မျမင္ရသည့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္

ေရးသားသူ — အင္ၾကင္း
ေဆာင္း၀င္လာခဲ့ျပီပဲ.. အျပင္မွာ အုံံ႔မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ ေအးစက္ေနသည္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း ေအးစိမ့္ေနသည္။ ရာသီဥတုၾကီးက ေအးစက္စက္နဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါ။ ဒီႏိုင္ငံက ေဆာင္းတြင္းၾကီးကို က်မမုန္းသည္။ အျပင္ထြက္လွ်င္ အေႏြးထည္ေတြအထပ္ထပ္၀တ္ရတာ စိတ္ညစ္မိသည္ ။ ေဆာင္း၀င္ျပီဆိုတာနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့ အေႏြးထည္ေတြကို ျပင္ရထုတ္ရနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္လွသည္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေက်ာင္းလည္းမသြားခ်င္ပါ။ မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားရတာလည္း မုန္းသည္။ စာလည္းမေရးခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာသြားေကြးေနခ်င္သည္ ။ ေအးလြန္းေတာ့ မလႈပ္မယွက္ေနရင္လည္း ကိုယ္ေတြလက္ေတြ နာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ပိုဆိုးသည္က ေဆာင္းေရာက္လွ်င္ လည္ေထာင္အေႏြးထည္ေတြကို က်မက မ၀တ္ခ်င္မ၀တ္တတ္ပါ။ ေနာက္ျပီး လည္ပင္းေအးတာနဲ႔ က်မ အေအးမိတတ္သည္။ ေအးတိုင္းေခ်ာင္းဆိုးျပီး ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာက္တတ္ပါ။ လူၾကားထဲမွာ ေခ်ာင္းဆိုးတာကို ေအာင့္ထားရတာ ယားက်ိက်ိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အေနရခက္ျပီး စိတ္ညစ္ရသည္။ သည္ေန႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနတာနဲ႔ ဘယ္မွမထြက္ပဲ အိမ္ထဲမွာ ေနရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ တစ္ခုခုကို သတိရသလိုလို။ ပ်င္းတာနဲ႔ အင္တာနက္ေလး ၾကည့္လိုက္ စာဖတ္လိုက္လုပ္ေနမိသည္။အခန္းထဲမွာ ေနရင္း ပ်င္းေတာ့ တခုခုကိုသတိရမိသလိုလို…
ကိုယ့္ဖာသာ အထီးက်န္သလိုလိုခံစားမိသည္။ ေဆာင္း၀င္လာေတာ့ ညေနေစာေစာဆို အုံ႔မိႈင္းျပီး ေမွာင္ေနသည္။ ၆နာရီေလာက္ဆို ေမွာင္ျပီေလ။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ရသည္။ ဟင္းခ်က္ရန္ျပင္ဆင္ျပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကို သြားဖြင့္ထားလိုက္သည္ ။ က်မေနတဲ့ အခန္းက ဟင္းခ်က္သည့္ေနရာ မီးဖိုကေန အတြင္းကို ၀င္သည့္တံခါးမနဲ႔ တစ္ဆက္ထဲရွိေနသည္။ မီးဖိုေရွ႕မွာ ျပဴတင္းေပါက္ရွိေနေပမယ့္ အန႔ံနံမွာစိုးလို႔ က်မက ေဆာင္းတြင္းဘယ္ေလာက္ပင္ေအးေအး တံခါးမၾကီးကို အျမဲ သြားဖြင့္ထားတတ္သည္။
ဟင္းခ်က္ေနတုန္း စိတ္ထဲက တစ္ခုခုကို ခံစားမိျပီး ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။ က်မကို တစုံတေယာက္က လွမ္းၾကည့္ေနသလိုခံစားရသည္ ။ အဲဒီခံစာခ်က္က ခုမွမဟုတ္ အျမဲလိုလို တစ္ေယာက္ေယာက္က က်မ တစ္စုံတစ္ခုကို လုပ္ေနျပီဆိုလွ်င္ တစ္ေနေနရာရာက ရပ္ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးခံစားရသည္။ တကယ္ပဲ မျမင္ရသည့္အရာ (တစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့) ၾကည့္ေနသလိုပါ။ က်မေၾကာက္ရမည့္အစား သူ႔ကို နားလည္သနားသလိုစိတ္ျဖစ္မိစျမဲပါ။ ညေန ၇ နာရီေလာက္ က်မ ဟင္းခ်က္ေနရင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနတာကို သိေနသလိုလို၊ သူ႔(ထိုတစ္စုံတစ္ခုေသာအရာ)ကို ဘာလို႔မွန္းမသိ တစ္ခုခုေျပာလိုက္ခ်င္မိသလို သနားသလိုလိုခံစားမိသည္။

တကယ္ေတာ့ ဘာလုပ္ေနေန လြတ္လပ္သည္။ အခန္းထဲတြင္ က်မတစ္ေယာက္ထဲသာ အျမဲရွိေနသည္။
က်မေနသည့္ အခန္းက ေဘးကအခန္းလြတ္ေတြရွိေနေပမယ့္ ဘယ္သူမွရွိမေနပါ။
ယခင္က က်မတစ္ေယာက္ထဲမို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေခၚလာျပေတာ့ သူက အခန္းက ေကာင္းေပမယ့္ (စိတ္)မသန္႔ဘူးလို႔ေျပာျပီးမေနပါ။ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလာေတာ့လည္း မေၾကာက္ဘူးလား တစ္ေယာက္ထဲေနတာလို႔ ေမးပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ ခြက္ကနဲ တစ္ခုခုလႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ အသံမ်ိဳးၾကားေပမယ့္ ကိုယ့္အာရုံနဲ႔ကိုယ္ ေအးေအးသာေနလို႔ ၾကားလည္းထြက္ၾကည့္မေနမိပါ။ က်မက မိုးလင္းေတာ့ ရုံးခန္းသြား ညေနထမင္းျပန္စား တစ္ခါတေလ ညမွဟင္းခ်က္ တီဗီြၾကည့္ျပီး ေက်ာင္းမွာ စာတမ္းသြားေရး၊ စာဖတ္လုပ္ေနတာ ည ၁၂နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာတတ္တာမို႔ ျပန္လာေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနျပီ ဘာမွမစဥ္းစားမိပါ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အခန္းမွာ ေနျပီးစာေရး စာဖတ္လုပ္ေနတာမ်ားသည္။ ညေနေလာက္ဆို ဟင္းခ်က္ေရခ်ိဳးျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ့မွာ ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ေတာ့သည္။ ညဆို က်မေနသည့္ အခန္းပတ္လည္က တိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း တိတ္ေနသည္။ အရင္အေဆာင္ေတြလို မဟုတ္ပါ။

ခုရက္ပိုင္း ရာသီဥတုေျပာင္းလာျပီး ေအးလို႔လားမသိ မၾကာခဏ ေနမေကာင္းသလိုျဖစ္သည္။ ညညဆိုလွ်င္ သူရဲလိုလို ဘာလိုလိုမ်ိဳး အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္သည္။ ဘုရားကန္ေတာ့ အိပ္ေပမယ့္ အိပ္မက္မက္ျပီး မနက္ႏိုးလာလွ်င္ မျမင္ရသည့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ရွိေနေသး သလိုလို ခံစားမိသည္။

"ေဟး ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသူ"
တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အဖိုးၾကီး ျပဳံးရင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲဟုေမးသည္။
"ထမင္းစားမလို႔ေလ ၊ အဖိုးကလည္း ေသာက္လာျပန္ျပီလား"
"ေအး.. ေသာက္လာတာ ဒါမွ ျမန္ျမန္ေသမွာေလ ငါတစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္တယ္ဟယ္"
"ဟာ အဖိုးကလဲေလ မေသဘဲနဲ႔ ေနထိုင္မေကာင္းေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

အဖိုးၾကီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း ထြက္သြားေတာ့ ေငးၾကည့္မိသည္။
အဖိုးက အသက္ ၈၀ရွိျပီ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က သူ႔မိန္းမအဖြားၾကီးဆုံးသြားေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲေနသည္။ သားသမီးေတြက အေ၀းမွာ… အထီးက်န္ေၾကာင္း မၾကာခဏ က်မကိုေျပာျပတတ္သည္။ အရက္ကလည္း ေသာက္တတ္စျမဲ… အရက္ေသာက္တာ အထီးက်န္လို႔ဟုေျပာသည္။ က်မလည္း တေယာက္ထဲေနေတာ့ အခန္းကို အျပင္က အလုပ္က ျပန္လာလွ်င္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိမေနလွ်င္ အထီးက်န္သလိုခံစားရစျမဲပါ ။
က်မက အနားမွာ ရွိသည့္ ဘုရားေက်ာင္းကို မသြားဘူးလားဟု ေမးေတာ့ ဘုရားသခင္ကို မယုံဘူးတဲ့။ သူကေျပာသည္ ဘုရားကို ယုံလည္းေသရမွာပဲ မယုံလည္း ေသရမွာပဲတဲ့… သူက ေသရမွာေၾကာက္သည္။ က်မက ေျပာျပသည္ အဖိုး ဘာသာတစ္ခုခုကို ယုံမွ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနေတာ့ စိတ္ညစ္ အထီးက်န္တဲ့အခါ ဆုေတာင္း တိုင္တည္ေတာ့ စိတ္ေႏြးေထြးတာေပါ့လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္မွာ ေႏြးေထြးမူရွိသလို… တစ္ေယာက္ထဲ ေနသည့္အခါမွာလည္း ကိုယ္ယုံၾကည္ရာ အေစာင့္အေရွာက္ မျမင္ႏိုင္သည့္အရာကပဲျဖစ္ေစ ဘာသာတရားက ေစာင့္ေရွာက္သည္လို႔ ယုံလွ်င္ စိတ္ေႏြးေထြးေစသည္လို႔ က်မထင္သည္။ ဒါ့အျပင္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလကဲ့သို႔ မျမင္ရသည့္အရာေတြလည္း ရွိေနတတ္သည္ကို မယုံေပမယ့္ ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ခံစားရတတ္သည္။
ခုလည္း က်မ ညေနေမွာင္ရီျဖိဳးဖ်တြင္ ဟင္းခ်က္တိုင္း တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုလို...
တစ္ရက္က က်မနဲ႔ သ ူ(ေမာင္) ညဘက္ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မနက္အတြက္ ေစ်း၀ယ္ရေအာင္ဆို ဆူပါမားကက္ အေသးေလးသြားျပီး အျပန္မွာ ၊ က်မက အသားေတြ၀ယ္လာသည္။ အမွန္က ည ၁၂နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ ၾကက္သားဘူး တစ္ဘူးထဲဆိုေတာ့ အိတ္မယူပဲ ၊ အသားစိမ္းဘူးကို ဒီအတိုင္း ကိုင္ျပီး ယူလာမိသည္ ။ က်မတို႔နားမွာ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ တစ္ညလုံးဖြင့္သည့္ စတိုးဆိုင္ေလးေတြေပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တစ္ညလုံးနီးပါးရွိေနတတ္ေတာ့ ကင္ပတ္ ထမင္းလိပ္ဆိုင္ေလးေတြလည္း လာေရာင္းတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ တစ္ေယာက္ထဲ အျပင္ထြက္လည္း က်မက မေၾကာက္ပါ။ က်မ အိမ္နားကေတာ့တိတ္ဆိတ္ျပီး ေမွာင္ေနပါသည္။
အိမ္ေပၚတက္ျပီးက်မ ေသာ့ဖြင့္မလို႔အလုပ္မွာ ေမာင္က တစ္ေယာက္ေယာက္လိုက္လာတဲ့ ေျခသံၾကားတယ္ အရင္၀င္ႏွင့္ သြားၾကည့္လိုက္မယ္လို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ က်မကေတာ့ မၾကားပါ။ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ဘာကိုမွသိပ္သတိမထားတတ္သူပါ။ အထဲေရာက္မွ စိတ္ထဲမလုံမလဲခံစားရသည္ ။
တစ္ေယာက္ေယာက္ အျပင္မွာ ရွိေနသလိုလို။ က်မေနာက္ေတာ့ သတိထားမိသည္… တစ္စုံတစ္ေယာက္က တစ္ခုခု ေတာင္းစားခ်င္လို႔ဟု ထင္မိရင္း စားစရာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုသြားခ်ထားရမလားလို႔ ေမာင့္ကို ေမးလိုက္သည္ ။ သူကမလုပ္ပါနဲ႔လုိ႔ပဲေျပာသည္။ က်မေၾကာက္မွာစိုးလို႔ထင္သည္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ထပ္ေျပာသည္။

ေနာက္ညေတြက် က်မတစ္ေယာက္ထဲ အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္မိသည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ စိတ္က ေဖ်ာက္ရင္းေမ့သြားသည္။
သို႔ေသာ္ မျမင္ရသည့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က တစ္ခါတေလ က်မထံလာသလိုလို ခံစားရသည္။
ညေနေစာင္းဆို က်မတစ္ေယာက္ထဲရွိေနတုန္း သူလာတတ္သလိုလို…

က်မကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က ရပ္ၾကည့္ေနပါသည္။ သူ႔ကို စကားေျပာလို႔လည္းမရပါ။ ၾကည့္ေနတာေတာ့ သိသလိုလို… သူက အထီးက်န္ေနသလိုလို သနားစရာေကာင္းသလိုလို က်မစိတ္ထဲမွာ ခံစားရသည္။ အေဖာ္လည္း မဟုတ္ေသာ သူ႔ကို က်မဘယ္လို လုပ္ေပးရပါ့မလဲ...

အင္ၾကင္း

3: 12 pm
17 Nov. 2011