ေရးသားသူ — စိိုးမုိးသူ
(ေဖ့စ္ဘြတ္မွ တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
ကၽြန္ေတာ္သတိထားၾကည့္မိသေလာက္ ျမန္မာေတြရဲ႕ လူမႈအသိုင္းအ၀န္းမွာ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးမႈဆိုတာ မရွိသေလာက္ နည္းပါးခဲ့တယ္ ဆိုရမယ္..... အိမ္မွာဆိုလဲ အိမ္အေလ်ာက္၊ ေက်ာင္းမွာဆိုလဲ ေက်ာင္းအေလ်ာက္ ဗီတိုအာဏာေအာက္မွာ ရွင္သန္လာၾကရေတာ့ ငါႀကီးလာရင္၊ ငါအဲ့ဒိေ...နရာကို ေရာက္ရင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးက ပါလာၾကတာ မ်ားပါတယ္......
မိဘစကား တစ္ခြန္းမက်န္ ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ရမယ္၊ ျပန္မေျပာနဲ႕ အာမခံနဲ႕ တြယ္ပလိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈက အာဏာရွင္ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ျဖစ္လာေစတယ္....... ဆရာေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးခြင့္မရွိပဲ ဆရာေျပာသမွ် နားေထာင္ၿပီးေနရတဲ့ အေျခအေနေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲက မတင္မက်၊ နားမလည္မႈေတြကို ပန္းေကာင္း အညႊန္႕ခ်ိဳးခံရသလို ျဖစ္တဲ့အတြက္ တအံု႕ေႏြးေႏြးနဲ႕ ျဖစ္ေစတယ္..... ဒီကမွတဆင့္ မေက်နပ္မႈေတြ အစပ်ိဳးတတ္ၾကတယ္....
ေနာက္ ျမန္မာအမ်ားစု ျဖစ္တတ္ၾကတာက အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈမရွိေတာ့ တစ္ဖက္သပ္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္နဲ႕ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္..... သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခံစားခ်က္ျခင္း မတူညီတာေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ေဆြးေႏြးခဲၾကတယ္..... အဲ့ဒိအတြက္ ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ နားလည္မႈ လြဲမွားတာကေန မေက်နပ္မႈေတြကို မ်ိဳးေစ့ထည့္မိၾကတယ္......
ေ၀ဖန္မႈ ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ သံုးလံုးထဲေပမယ့္ အဲ့ဒိစကား သံုးလံုးရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈကို စနစ္တက် လက္ခံယူႏိုင္တဲ့လူ နည္းေနၾကေသးတယ္..... အဓိက အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈ မရွိၾကေလေတာ့ ေ၀ဖန္မႈကို စိတ္ထဲမွာ ငါ့ကို ဘလုိင္းႀကီး ကစ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႕ အမုန္းပြားမႈကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္.....
အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈ မရွိတဲ့အတြက္ လူမႈေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာတင္ မဟုတ္ပဲ ျပႆနာေျဖရွင္းတာမွာပါ ေကာက္သင္းေကာက္သလို ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္.... အခုေနာက္ပိုင္း ေခတ္စားလာတဲ့ Team Work ဆိုတာ ျမန္မာေတြ မလုပ္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး.... လုပ္တတ္ၾကပါတယ္.... ျမန္မာေတြ အဓိက လိုအပ္ေနတာ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္......
အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္းဟာ မိမိအျမင္၊ တစ္ဖက္သားအျမင္ အစရွိတာေတြကို ဖလွယ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္..... ဒီအတြက္ ျပႆနာတစ္ခုကို ခ်ည္းကပ္ရာမွာ မတူညီတဲ့ အျမင္ေပါင္းစံုနဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့အေျဖတစ္ခုကို ရေစဖို႕ အေျခအေနေပါင္းမ်ားစြာလည္း ေပးႏိုင္ပါတယ္..... အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္းမွ မိမိ မသိေသးတာေတြ ပိုသိလာျခင္း၊ မိမိ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ရႈေဒါင့္မွ ခံစားခ်က္ကို သိျမင္လာျခင္းအတြက္ မိမိအတြက္ အသိပိုမို ရရွိေစျခင္း အစရွိတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာ ရွိပါတယ္...
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ငါဒါေလး ေျပာလိုက္ရင္ သူငါ့ကို မုန္းသြားမလား၊ ငါ့ကို အျမင္ကတ္သြားမလား၊ ငါဒါကို ေျပာလုိက္ရင္ ငါ့ကို အမႈပါတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးေၾကာင့္ ၿပီးၿပီးေရာ ၿငိမ္ေနတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္.... အေျခအေန အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ၿပီး အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးသင့္ရင္ ေဆြးေႏြးဖို႕လိုအပ္လွပါတယ္.... အရာရာကို အမုန္းခံရမွာစိုးရိမ္ၿပီး မေျပာပဲေနခဲ့ရင္ ေနာင္မွရတဲ့ ေနာင္တဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ဖိစီးႏိုင္လြန္းပါတယ္.... ထို႕အတူ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးမႈ မရွိတဲ့အတြက္ မိမိရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြဟာ မိမိရဲ႕ အတၱရဲ႕ သင္းသတ္မႈေအာက္မွာ ေလွာင္ပိတ္မိေနတာ မ်ားပါတယ္...
ေက်ာင္းမွာလည္း ေက်ာင္းအေလ်ာက္ ဆရာနဲ႕ တပည့္ အျပန္အလွန္ ပညာရပ္ပိုင္းကို ေဆြးေႏြးၾကမယ္၊ တပည့္အျမင္ကို ဆရာက လက္ခံသင့္ လက္ခံဖို႕လိုသလို၊ ဆရာ့တည့္ေပးတဲ့ အမွန္ကို တပည့္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူဖို႕လိုပါလိမ့္မယ္...... အိမ္မွာဆိုရင္လည္း မိဘနဲ႕ သားသမီး အျပန္အလွန္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ကို အခုကတည္းက ပ်ိဳးေထာင္သင့္တယ္လို႕ ျမင္မိပါတယ္.....
ထစ္ခနဲရွိ ငါ့စကား နားမေထာင္ရေကာင္းလားဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ႀကိမ္နဲ႕ရိုက္လိုက္ရမွ စာဆိုတာ တတ္တာဆိုတဲ့ အားႀကီးသူက အားနည္းသူေတြကို ဆံုးမတဲ့ပံုစံေတြဟာ အစြယ္ရွိသူက အစြယ္အားကိုးမယ္၊ ဦးခ်ိဳရွိသူက ဦးခ်ိဳကိုအားကိုးၿပီး ျပန္လည္တံု႕ျပန္လာမယ့္ ရလာဘ္ဆိုးေတြ ျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္..... မည္သည့္အရာမဆို မိမိလိုခ်င္တဲ့ပံုစံကိုေရာက္ရွိဖို႕ ခ်ည္းကပ္ရာမွာ အင္အားအသံုးျပဳျခင္းနဲ႕ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးျခင္းႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာက ပိုထိေရာက္တယ္ဆိုတာ ၿပီးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာင္းေလ့လာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္......
အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေကာင္းမ်ား ရရွိေစရန္ ရည္သန္ၿပီး လက္ေဆာ့ေရးၾကည့္မိပါတယ္.....
မိဘစကား တစ္ခြန္းမက်န္ ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ရမယ္၊ ျပန္မေျပာနဲ႕ အာမခံနဲ႕ တြယ္ပလိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈက အာဏာရွင္ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ျဖစ္လာေစတယ္....... ဆရာေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးခြင့္မရွိပဲ ဆရာေျပာသမွ် နားေထာင္ၿပီးေနရတဲ့ အေျခအေနေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲက မတင္မက်၊ နားမလည္မႈေတြကို ပန္းေကာင္း အညႊန္႕ခ်ိဳးခံရသလို ျဖစ္တဲ့အတြက္ တအံု႕ေႏြးေႏြးနဲ႕ ျဖစ္ေစတယ္..... ဒီကမွတဆင့္ မေက်နပ္မႈေတြ အစပ်ိဳးတတ္ၾကတယ္....
ေနာက္ ျမန္မာအမ်ားစု ျဖစ္တတ္ၾကတာက အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈမရွိေတာ့ တစ္ဖက္သပ္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္နဲ႕ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္..... သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခံစားခ်က္ျခင္း မတူညီတာေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ေဆြးေႏြးခဲၾကတယ္..... အဲ့ဒိအတြက္ ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ နားလည္မႈ လြဲမွားတာကေန မေက်နပ္မႈေတြကို မ်ိဳးေစ့ထည့္မိၾကတယ္......
ေ၀ဖန္မႈ ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ သံုးလံုးထဲေပမယ့္ အဲ့ဒိစကား သံုးလံုးရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈကို စနစ္တက် လက္ခံယူႏိုင္တဲ့လူ နည္းေနၾကေသးတယ္..... အဓိက အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈ မရွိၾကေလေတာ့ ေ၀ဖန္မႈကို စိတ္ထဲမွာ ငါ့ကို ဘလုိင္းႀကီး ကစ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႕ အမုန္းပြားမႈကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္.....
အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈ မရွိတဲ့အတြက္ လူမႈေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာတင္ မဟုတ္ပဲ ျပႆနာေျဖရွင္းတာမွာပါ ေကာက္သင္းေကာက္သလို ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္.... အခုေနာက္ပိုင္း ေခတ္စားလာတဲ့ Team Work ဆိုတာ ျမန္မာေတြ မလုပ္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး.... လုပ္တတ္ၾကပါတယ္.... ျမန္မာေတြ အဓိက လိုအပ္ေနတာ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္......
အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္းဟာ မိမိအျမင္၊ တစ္ဖက္သားအျမင္ အစရွိတာေတြကို ဖလွယ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္..... ဒီအတြက္ ျပႆနာတစ္ခုကို ခ်ည္းကပ္ရာမွာ မတူညီတဲ့ အျမင္ေပါင္းစံုနဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့အေျဖတစ္ခုကို ရေစဖို႕ အေျခအေနေပါင္းမ်ားစြာလည္း ေပးႏိုင္ပါတယ္..... အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္းမွ မိမိ မသိေသးတာေတြ ပိုသိလာျခင္း၊ မိမိ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ရႈေဒါင့္မွ ခံစားခ်က္ကို သိျမင္လာျခင္းအတြက္ မိမိအတြက္ အသိပိုမို ရရွိေစျခင္း အစရွိတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာ ရွိပါတယ္...
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ငါဒါေလး ေျပာလိုက္ရင္ သူငါ့ကို မုန္းသြားမလား၊ ငါ့ကို အျမင္ကတ္သြားမလား၊ ငါဒါကို ေျပာလုိက္ရင္ ငါ့ကို အမႈပါတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးေၾကာင့္ ၿပီးၿပီးေရာ ၿငိမ္ေနတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္.... အေျခအေန အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ၿပီး အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးသင့္ရင္ ေဆြးေႏြးဖို႕လိုအပ္လွပါတယ္.... အရာရာကို အမုန္းခံရမွာစိုးရိမ္ၿပီး မေျပာပဲေနခဲ့ရင္ ေနာင္မွရတဲ့ ေနာင္တဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ဖိစီးႏိုင္လြန္းပါတယ္.... ထို႕အတူ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးမႈ မရွိတဲ့အတြက္ မိမိရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြဟာ မိမိရဲ႕ အတၱရဲ႕ သင္းသတ္မႈေအာက္မွာ ေလွာင္ပိတ္မိေနတာ မ်ားပါတယ္...
ေက်ာင္းမွာလည္း ေက်ာင္းအေလ်ာက္ ဆရာနဲ႕ တပည့္ အျပန္အလွန္ ပညာရပ္ပိုင္းကို ေဆြးေႏြးၾကမယ္၊ တပည့္အျမင္ကို ဆရာက လက္ခံသင့္ လက္ခံဖို႕လိုသလို၊ ဆရာ့တည့္ေပးတဲ့ အမွန္ကို တပည့္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူဖို႕လိုပါလိမ့္မယ္...... အိမ္မွာဆိုရင္လည္း မိဘနဲ႕ သားသမီး အျပန္အလွန္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ကို အခုကတည္းက ပ်ိဳးေထာင္သင့္တယ္လို႕ ျမင္မိပါတယ္.....
ထစ္ခနဲရွိ ငါ့စကား နားမေထာင္ရေကာင္းလားဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ႀကိမ္နဲ႕ရိုက္လိုက္ရမွ စာဆိုတာ တတ္တာဆိုတဲ့ အားႀကီးသူက အားနည္းသူေတြကို ဆံုးမတဲ့ပံုစံေတြဟာ အစြယ္ရွိသူက အစြယ္အားကိုးမယ္၊ ဦးခ်ိဳရွိသူက ဦးခ်ိဳကိုအားကိုးၿပီး ျပန္လည္တံု႕ျပန္လာမယ့္ ရလာဘ္ဆိုးေတြ ျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္..... မည္သည့္အရာမဆို မိမိလိုခ်င္တဲ့ပံုစံကိုေရာက္ရွိဖို႕ ခ်ည္းကပ္ရာမွာ အင္အားအသံုးျပဳျခင္းနဲ႕ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးျခင္းႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာက ပိုထိေရာက္တယ္ဆိုတာ ၿပီးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာင္းေလ့လာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္......
အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေကာင္းမ်ား ရရွိေစရန္ ရည္သန္ၿပီး လက္ေဆာ့ေရးၾကည့္မိပါတယ္.....
မူရင္း...http://www.facebook.com/PopularNewsJournal#!/james.mmt
No comments:
Post a Comment