၊ ႏိုင္ငံေငြေၾကးကိုလည္း ကိုယ္ကိ်ဳးအတြက္ လုိသလို သံုးစြဲရုံတင္မက ဖံုးကြယ္ထိန္၀ွက္ ထားခဲ့တာေတြနဲ႔ အခြင့္အလမ္းမွန္သမွ် တားဆီး ပိတ္ပင္ထားခဲ့မႈေတြက သူသူကိုယ္ကိုယ္ သိၿပီးသား အထင္းသားမို႔ အေျဖမလုိေတာ့တဲ့ အေမးျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္တာလဲလို႔ ေမးရင္ လစ္ဗ်န္းေတြသာမက ကမၻာ့ေနရာ အရပ္ရပ္က လူေတြအားလံုး အာဏာရွင္ မို႔လုိ႔ေပါ့လုိ႔ တညီတညြတ္တည္း ေျဖၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ထင္တာကေတာ့ လူတိုင္းနီးပါး အာဏာ ရွိခ်င္ၾကပါတယ္။ ရွိလည္း ရွိၾကပါတယ္။ အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလုိလည္း မိသားစုၾကား၊ အေပါင္းအသင္းေတြ ၾကားမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေဒသအလိုက္၊ နယ္ပယ္ ၀န္းက်င္အလိုက၊္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ႏိုင္ငံေတြရဲ့ အလယ္ ကမၻာအႏွံ႔ေတာင္ အာဏာ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအထိ ျပႆနာ မဟုတ္ေသးေပမဲ့ အဲဒီအာဏာကို စဲြလမ္းလြန္ျပီး အာဏာရူး ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူတင္မက အမ်ားနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ ထိခိုက္နစ္နာေစတဲ့ အထိ အက်ိဳးဆက္ေတြ တသီတတန္းႀကီး ေပၚေပါတ္လာျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အာဏာရူးကိုမွ တခါထပ္ခြဲရင္ အရူးပါးနဲ႔ မိုက္မိုက္ကန္းကန္းရူးသူ ဆိုၿပီး ခဲြႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကဒါဖီကို ၾကည့္လိုက္ရင္.. ထူးဆန္းစြာပဲ အဂၤါရပ္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သူလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေခတ္သစ္ကမၻာမွာ ရာစုႏွစ္ တစ္၀က္နီးပါးေလာက္ သရဖူ ထိမ္းထားႏိုင္ခဲ့သူ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ သိပ္ေျပာေျပာ ေနၾကတဲ့ လူအခြင့္အေရးတို႔၊ သာတူညီမွ်ရွိမႈနဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔ ေဖာ္ေဆာင္ေပးရာ အဖြဲ႔ႀကီးရဲ့ ဥကၠ႒ အျဖစ္ေတာင္ ရခဲ့ေသးတာဆိုေတာ့ အဲလုိ လူတစ္ေယာက္ကို အာဏာရူး အရူးပါးလို႔ဆိုရင္ ျငင္းၾကမယ္ မထင္ပါဘူး၊ အာဏာကို အရင္တည္ေဆာက္ၿပီးရင္ အာဏာ ထိန္းသိမ္းဖို႔ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ ဥပေဒသအတိုင္း အတြင္းလူ၊ အျပင္လူ၊ ဟိုလူ၊ ဒီလူ ရန္သူလို႔ ထင္ရသူေတြကို ရွင္းခဲ့သလုိ၊ တဘက္ကလည္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ၊ ဟန္ေဆာင္မႈေတြ ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ပုန္ကန္သူ သားအရင္းကို ျပန္စည္းရုံးၿပီး လူရံုလူရင္း အျဖစ္သာမက ေသေဖာ္ေသဖက္အထိ သစၥာရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ၊ ေဒသတြင္းသာမက ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကပါ ဟုတ္ႏုိးႏုိး ျဖစ္သြားေအာင္အထိ သားျဖစ္သူ ေဘ့စ္ကဒါဖီကို ၾကားခံထားၿပီး ႏိုင္ငံေရး လွည့္စားကြက္ေတြ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပံုေတြက သူ႔ရဲ့ ပါးနပ္မႈအရည္အေသြးကို အျခားသူေတြ သတိျပဳမိေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့… အဲဒီ အရူးပါး လြန္မႈကပဲ သူ႔ကိုယ္သူ ဧကရာဇ္တစ္ပါးလို မာန္ေမာက္ရင္း ရူးရူးမိုက္မိုက္ အာဏာရူးတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘ၀ကိုပါ ေခ်ာက္ထဲ ေရာက္တဲ့အထိ ဆြဲခ်သြားခဲ့တာလို႔ ေကာတ္ခ်က္ဆြဲရင္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။

စာတတ္ေျမာတ္မႈ မ်ားလာေပမဲ့ ပညာတတ္ရွားလာၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ တေန႔တျခား တိုးလာေနမႈ၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ရွားပါးလာမႈေၾကာင့္ ဆင္းရဲသား လူတန္းစားေတြ မ်ားလာတာ၊ အခြင့္အေရးဆိုတာ အေတာင္ပံ ဘယ္ႏွစ္ဖက္ပါလဲ၊ တန္းတူညီမၽွမႈဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားလုိ႔ ေမးယူရေလာက္ေအာင္ မုတ္ဆိတ္ရွည္ ထားတာနဲ႔တင္ ဗလီသြားတာနဲ႔တင္ အဖမ္းခံ ေထာင္ခ်ခံၾကရတဲ့ ဘ၀၊ လူထု စုေ၀းဖို႔ဆိုတာထား၊ ေျပာခ်င္တာေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခြင့္မရွိၾက၊ မရခဲ့ၾကတဲ့ ဘ၀ထဲက လူေတြကို… သြားေလသူႀကီး အေနနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာတုန္း… ဆိုတဲ့စကားကို တစ္ခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ေမးခဲ့ဘူးပါသလား…၊ ညွာတာပါဦး လို႔ ေအာက္က်ိဳ႕ခယ ေတာင္းဆိုခဲ့သူေတြကိုေတာင္ သေဘာေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အခြင့္အေရး ျမည္းစမ္းခြင့္ တႀကိမ္တခါေလာက္ ေပးခဲ့ဖူးပါသလား..၊ အတုအေယာင္ လုပ္ေဆာင္ျပခ်က္ေတြ၊ ဖံုးကြယ္ လိမ္ညာထားခဲ့မႈေတြ ဗလပြနဲ႔ ျပည္သူၾကားက ျပည္သူဆိုတာပဲ ရွိၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆိုတာလည္း ျပည္သူထဲက ျပည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေမ့သြား၊ ေမ့ထားခဲ့သူ၊ အာဏာဆိုတာ ရွိေကာင္းလုိ႔ ရွိေနတာ မွန္ေပမဲ့ ရူးသြပ္သြားၿပီ မူးမိုက္္သြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ေၾကကြဲဖြယ္ အက်ည္းတန္ ဇာတ္သိမ္းရမယ္ ဆိုတာ မတြက္ဆ၊ မယံုၾကည္ခဲ့ပံုက သူ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ အထိ စြဲျမဲေနပံု ရပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ျမင္သာတာက တျခားေသာ လူမ်ိဳးေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြ၊ အဖဲြ႔အစည္းေတြကို ခဏဖယ္လို႔ ကိုယ့္အတြင္းလူ၊ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ မ်က္ႏွာကိုမွ မၾကည့္ခဲ့သူ၊ ၾကည့္ေလ့မရွိသူ၊ မၾကည့္ခ်င္သူေတြ အတြက္ ကဒါဖီ မီးစာကုန္ခ်ိန္က သိပ္ကို ျမင္သာထင္ရွားတဲ့ ထိတ္လန္႔ေၾကကြဲဖြယ္ ဥပမာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသဆံုးမႈဟာ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လို႔ အတိအက် အမည္မတပ္ႏိုင္ေပမဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား လစ္ဗ်န္းေတြရဲ့ လက္ထဲမွာပဲ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ အျငင္းမထြက္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္း အစဟာ ျမိဳ႔ေတာ္ရုံးစိုက္ရာ ဘန္ဂါဇီက အနာဂါတ္ေတြ လမ္းဖြင့္ခ်င္ၾကတဲ့၊ လြတ္လပ္ပံုရိပ္ေတြ ထုဆစ္လိုၾကတဲ့ လစ္ဗ်ား ျပည္သူျပည္သားေတြ ျဖစ္သလို၊ အာဏာရူးကို ပဲြသိမ္းေပးခဲ့သူေတြဟာလည္း အေမရိကန္ေတြ၊ ေနတိုးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိပ္ကို သတိထားသင့္တဲ့ အခ်က္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ေခါင္းကို က်ည္ဆံေတြ ပစ္သြင္းႏိုင္တာ၊ လက္ရဖမ္းဆီး ထိုးႀကိတ၊္ ရုိတ္ပုတ္မႈေတြက ျပႆနာရဲ့ အဆံုး ေျဖရွင္းရမဲ့ နည္းလမ္းေကာင္းေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္ နီးပါးေလာက္ ေပါတ္ကြဲ ခံစားခြင့္မရ ခဲ့သူေတြရဲ့ ေဒါသေပါတ္ကြဲမႈကို မွားတယ္ မ်ားတယ္လို႔ ေျပာရမွာ ခက္ပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔လည္း ထုိက္တန္တယ္ ဆိုၿပီး အားရေက်နပ္ သြားလိမ့္မယ္လုိ႔ တဖန္ဆိုရေအာင္လည္း တိုင္းျပည္ ျပန္ၿပီး နာလန္ထူေအာင္ကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားၾကရဦးမဲ့ အေျခအေန။ ရွင္းစရာေတြက တပံုတေခါင္း၊ ျပႆနာေတြက တသီတတန္းႀကီး က်န္ေနေသးတဲ့ အျဖစ္။ ဆိုေတာ့.. တကယ္ပါ။ နာတာမွ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ နာက်င္က်န္ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြအျဖစ္ပါ။

ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပဲ စစ၊ ဘယ္သူေတြကပဲ ၀င္ကူညီကူညီ၊ ဘယ္ဘက္ကပဲ ရွဳံးရွဳံးႏိုင္ႏိုင္ ေကာင္းေသာစစ္ဆိုတာ မရွိသလို၊ မေကာင္းတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာလည္း မၾကားဖူးပါဘူး။ ေသဆံုးျခင္းနဲ႔ ေလလြင့္ေပ်ာက္ကြယ္ျခင္း၊ ပ်က္ဆီးဆံုးရွဳံးျခင္းနဲ႔ ရင္ေမာဖြယ္ ခရီးၾကမ္းရွည္တို႔ကိုသာ ေနာက္ဆက္တြဲ ခ်န္ရစ္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ စစ္ရဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြကို လစ္ဗ်န္းေတြသာမက က်ေနာ္တို႔ေတြ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေနခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတိေျမမွာ သံေ၀ဂရဖြယ္ ဇီ၀ိန္ေၾကြခဲ့ေသာ အာဏာရူးမိုက္သူ တစ္ေယာက္ရဲ့ ျဖစ္အင္ကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ စာနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ မရလိုက္ေသာ္လည္းဘဲ ေခတ္သစ္ရဲ့ သမိုင္၀င္္ က်ဆံုးခန္း ဆိုတာ ေဟာဒီ႔ ကမၻာေျမေပၚမွာ ရွိေနေသးတဲ့ ရွိလာဦးမဲ့ အာဏာရူးမ်ား အတြက္ ကဒါဖီ မီးစာကုန္ခ်ိန္က အထူးသင္ခန္းစာယူဖြယ္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ သမိုင္းသာဓက အျဖစ္နဲ႔ ထာ၀ရ တည္ရွိေနပါလိမ့္မယ္။

ျပည္သူေတြ လိုလားတာ တိုက္တန္းလ်ားေတြ မဟုတ္ဘူး… လံုျခံဳမႈ။
ျပည္သူေတြ ငတ္မြတ္ေတာင့္တတာ ေရခ်ိဳ မဟုတ္ဘူး… စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာရဲ့ေအးျမမႈ။
ျပည္သူေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတာ ေငြေၾကးသက္သက္ မဟုတ္ဘူး… လြတ္လပ္မႈနဲ႔ တန္းတူအခြင့္အေရး။

အားလံုးထဲမွာ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ ရုိးသားျဖဴစင္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ျပည္သူေတြကို မလိမ္ညာ၊ မလွည့္ဖ်ားဖို႔ ဆိုတာကို သြားေလသူ ေမာင္ကဒါဖီ တို႔လုိ အာဏာရွင္ႀကီးေတြ တကယ္ပဲ မသိခဲ့တာလား၊ မသိသလုိဘဲ ေနခဲ့တာလား ဆိုတာကေတာ့…။

စာကိုး
(၁) ၀ီကီပိဒိယ စြယ္စံုက်မ္း
(၂) ကဒါဖီေသဆံုးပံု စီအန္အန္ သတင္းရုပ္သံ
(၃) ၂၀၁၁ ခု၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၃ ထုတ္- အင္တာေနရွင္နယ္ ဟရုိးတရီျဗဴး သတင္းစာ

ေဆာင္းပါးရွင္ ေပၚဦးမွာ ကိုရီးယားတြင္ ေခတၱေနထိုင္လ်က္ ရွိသည့္ စာေပ၀ါသနာရွင္တဦး ျဖစ္ပါသည္။